Θα ξανάρθουμε

Η φετινή Πρωτομαγιά είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και πολλαπλές ερμηνείες. Αν προσθέσω κι εγώ ακόμα μία δεν χάλασε ο κόσμος. Βέβαια, είναι από τις απόψεις που δεν πρέπει να λέγονται γιατί κάνουν κακό. Αυτό, ωστόσο, είναι σχετικό.

Γιατί υπάρχει και το ερώτημα σε ποιους κάνουν κακό. Αλλά μπορεί σε άλλους να κάνουν καλό. Οι απόψεις δεν είναι φυσικές καταστροφές.

Επιπλέον έχουν και μια δικλίδα ασφαλείας. Μπορεί να κάνουν κακό μόνο σ’ αυτόν που τις διατυπώνει. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με των καλών προθέσεων ατζαμή βομβιστή, που σκάει η βόμβα στα χέρια του.

Και εγώ ο δυστυχής, ας δανειστώ κάποιο από τα κουστουμάκια των θεσμών, ας πάρω και ένα ζευγάρι από τα δικά τους τα ματογυάλια να δω τι έγινε εκείνη την ιστορική μέρα, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε όλα τα αστικά κέντρα της Ελλάδας.

Θα έλεγα λοιπόν, με τον κυνισμό που διακρίνει όλους εμάς τους ισχυρούς της Γης, πως καλύτερο δώρο δεν περιμέναμε. Και θα έδινα συγχαρητήρια σε όλους τους εκπροσώπους της εργατικής τάξης, κόμματα, οργανώσεις και συνδικάτα, για την άψογη διάσπαση που είχαν και για τον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο έστειλαν τον κόσμο στα σπίτια του και αχρήστευσαν τα ΜΑΤ. Λειτούργησαν σαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που κατά κανόνα λειτουργούν για τις κυβερνήσεις. Συνεχίστε έτσι και ίσως βρεθεί κάποιο κονδύλι και για σας.

Ενα από τα δυσάρεστα καλά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ήταν που μας απέδειξε πως δεν υπήρχε τίποτα να δώσει στην κοινωνία. Η κοινωνία είχε αποθέσει όλες τις ελπίδες σε μια Αριστερά, που -όπως αποδείχτηκε- ήταν μια προσωπική φαντασίωση του καθενός.

Αφησε τη διαχείριση των πόθων της σε μια κάστα από ανεξέλεγκτους αρχομανείς γραφειοκράτες. Ανθρωποι σκοτεινοί, πάντοτε κρυμμένοι πίσω από τους μηχανισμούς και τα αξιώματα, που μεθοδικά και συστηματικά είχαν επιδιώξει για τον εαυτό τους, πίνοντας το αίμα των άλλων, οικειοποιούμενοι την υπεραξία των αγώνων.

Και καλά αυτοί. Αλλά και κάποιοι άλλοι που δεν είχαν δώσει τέτοια δείγματα. Αγωνίστηκαν όπως μπορούσαν. Ηταν πάντα δίπλα μας και πάντα παρόντες. Ποτέ δεν είχαν υπογράψει καμιά δήλωση μετανοίας. Και τώρα υπογράφουν φαρδιά-πλατιά μνημόνια. Πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο; Με έναν και απλό τρόπο. Η Εξουσία είναι πάντα δεξιά.

Εχουμε βέβαια ένα μεγάλο ιστορικό προηγούμενο από το οποίο δεν έχουμε διδαχτεί σχεδόν τίποτα. Την μπολσεβίκικη επανάσταση.

Μόλις εμπεδώθηκε η εξουσία τους, φιλόδοξοι άνθρωποι, που δεν είχαν ποτέ καμιά σχέση με καμία επανάσταση, έσπευσαν κατά χιλιάδες να υπηρετήσουν και να υπερασπιστούν το νέο καθεστώς, στρεφόμενοι ακόμα και εναντίον των πρωτεργατών της μπολσεβίκικης επανάστασης, που κατέληξαν στις θλιβερές δίκες της Μόσχας.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα καθ’ ημάς σήμερα με τους όψιμους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ουδέποτε είχαν ασχοληθεί μαζί του. Κάποιες κυρίες μπαίνουν στην αυλή του Τσίπρα, επί των «τιμών». Αλλοι κύριοι γίνονται αυλάρχες, κάποιοι με το αζημίωτο, κάποιοι χωρίς, αλλά πάντα εντός των προνομίων του ποιμνίου.

Ενα άλλο καλό που έκανε ο Τσίπρας -και εδώ τον παραδέχομαι. Εβαλε το ερώτημα: «Ναι, εγώ είμαι δεξιός, γιατί με θρέφει η εξουσία, και ακολουθώ τη γραμμή Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη, δηλαδή την ΤΙΝΑ (Δεν υπάρχει Εναλλακτική Λύση). Πού είναι η μαγκιά σας; Κάνω ό,τι πρέπει για να κρατηθεί το υπάρχον σύστημα, εσείς ως κοινωνία είστε πάντα ανύπαρκτοι.

Και ό,τι μασάει το κράτος και τα στελέχη του θα το πληρώνετε εσείς σαν κορόιδα, αδιαμαρτύρητα όπως κάνετε και τώρα. Σας κλέβουμε συστηματικά κι εσείς το δέχεστε. Γιατί να μη συνεχίσουμε;

Και δεν είμαστε Τουρκία. Κανείς από τους αντιπάλους μας δεν έχει διωχθεί. Απλούστατα εκφράζουμε αυτό που είστε. Και γι’ αυτό μάς ψηφίσατε. Θα σας έλεγα περιμένετε και κάποια μέρα θα βολευτείτε όλοι σας. Ή τουλάχιστον οι πιο μπαγάσες».

Και τώρα ας αφήσω να μιλήσει ο ποιητής που έχουμε όλοι κρυμμένο μέσα μας, θα έλεγα: Κύριε πρωθυπουργέ, θα ξανάρθουμε. Χωρίς σημαίες και τύμπανα. Η σιωπή μας θα γίνει καρκίνος για το σύστημά σας. Αυτοί που υπήρχαμε χθες, υπάρχουμε και σήμερα.

Απλά χάσαμε την επαφή. Και κυκλοφορούμε μόνοι στους δικούς μας δρόμους. Ξυπνάμε μέσα από έναν εφιάλτη που εμείς δημιουργήσαμε. Θα ξανάρθουμε με μια μορφή που κανένας δεν φαντάζεται. Και αυτή τη φορά θα χτυπήσουμε αποφασιστικά.

Οχι εμείς βέβαια, που είμαστε ήσυχοι και ειρηνικοί άνθρωποι. Αλλά η ίδια η ζωή που κουβαλάμε, εμείς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Και τη ζωή μας δεν μπορούμε να την προδώσουμε.

Υπάρχουν τροπικά δάση μέσα μας. Αγνωστοι ωκεανοί. Μακρινά αστέρια που έρχονται στο μπαλκόνι μας, σαν χελιδόνια κάθε άνοιξη. Εχουμε τέτοιους φίλους. Γι’ αυτό λέμε: Θα ξανάρθουμε.