Τραυματισμοί, η μόνιμη θηλιά

Το 2022 ήταν χρονιά με μεγάλα σκαμπανεβάσματα για τον Ράφα Ναδάλ. Κατά σειρά, κατέκτησε το Αυστραλιανό Οπεν, κατόπιν τραυματίστηκε στα πλευρά στο Ιντιαν Ουέλς, έπαθε υποτροπή στον χρόνιο τραυματισμό του στο πόδι και αγωνίστηκε με ενέσεις για να καταφέρει να κατακτήσει το Ρολάν Γκαρός. Κατόπιν έπαθε ρήξη στους κοιλιακούς μυς και, αποδυναμωμένος, δεν εμφανίστηκε στον ημιτελικό του Ουίμπλεντον, ούτε μπόρεσε να κοντράρει τον Φράνσις Τιαφόου στο Αμερικανικό Οπεν.

Με εξαίρεση την παρουσία του στο «αντίο» του Ρότζερ Φέντερερ στο Λονδίνο και ένα-δύο ματς επίδειξης στη Νότια Αμερική, το φθινόπωρο ο Ισπανός τενίστας επικεντρώθηκε στην ξεκούραση και την αποθεραπεία του ταλαιπωρημένου κορμιού του. Παράλληλα απόλαυσε τη νέα αίσθηση της πατρότητας, καθώς στις αρχές Οκτωβρίου αυτός και η Μέρι καλωσόρισαν το πρώτο τους παιδί, τον μικρούλη Ραφαέλ.

Ο Ναδάλ γέμισε τις μπαταρίες του, ανέκτησε το ηθικό του και, με στόχο να παρατείνει την παρουσία του στα παγκόσμια κορτς, επέστρεψε στη δράση στην Αυστραλία. Ομως παραμένει ευάλωτος. Αυτή τη φορά ένας τραυματισμός στο ισχίο, που τον ενοχλούσε και πριν από το τουρνουά, εμφανίστηκε δριμύτερος στη διάρκεια του αγώνα του στον 2ο γύρο του Αυστραλιανού Οπεν με τον Αμερικανό Μακένζι ΜακΝτόναλντ και σήμανε το τέλος άλλης μιας περιπέτειας στους Αντίποδες. Εμεινε μέχρι τέλους στο κορτ. «Δεν ήθελα να εγκαταλείψω. Είμαι ο περσινός πρωταθλητής. Καλύτερα έτσι...» είπε κατόπιν. Το κοινό τον ενθάρρυνε διαρκώς, αλλά ήταν επηρεασμένος. Χωρίς κινητικότητα, δεν μπορούσε να χτυπήσει το μπάκχαντ και τα σερβίς του αντιπάλου σφύριζαν δίπλα του αναπάντητα. Η σύζυγός του δάκρυσε, ο προπονητής του, Κάρλος Μογιά, σκοτείνιασε.

Μετά τον αποκλεισμό του με 3-0, ο Ναδάλ εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου προβληματισμένος: «Στενοχωρήθηκα περισσότερο πέρυσι στο Ουίμπλεντον, όταν δεν μπόρεσα να αγωνιστώ στον ημιτελικό. Εκεί ήμουν αποφασισμένος να κατακτήσω το τουρνουά. Εδώ το πρόβλημα παρουσιάστηκε στον 2ο γύρο. Ομως η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω χωρίς προβλήματα τραυματισμών τα τελευταία τρία Γκραν Σλαμ. Θα μπορούσα να έρθω εδώ με ένα χαμόγελο και να σας πω ότι το αποδέχομαι, αλλά δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και να εμφανιστώ αισιόδοξος όταν δεν είμαι».

Ο ρέκορντμαν των 22 Γκραν Σλαμ θα κλείσει τα 37 χρόνια του στις αρχές Ιουνίου. Στην προσπάθειά του να αποκτήσει συνέχεια στα κορτς, δεν βρίσκει ανταπόκριση. Από τον περασμένο Οκτώβριο αναζητά ρυθμό, να παίξει συνεχείς αγώνες, όμως πρέπει να φρενάρει για άλλη μια φορά – στη συγκεκριμένη περίπτωση για σχεδόν δύο μήνες, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση. Το «αντίο» στη Μελβούρνη είναι οδυνηρό, μόλις έναν χρόνο μετά την απίστευτη επικράτησή του στον τελικό του Αυστραλιανού Οπεν. Και θέτει πάλι ερωτήματα στη σεζόν: Θα επιστρέψει εγκαίρως για τα τουρνουά του χώματος, για το «δικό του» Ρολάν Γκαρός; Και κυρίως, θα επιστρέψει υγιής;

Ο Ράφα Ναδάλ μπορεί να συνέπεσε χρονικά με τους Ρότζερ Φέντερερ και Νόβακ Τζόκοβιτς, όμως ανέκαθεν είχε έναν ακόμα μεγαλύτερο αντίπαλο: το ίδιο του το κορμί. Αυτό το υπερόπλο τον εκτόξευσε στην κορυφή, αλλά παράλληλα του έβαζε διαρκώς εμπόδια. Αραγε πόσα Γκραν Σλαμ θα είχε κατακτήσει ο Ισπανός, αν δεν είχε συνεχείς τραυματισμούς;

Τα προβλήματα ξεκίνησαν πριν από μία 20ετία, το 2003, όταν λόγω τραυματισμού στον αγκώνα δεν μπόρεσε να κάνει το ντεμπούτο του στο Ρολάν Γκαρός. Το 2004 δεν πήγε στο Παρίσι, ούτε στο Ουίμπλεντον, λόγω κατάγματος κόπωσης στο αριστερό πόδι. Αυτά ήταν τα τρία πρώτα Γκραν Σλαμ που έχασε λόγω τραυματισμού. Θα ακολουθούσαν άλλα εννιά: τέσσερα λόγω του χρόνιου προβλήματος στο αριστερό πόδι, ένα λόγω τενοντίτιδας, ένα λόγω γαστρίτιδας, δύο με προβλήματα σε δεξί και αριστερό καρπό και ένα με τραυματισμό στο αριστερό γόνατο.

Σε 12 Γκραν Σλαμ λοιπόν ούτε καν μετείχε. Σε άλλες πέντε περιπτώσεις, αποχώρησε στη διάρκεια του τουρνουά (Αυστραλία 2010, Ρολάν Γκαρός 2016, Αυστραλία 2018, Αμερικανό Οπεν 2018, Ουίμπλεντον 2022): δύο φορές τον πρόδωσε το δεξί πόδι και από μία ο αριστερός καρπός, το αριστερό γόνατο και οι κοιλιακοί. Σε άλλα εννιά majors, τραυματίστηκε στη διάρκεια του τουρνουά και έμεινε μέχρι να χάσει. Οπως συνέβη δηλαδή φέτος στην Αυστραλία. Συνολικά 26 Γκραν Σλαμ χαμένα, επειδή το σώμα του έλεγε επίμονα «όχι», όσο και αν το μυαλό και η καρδιά πίεζαν για την... ανατροπή.

Αν υπάρχει κάτι που έχει χαρακτηρίσει την καριέρα του Ράφα Ναδάλ από το 2001, όταν και έγινε επαγγελματίας στα 15 χρόνια του, είναι η ψυχική δύναμη και η αποφασιστικότητά του. Υποστηρίζει ακόμα και τώρα ότι διατηρεί το κίνητρο να παλέψει για να παραμείνει στην ενεργό δράση: «Είναι απλό, αγαπάω αυτό που κάνω. Λατρεύω το τένις. Ξέρω ότι δεν είναι αιώνιο. Η προσπάθειά μου να μείνω ενεργός δεν είναι “θυσία” – ο όρος αυτός ταιριάζει μόνο όταν κάνεις κάτι που δεν αγαπάς. Βέβαια, οι επτά τελευταίοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι με τους απανωτούς τραυματισμούς και τη διαρκή φυσικοθεραπεία. Ηταν δύσκολοι και από άποψη ρυθμού και ανταγωνιστικότητας».

Ο Ισπανός έχει επίγνωση ότι το τέλος πλησιάζει όσο και αν προσπαθεί να το αναβάλει: «Ποτέ δεν παραπονιέμαι. Δεν έχω το δικαίωμα αυτό, γιατί η ζωή μού πρόσφερε τόσα θετικά πράγματα. Ομως είναι εμφανές ότι πολλαπλασιάζονται οι τραυματισμοί και το ποτήρι γεμίζει – και κάποια στιγμή θα ξεχειλίσει».