Οι άγγελοι τον φωνάζουν «Μοχάμεντ Αλι»!

Η Ουράνια Πολιτεία, όπου βρίσκεται από την Παρασκευή, είναι κατάλληλος προορισμός για αντισυμβατικές παρουσίες όπως ο Μοχάμεντ Αλι. Ετσι θέλησε ο Κάσιους Κλέι να λέγεται και το πέτυχε από τις 6 Μαρτίου 1964, ενώ είχε ασπαστεί το Ισλάμ...

Αν βέβαια οι γνωστές κορόνες του όπως το «είμαι ο καλύτερος!», απειλητικές προς αντιπάλους στα ριγκ και αμφισβητίες της παρεμβατικής δημόσιας παρουσίας του, αλλά και η διαφοροποίησή του από την προκαθορισμένη θρησκευτική πυξίδα χρήζουν άφεσης εκεί ψηλά. Ωστόσο υπάρχει αντίβαρο...

Ετσι φαντάζει η έμπρακτη άρνησή του στον πόλεμο και οι «γροθιές» του, τόσο όταν ήταν συνώνυμος της επαγγελματικής πυγμαχίας, όσο και από το 1983 όταν έπεσε θύμα της νόσου Πάρκινσον. Στην ίδια «σκληρή» προσωπική περίοδο τα λόγια του ήταν... μεταφορικές γροθιές κατά του ρατσισμού, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γενικότερα υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αναπαύεται λοιπόν πλέον το, εκτός ανθρώπινων ορίων, δέος που προκαλούσε η παρουσία του! Οχι βέβαια μόνο λόγω του ύψους του (1,91μ.), των εννέα παιδιών του, αλλά και (αν όχι κυρίως!) της επαναστατικής παρουσίας του.

Είναι χαρακτηριστικό πως όταν διάβασε σε ανύποπτο χρόνο, μια από τις τελευταίες Κυριακές της ζωής του στην Αριζόνα τη θεώρηση του Ουμπέρτο Εκο για τον πολιτισμό -και δη τον «σύγχρονο πολιτισμό»- («Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα αλλά συχνά την επικυρώνει»), όπως θυμίζουν Αμερικανοί συνάδελφοι, είχε πει «ακριβής ορισμός που ζητά πάλη»!

Πρόσωπο-σύμβολο κατά κάθε είδους ανισότητας όπως εκείνος δεν μπορούσε ν’ απαντήσει διαφορετικά... Ηταν μια από τις τελευταίες κορυφώσεις της πύρινης σκέψης του πριν το έντονο αναπνευστικό πρόβλημα τον οδηγήσει στον θάνατο εκεί, στο Φίνιξ της Αριζόνα... «Σηπτικό σοκ ήταν η αιτία» ανακοίνωσε ο επικεφαλής της ιατρικής ομάδας.

Χθες η διοίκηση του «Κέντρου Μοχάμεντ Αλι», που ιδρύθηκε ως «ένας ακόμη τίτλος τιμής στον Αλι» το 2005, επισήμως με αποστολή του τις «έμπρακτες κοινωνικές ευαισθησίες», ανακοίνωσε ότι «η παρουσία του θα οδηγεί πάντα στην αγάπη, στη δικαιοσύνη».

«Αν τα λόγια αυτά-υπόσχεση δεν γίνονται πράξη, η αύρα του Μοχάμεντ Αλι, ακόμη και τώρα που λείπει το σώμα του από δίπλα μας, είναι ικανή να ελέγχει όσους καπηλεύονται τ’ όνομα του!» σχολίασε ο Κίθ Μπρένταν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα. Μαύρος, φυσικά...

Αν και συνολικά όσοι κλήθηκαν τις τελευταίες δύο ημέρες να σχολιάσουν τον ίδιο κίνδυνο, εμφανίστηκαν καθησυχαστικοί: «Η μνήμη τέτοιας ισχυρής προσωπικότητας μας ελέγχει και υποχρεώνει σε δημιουργικό έργο πάνω στα χνάρια του Μοχάμεντ Αλι».

Το «κύμα του»

Οσο για τα αποτυπώματά του στο ριγκ, αρκεί ο γνωστός όσο και εντυπωσιακός απολογισμός ώστε να μείνουν ανεξίτηλα! Σε 61 αγώνες ήταν νικητής στους 56 και μόλις σε πέντε έφυγε ηττημένος... Ανάμεσά τους και οι αγώνες που τον οδήγησαν στο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο (Ρώμη, 1960).

Το επόμενο στατιστικό στοιχείο αναπόφευκτα συνοδεύεται από θαυμαστικό: οι 37 από τις 56 νίκες του ήταν με νοκ άουτ! Επιτιθέμενος, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ήταν το «κύμα του» (!), οι γρήγορες-διαδοχικές γροθιές! Ευρισκόμενος σε άμυνα, σχεδόν πάντα επιχειρούσε ν’ αποφύγει τα χτυπήματα των αντιπάλων του με διαρκή κίνηση του σώματός του αντί κάθε άλλης στάσης που θα φάνταζε ηττοπάθεια!

Τίποτα βέβαια δεν τον εμπόδισε, όταν έπρεπε, να παίξει και μποξ τακτικής! «Οταν χρειάστηκε, ήταν εγκεφαλικός μποξέρ». Οπως τον Οκτώβριο (30/10) του 1974, με αντίπαλο τον Φόρμαν στο Ζαΐρ.

Το κοινό φώναζε «Ali, boma ye» («Αλι, σκότωσέ τον!») κι εκείνος «υπάκουσε». Νικητής με νοκ άουτ (ένα ακόμη!) στον όγδοο γύρο, ενώ αγωνίστηκε στηριζόμενος στα σχοινιά. Ετσι στάσιμος, απέφευγε τα χτυπήματα του Φόρμαν, τον εξανάγκασε σε διαρκή κίνηση, τον κούρασε και... νοκ άουτ!

Στη γενέτειρά του Λούισβιλ του Κεντάκι είχε συναντηθεί και με τον πνευματικό καθοδηγητή του, καθηγητή Ελάιτζα Μοχάμεντ, που πέθανε το 1975 και ώς τότε δήλωνε σε κάθε ευκαιρία: «Ο Αλι έπαιρνε από εμένα και εγώ από αυτόν, επειδή τέτοια θέληση και όραμα για ζωή όπως το δικό του είναι ανοιχτό σ’ ερεθίσματα, αλλά και παρέχει, σε όσους τον γνωρίζουμε, ως άλλη πηγή ενέργειας!»

Ηταν η απάντησή του και όταν ο Μοχάμεντ Αλι αρνήθηκε να πολεμήσει στο Βιετνάμ (14/2/1966)! Τιμωρήθηκε. Καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση, του αφαιρέθηκαν οι τίτλοι του, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα το Ανώτατο Δικαστήριο αναίρεσε την ποινή, που δεν εκτελέστηκε ποτέ υπό τον φόβο λαϊκής εξέγερσης! Των μαύρων, φυσικά... Πιο σωστά, κυρίως των μαύρων επειδή το λαϊκό έρεισμά του είχε ευρύτατη αντανάκλαση και στον λευκό πληθυσμό.

Η επιστροφή του στα ριγκ ήταν γιορτή! Σαφώς επηρεασμένος από την τετραετή αποχή, ναι μεν διεκδίκησε τον τίτλο από τον Τζόν Φρέζιερ (8/3/1971), αλλά ηττήθηκε για πρώτη φορά στα σημεία (!) ύστερα από 15 γύρους. «Απάντησε» στον ίδιο μεγάλο αντίπαλο του δύο χρόνια αργότερα (6/4/1973), με νίκη ύστερα από 12 γύρους.

Τότε όλοι περίμεναν πως με κίνητρο την ανάγκη για ρεβάνς θα έγραφε και πάλι Ιστορία, δηλαδή θα νικούσε τον Φρέζιερ με περισσότερα από εκατό (!) χτυπήματα, όπως είχε συμβεί εφτά χρόνια νωρίτερα (14/11/1966) με αντίπαλο τον Κλίβελαντ Ουίλιαμς. Τότε λοιπόν του είχε δώσει εκατό χτυπήματα και είχε δεχτεί μόνο τρία! Το ρεκόρ δεν έσπασε... «Ευτυχώς για μένα!» είχε πει, ώριμος 60άρης πλέον, ο Ουίλιαμς πολλά χρόνια αργότερα...

«Ευτυχώς» λοιπόν για τον Ουίλιαμς, το «κύμα Αλι» δεν είχε «σπάσει» ολόκληρο πάνω του, δυστυχώς όμως για άλλον αντίπαλο του, τον Ερνι Τέρελ, που περίπου ένα μήνα αργότερα (28/12) είχε την ατυχή έμπνευση, μετά τον μεταξύ τους αγώνα, να τον προσφωνήσει «Κάσιους Κλέι»... Είχε αλλάξει, ήδη δύο χρόνια, τ’ όνομα του σε «Μοχάμεντ Αλι» και του έδωσε, έξαλλος, απάντηση «με φωνή σαν μαχαιριά»: «Αυτό που είπες είναι όνομα δούλου, όνομα λευκού, όνομα ενός μπαρμπα-Θωμά, όχι δικό μου!»

Eίχαν περάσει δύο χρόνια από την ανακοίνωσή του πως ασπάστηκε το Ισλάμ (27/2/1964), με παράλληλη προσχώρηση στην οργάνωση «Μαύροι Μουσουλμάνοι» και την αλλαγή ονόματος (6/3). Γιατί; «Επειδή η ζωή οφείλει να είναι ατέλειωτη αναζήτηση του δίκαιου!» «Γέφυρα» της προσχώρησής του στο Ισλάμ ήταν ένα πρόσωπο-σύμβολο, ο γνωστός Μάλκολμ Χ!

Ακόμη βέβαια και ως μουσουλμάνος δεν ησύχασε. Είχε μιλήσει στο ΝBC για την «ανάγκη βελτίωσης της θέσης των γυναικών στις μουσουλμανικές κοινωνίες» με το δικαίωμα που του έδινε το όνομα «Αλι», το... σωστό όνομά του. Ως τον τελευταίο αγώνα του (ήττα από τον Τρέβορ Μπέρμπικ το 1981) υποχρέωσε όλους, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, να μην ξανακάνουν το ίδιο λάθος!

Και οι μεν και οι δε, όλοι μας, είχαμε νιώσει τα μάτια μας να υγραίνονται όταν το, τρεμάμενο από το Πάρκινσον, χέρι του κρατούσε τη δάδα με τη φωτιά και «έδωσε ζωή» στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα (1996)... Στιγμή αλήθειας που σάρκασε ειδικά την ολυμπιακή αθλητική βιομηχανία των καιρών μας, γενικότερα την ευτέλεια της ανθρώπινης ζωής στις μέρες μας!