Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής

Στις 28 Μαρτίου συμπληρώνονται 20 χρόνια από την πρώτη νίκη του Ράφα Ναδάλ επί του Ρότζερ Φέντερερ. Ο Ισπανός ήταν μόλις 17 χρόνων και 9 μηνών τότε και, επικρατώντας του φαντεζί Ελβετού στον 1ο γύρο του Μάστερς στο Μαϊάμι με 6-3, 6-3, έκανε το «μπαμ» και έστρεψε το βλέμμα των φίλων του τένις στο πρόσωπό του. Εκείνη η νίκη ήταν ουσιαστικά η ανατολή ενός τεράστιου ταλέντου.

Στην 20ετία που μεσολάβησε, ο Ναδάλ επιβεβαίωσε -και ξεπέρασε- τις προσδοκίες, εξελισσόμενος σε έναν από τους σημαντικότερους τενίστες όλων των εποχών. Εχει κατακτήσει 92 τίτλους, εκ των οποίων 22 Γκραν Σλαμ και 36 Μάστερς, ενώ έχει κερδίσει 2 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια τόσο στο μονό (2008) όσο και στο διπλό ανδρών (2016). Εχει δημιουργήσει ακατάρριπτα ρεκόρ, ειδικά στο χώμα: όπως τις 14 κατακτήσεις του Ρολάν Γκαρός και τις 81 διαδοχικές νίκες στη συγκεκριμένη επιφάνεια.

Οι προαναφερθέντες αριθμοί θα μπορούσαν να είναι κατά πολύ μεγαλύτεροι αν το σώμα του δεν του είχε βάλει... τρικλοποδιές στην πορεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην καριέρα του ο Ναδάλ αναγκάστηκε λόγω τραυματισμών να απουσιάσει από 15 τουρνουά Γκραν Σλαμ. Οχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά από τον καιρό που ήταν ακόμα τινέιτζερ. Για να συνειδητοποιήσει κανείς τη διαφορά αρκεί να τσεκάρει τις απουσίες των άλλων δύο μεγαθηρίων. Ο Φέντερερ δεν παρουσιάστηκε σε 7 Γκραν Σλαμ -όλες αυτές οι απουσίες σημειώθηκαν μετά τη συμπλήρωση των 35 χρόνων του. Οσο για τον Νόβακ Τζόκοβιτς, δεν εμφανίστηκε σε 3 Γκραν Σλαμ: μόνο μία φορά λόγω τραυματισμού και δύο φορές (Αυστραλιανό Οπεν και Αμερικανικό Οπεν του 2022) επειδή του απαγορεύτηκε η συμμετοχή λόγω της άρνησής του να εμβολιαστεί κατά του Covid-19.

Οι συχνοί τραυματισμοί -και σε όλο το σώμα- σημάδεψαν λοιπόν την καριέρα του Ράφα Ναδάλ. Μετά το κάταγμα κόπωσης στον αστράγαλο το 2004, όταν ήταν μόλις 18 ετών, τις επόμενες δύο χρονιές ταλαιπωρήθηκε στο αριστερό πέλμα και έπαιζε με προστατευτικές ταινίες στα γόνατα. Το 2007 είχε πρόβλημα στο αριστερό μπράτσο, το 2008-09 τενοντίτιδα και στα δύο γόνατα, το 2010 συνέχισε να έχει πρόβλημα στο γόνατο, ενώ το 2012 έπαθε μερική ρήξη του επιγονατιδικού τένοντα. Το 2014 είχε πρόβλημα στον καρπό, υποβλήθηκε σε εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, ενώ τραυματίστηκε και στην πλάτη. Το 2016 ένας νέος τραυματισμός στον καρπό τον έβγαλε νοκ άουτ πριν από τον 3ο γύρο του Ρολάν Γκαρός και τον κράτησε μακριά από το Ουίμπλεντον. Το 2021 έχασε πάλι το λονδρέζικο τουρνουά αλλά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο λόγω του προβλήματος στο πόδι που τον έφερε στο χειρουργείο. Το 2022 -και ενώ είχε κατακτήσει τα πρώτα δύο Γκραν Σλαμ της χρονιάς- αποσύρθηκε πριν από τον ημιτελικό του Ουίμπλεντον λόγω της θλάσης στους κοιλιακούς. Το 2023 αποκλείστηκε στον 2ο γύρο του Αυστραλιανού Οπεν με πρόβλημα στον λαγονοψοΐτη μυ -τον σημαντικότερο καμπτήρα στο ισχίο που βοηθά στην κίνηση του σώματος- και βγήκε εκτός δράσης για ολόκληρη τη χρονιά.

Ο τελευταίος αυτός τραυματισμός, όπως είχε αποκαλύψει ο θείος του, Τόνι Ναδάλ, ήταν σοβαρότατος και αφορούσε όχι μόνο τη συνέχειά του στο τένις, αλλά και την ποιότητα της ζωής του εκτός των κορτς. Οπως είχε παραδεχθεί σε περσινή συνέντευξή του ο Ισπανός τενίστας, «ο πόνος μού άλλαξε τον χαρακτήρα. Είναι δύσκολο να είσαι ευτυχισμένος όταν δεν μπορείς να κατεβείς τις σκάλες του σπιτιού σου»... Η ανησυχία των δικών του ανθρώπων ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους κάθε φορά που τον έβλεπαν να μορφάζει στο Ουίμπλεντον του 2022 και το Αυστραλιανό του 2023. Ο πατέρας του, η μητέρα του, η αδελφή του του φώναζαν από την εξέδρα να αποσυρθεί από το ματς, να μην το παλεύει άλλο για να μην πάθει μεγαλύτερη ζημιά. Και η σύζυγός του, Μέρι Περεγιό, προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυά της.

Τελικά το 2023 αποφάσισε να δώσει στον εαυτό του το περιθώριο να αναρρώσει. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση στον μηρό και, έκτοτε, έχει κάνει τα πάντα ώστε να επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους. Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο, ούτε μεγάλα όνειρα για την κατάκτηση τίτλων. Ιδανικά θα ήθελε μέσα στο 2024 να μετάσχει στα τουρνουά που έχουν ξεχωριστή σημασία γι’ αυτόν και να αποχαιρετήσει το κοινό τους: τα Γκραν Σλαμ, τα Μάστερς του Ιντιαν Ουέλς και του Καναδά, όλα τα Μάστερς του χώματος, το τουρνουά της Βαρκελώνης.

Οι απαντήσεις όμως που έχει πάρει δεν είναι οι επιθυμητές. Αυτός προσπαθεί, αλλά το σώμα του λέει «όχι». Επανεμφανίστηκε στα κορτς στις αρχές Ιανουαρίου στο Μπρισμπέιν, ύστερα από απουσία ενός χρόνου, όμως αποσύρθηκε με μυϊκά προβλήματα ύστερα από μόλις τρεις αγώνες. Αναγκάστηκε έτσι να σβήσει το όνομά του από το Αυστραλιανό Οπεν, το Οπεν της Ντόχα και, προχθές το πρωί, από το Μάστερς του Ιντιαν Ουέλς.

«Δούλεψα σκληρά και έκανα δοκιμή στο τέλος της εβδομάδας, όμως δεν είμαι έτοιμος για να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο», ανακοίνωσε στην Καλιφόρνια ο Ναδάλ που «κωπηλατεί» με όλες τις ψυχικές δυνάμεις που του έχουν απομείνει, όμως διαρκώς βρίσκεται αντιμέτωπος με αντίξοες καταστάσεις.

Εχει πλέον επιστρέψει στην Ευρώπη για να δει αν μπορεί να σώσει τη σεζόν του αγαπημένου του χώματος. Κατ’ αρχάς, το χώμα δεν είναι εξίσου εχθρικό για τις αρθρώσεις και τα γόνατα όσο τα σκληρά κορτς. Ομως στη χωμάτινη επιφάνεια, οι πόντοι -και συνεπώς οι αγώνες- διαρκούν περισσότερο, οπότε απαιτείται καλύτερη φυσική κατάσταση και ρυθμός, τα οποία ο Ναδάλ δεν διαθέτει λόγω της παρατεταμένης απουσίας του από τη δράση. Επιπλέον αυξάνεται η πιθανότητα σοβαρότερου τραυματισμού στο πρώτο στραβοπάτημα ή τράβηγμα.

Το όνειρό του να αποχαιρετήσει αγωνιζόμενος το λατρεμένο του Ρολάν Γκαρός τον ερχόμενο Μάιο δείχνει να απομακρύνεται. Τα πόδια του μοιάζουν σαν από μολύβι, το πρόσωπό του είναι συνοφρυωμένο και δείχνει να έχει περισσότερες ρυτίδες. «Οι μήνες και οι εβδομάδες μού δείχνουν έναν δρόμο δύσκολο. Πρέπει όμως να αποδέχομαι την πραγματικότητα και να μη λέω ψέματα στον εαυτό μου. Ολοι θα ήθελαν να αποχαιρετήσουν τη δράση όμορφα, παίζοντας, όντες ανταγωνιστικοί και απολαμβάνοντας τα τελευταία τους παιχνίδια στα κορτς. Στην περίπτωσή μου, μόνο ο χρόνος θα δείξει».