«Η γενιά μου, ικανή να αλλάξει την Ελλάδα!»

Ο 18χρονος Πατρινός Νίκος Δίπλαρος, όπως όλοι οι νέοι της εποχής μας, υποχρεώθηκε να «κυνηγήσει» το όνειρό του μέσα σε δυσοίωνες συνθήκες. Μπορεί τίποτα να μην του ήρθε βολικά, όμως εκείνος συνέχισε να παλεύει, διαμορφώνοντας την προσωπικότητά του με μια καθημερινή μάχη για μικρές ή μεγάλες νίκες.

Η τελευταία και πιο τρανταχτή ήταν η καθοριστική συμμετοχή του στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μπάσκετ με την Εθνική Εφήβων. Δεν πάει πολύς καιρός που άφησε τον τοπικό Εσπερο για να ενταχθεί στο ρόστερ της ΑΕΚ.

Θαυμαστή η ωριμότητα του σούτιγκ γκαρντ, ένα από τα επτά παιδιά της οικογένειας με γονείς δύο δασκάλους-γυμναστές: «Το κύριο προσόν της Εθνικής ήταν η δυνατή άμυνα! Υπήρχαν και άλλα προτερήματα αλλά αν δεν παίζαμε τέτοια άμυνα… Σημαντική και η ικανότητά μας να διορθώνουμε τα λάθη μας. Στον τελικό με τους Τούρκους μπήκαμε φοβισμένοι αλλά…».

• «Φοβισμένοι»; Γιατί; Είχε προηγηθεί πετυχημένη πορεία, παίζατε σε ελληνικό έδαφος… Η αιτία του «φόβου»;

«Η ευθύνη! Είμαστε έφηβοι και για όλους μας ήταν ο πρώτος τελικός… Στο ημίχρονο όμως, ο προπονητής μας κατάφερε να μας αποφορτίσει και μπήκαμε αποφασισμένοι για το καλύτερο στο δεύτερο ημίχρονο».

• Πιεσμένοι νέοι στην Ελλάδα του 2015 που ανακάμψατε και τα καταφέρατε. Οπως θέλουν πολλοί άλλοι στην ηλικία σας, ενώ ακούνε Σειρήνες παρακμής.

«Ναι, αλλά όσο πιο πολύ δουλεύεις-προετοιμάζεσαι για το δύσκολο παιχνίδι, κάθε άλλο εμπόδιο στη ζωή σου, είναι πιθανό να βρεις τη λύση. Δυνατή προπόνηση. Αυτό ήταν το μυστικό της Εθνικής Εφήβων, που δεν είναι… μυστικό αλλά κανόνας για να πετύχεις. Τα προβλήματα των παιδιών της ηλικίας μου δεν είναι ίδια, αλλά μόνο με θέληση, επιμονή και πολλή δουλειά κτίζεις το καλύτερο αύριο, ό,τι κι αν κάνεις. Και ποτέ μην το βάζεις κάτω. Αυτό λέω σε πιεσμένους συνομήλικους, με ό,τι κι αν ασχολούνται».

• Σημαντική προτροπή επειδή οι σημερινοί έφηβοι, εκ των πραγμάτων, είστε η γενιά που έχει μπροστά της δύσκολο χρέος.

«‘‘Δύσκολο χρέος’’ είπες; Εννοείς ότι εμείς, λόγω ηλικίας, οφείλουμε να βγάλουμε την Ελλάδα από το αδιέξοδο του σήμερα;»

• Αυτό ακριβώς!

«Το ξέρω και μπορούμε να τα καταφέρουμε. Βλέπω γύρω μου, σε κάθε χώρο, νέα παιδιά, συνειδητοποιημένα, επιφυλακτικά πριν πουν ή κάνουν κάτι, ώριμα. Εμείς τα παιδιά της Εθνικής Εφήβων συχνά λέγαμε μεταξύ μας πριν από τα παιχνίδια ότι είναι όμορφο να δώσουμε χαρά στον κόσμο που θα μας δει και πιέζεται στην εποχή μας. Ξέραμε τη σημασία που θα είχε κάθε νίκη μας για μια, έστω στιγμιαία, αλλαγή της διάθεσης κάθε συμπατριώτη που θα έβλεπε το παιχνίδι. Γενική ωριμότητα των νέων που με κάνει αισιόδοξο ότι η γενιά μας μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα».

• Δεν θα πω ότι μιλάς σαν κοινός πολιτικός, απ’ αυτούς που σπέρνουν ψέματα, αν δεν ήξερα πως ακούω 18χρονο, μεγαλωμένο σε ιδιαίτερες συνθήκες…

«Εχεις δίκιο. Η οικογένειά μου έχει επτά παιδιά. Ωρίμασα πριν από την ώρα μου. Οι γονείς μάς συμβούλευαν πάντα ‘‘να στηρίζεσαι στην αξία, στις δικές σου δυνάμεις, μην περιμένεις από άλλους να σε βοηθήσουν!’’. Σπούδασα αγάπη στο σπίτι μου, δίπλα σε έξι αδέλφια. Αγωγή χρήσιμη και στο γήπεδο. Επαιξα και για τους γονείς μου επειδή μας μεγάλωσαν με πίεση, αγωνία… Μας έδωσαν εφόδια και θέλω τώρα να τους δίνω χαρά».

Προ ημερών η ΑΕΚ ανακοίνωσε την απόκτησή του. Η ΑΕΚ, όμως, δεν είναι προορισμός! Αφοπλιστική η ειλικρίνεια του Νίκου: «Η ΑΕΚ είναι νέα αρχή, έχω όρεξη για δουλειά, αλλά στην εποχή μας ζητώ το καλύτερο για τον εαυτό μου και θέλω να παίξω τώρα καλά ώστε να πάω μια μέρα στον Ολυμπιακό ή στον Παναθηναϊκό…».

• Ποιας ομάδας είσαι οπαδός;

«Του Ολυμπιακού».

• Και λες καθαρά «γιατί όχι και στον Παναθηναϊκό». Θαυμαστό θάρρος!

«Δεν είμαι φανατισμένος και μου αρέσει το καλό μπάσκετ. Δεν έχω πρόβλημα λοιπόν».

• Σου αρέσει το καλό μπάσκετ, άρα είσαι άτυχος… Δεν είχες γεννηθεί όταν Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου και όχι μόνο είχαν γίνει οι ήρωες της ελληνικής οικογένειας.

«Ναι, κρίμα που δεν τους είδα από κοντά. Μου δίνουν όμως και τώρα μαθήματα μέσω βίντεο. Εχω αρχείο με μεγάλες στιγμές της ίδιας γενιάς. Βλέπω πόσο ταπεινοί και δουλευταράδες ήταν μέσα στο γήπεδο και τους θαυμάζω».

• Θέλεις να συναντήσεις κάποιον από τη χρυσή γενιά;

«Τον Γκάλη. Αλλά μη με ρωτήσεις τι θέλω να του πω… Νιώθω αμηχανία μόνο και μόνο στη σκέψη ότι θα τον συναντήσω. Φαντάσου την αμηχανία μου αν ποτέ βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο».

• Τι θέλεις να του πεις;

«Δεν θέλω να του πω… Θέλω μόνο να ακούσω όσα εκείνος έχει να μου πει».

• Τα σύγχρονα πρότυπά σου…

«Από τους Ελληνες, ο Σλούκας… Γρήγορος, μοιάζω στο δικό του στιλ όταν παίζω. Και από ξένους, ο Γιασικεβίτσιους… Οι ασίστ που δίνει είναι μάθημα για μένα».

Σπεύσαμε να βρούμε τον δάσκαλο Γιάννη Δίπλαρο, πατέρα επτά παιδιών. Γυμναστής ο ίδιος, αλλά και σύζυγός του Ελένη, σε Λύκειο και Γυμνάσιο της Πάτρας αντίστοιχα. Η μητέρα Ελένη, το γένος Καγιαλή, έπαιζε βόλεϊ, με συμμετοχή και στην εθνική ομάδα. Μάθημα ζωής τα λίγα λόγια του πατέρα: «Η πολυμελής οικογένειά μας έπλασε χαρακτήρες, έκανε τα παιδιά μας σκληρά, ανθεκτικά. Βασίλευαν πάντα αγάπη και ομόνοια στο σπίτι μας…».