Οι λογικές της αυτοκρατορίας

Ο,τι είναι ο Μαρινάκης για το ποδόσφαιρο, είναι ο Γιαννακόπουλος για το μπάσκετ.

• Παίρνουν και οι δύο συνεχώς το πρωτάθλημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

• Κερδίζουν σφυρίγματα, μερικές φορές κραυγαλέα, όταν οι ομάδες τους βλέπουν τα σκούρα.

• Εχουν (ή τουλάχιστον κατηγορούνται ανοιχτά ότι έχουν) τον έλεγχο στα λεγόμενα «κέντρα των αποφάσεων».

• Προκαλούν μίσος στον αντίπαλο.

• Και με τη συμπεριφορά τους δείχνουν να μη νοιάζονται ούτε για τη δημόσια εικόνα τους ούτε για το προϊόν στο οποίο έχουν επενδύσει, αλλά να τους ενδιαφέρει μόνο η καθημερινή και με την παραμικρή αφορμή επίδειξη δύναμης χωρίς όρους, κανόνες και όρια.

Απέναντί τους, κάτι σαν «αιώνιοι εχθροί», ο Αλαφούζος με τους Αγγελόπουλους έχοντας την ίδια πάνω κάτω αντίδραση. Πάντα τούς φταίνε οι άλλοι. Ποτέ η ομάδα τους! Με τα πιτσιρίκια του έπαιξε στο ματς κυπέλλου ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ και τον νίκησε, αλλά έφταιγε ο διαιτητής Αναστόπουλος ή οι... πενήντα υπεράριθμοι θεατές στο κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι. Δεν έκανε ούτε μισό σουτ ο Παναθηναϊκός στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι, αλλά ο Ολυμπιακός νίκησε με «μπαμπεσιά», «αλλοιώθηκε το αποτέλεσμα», «αν δεν είχαν τη βοήθεια της διαιτησίας, θα τους είχαμε πατήσει» και είναι «ντροπή για την κυβέρνηση να ανέχεται τέτοιες καταστάσεις»!

Από κοντά, βέβαια, και οι διαιτητές, που με τα σφυρίγματά τους τις κρίσιμες στιγμές στηρίζουν τους ισχυρούς της κάθε εποχής... εξαποανέκαθεν.

Μέσα σε τέτοιο κλίμα, λοιπόν, έχουν εδραιωθεί τα τελευταία χρόνια οι δύο αυτοκρατορίες: του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ. Στη μέση, φυσικά, ο κόσμος. Ο οποίος τσιμπάει και μπαίνει στο τριπάκι, στήνοντας απέναντι εχθρούς και φτάνοντας πολλές φορές στα άκρα, με τη «βοήθεια» και των οργανωμένων οπαδών.

Αποτέλεσμα; Η αποθέωση υπάρχει πάντα στις επιτυχίες, πρώτα και κύρια για τον θριαμβευτή πρόεδρο. Οι βρισιές και το ξύλο στις αποτυχίες, προπάντων για τους λούζερ παίκτες και τον προπονητή. Το χειρότερο, πως όλες αυτές οι καταστάσεις δεν είναι μόνο σημείο των καιρών, αλλά διαμορφώνουν και το αύριο. Τις γενιές των παιδιών που έρχονται πίσω μας. Τα κάνουν να θέλουν να μοιάσουν σε αυτούς που λύνουν και δένουν στα ποδοσφαιρικά αλλά και στα μπασκετικά γήπεδα. Τους βλέπουν, τους ακούνε, πολλές φορές τους θαυμάζουν κιόλας. Και, φυσικά, τους αντιγράφουν!

Θα έχετε δει κάποιους συχνά γύρω σας. Διπλανοί μας άνθρωποι. Φίλοι, που μας φαίνονται μια χαρά, μα μόλις μπουν στο γήπεδο ή καθίσουν στην τηλεόραση για να δουν παιχνίδι ή όταν αρχίσουν να μιλάνε για την ομάδα τους, μεταμορφώνονται! Θέλουν για μιάμιση-δυο ώρες να γίνουν ίδιοι με κάποιους που δεν αξίζουν ούτε την «καλημέρα» μας. Σε πολλές περιπτώσεις τούς δικαιολογούν ή τους υπερασπίζονται, μόνο και μόνο επειδή «είναι της ομάδα μας». Το μυαλό τους, βλέπετε, δεν μπορεί να πάει πέρα από ένα σημείο, οπότε έχουν ανάγκη από παραδείγματα που τα μιμούνται νομίζοντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται «κάποιοι».

Συμβαίνει όπως ακριβώς το έλεγε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις: «Οταν παύει να μας τρομάζει το πρόσωπο του τέρατος, σημαίνει πως αρχίζουμε να του μοιάζουμε»! Και φυσικά το «τέρας», βλέποντας ότι όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που έχει στήσει βρίσκει ακροατές, θεατές, αναγνώστες και γενικότερα ανταπόκριση, συνεχίζει, ανεβάζοντας όλο και περισσότερο τους τόνους και πυροδοτώντας τον «αιώνιο πόλεμο».

Δυστυχώς, κανένας δεν φαίνεται να μπορεί να βάλει τέλος σ’ αυτήν τη συσσωρευμένη ανοησία, μήπως και καταφέρει να αποτοξινωθεί κάποια στιγμή η ελληνική φίλαθλη κοινωνία από τέτοιου είδους καταστάσεις που τις θεωρούν πλέον όλοι αυτονόητες και «μέρος του παιχνιδιού».