Δύο χρόνια μετά...

Πριν από δύο χρόνια η Γαλλία ήταν το φαβορί στον τελικό του Euro 2016 που φιλοξενούσε στα γήπεδά της. Οι οπαδοί το πίστεψαν, οι παίκτες το πίστεψαν, ο προπονητής το πίστεψε...

Η αυτοπεποίθησή τους ήταν τέτοια που ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς ήρθε η ήττα από την Πορτογαλία και η απώλεια του τροπαίου.

Ακόμα και σήμερα αυτή η ήττα τούς πονάει. Ομως ήταν το αποτέλεσμα στο οποίο εν πολλοίς οφείλεται ο χθεσινός θρίαμβος στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και η αναρρίχηση των «μπλε» στην κορυφή του κόσμου.

Στα γήπεδα της Ρωσίας ο Ντιντιέ Ντεσάν και οι παίκτες του είχαν απαντήσεις για τα πάντα, μπόρεσαν να ελιχθούν και να προσαρμοστούν σαν χαμαιλέοντες σε κάθε περίσταση. Δίνοντας και απαντήσεις σε όσους ήδη από τον Ιούλιο του 2016 φώναζαν για αλλαγές προσώπων, αντικατάσταση του ομοσπονδιακού τεχνικού, ανωριμότητα υπερεκτιμημένων παικτών, θυσία του θεαματικού ποδοσφαίρου στον βωμό του αποτελέσματος...

Ομως όσο οι επικριτές ακόνιζαν τα μαχαίρια τους, ο Ντεσάν και οι παίκτες του προετοιμάζονταν σοβαρά για την επόμενη πρόκληση. Και αυτό φάνηκε από τις εμφανίσεις τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ηταν απόλυτα έτοιμοι για κάθε είδους αγώνα, για κάθε είδους σενάριο, για κάθε είδους εξέλιξη ή αναποδιά.

Δύο χρόνια μετά το σοκ από την Πορτογαλία, τα γήπεδα της Ρωσίας φιλοξένησαν μια Γαλλία διαφορετική, μια Γαλλία πολύ πιο ώριμη μολονότι διέθετε τη δεύτερη νεαρότερη ομάδα του τουρνουά!

Δεν ήταν η ομάδα με τα περισσότερα γκολ, ούτε αυτή με τα περισσότερα σουτ ή με την περισσότερη κατοχή. Ομως διέθετε μια θαυμαστή συμμετρία και ήξερε να κάνει τη δουλειά σωστά.

Με ελαφρώς ράθυμη διάθεση στη φάση των ομίλων έως ότου να εξασφαλίσει την πρόκριση. Με καμία διάθεση για υπερβολική προσπάθεια στο 0-0 με τη Δανία.

Και όταν βρέθηκε στη δύσκολη πλευρά του ταμπλό των νοκ άουτ, πάτησε γκάζι και έδειξε πόσο μεγάλη ευλογία είναι οι έμπειροι ποδοσφαιριστές των μεγάλων διοργανώσεων, ένας πάγκος άφθονος από ταλέντο και τα νιάτα! Μπορούσε πια να συνδυάσει θέαμα και ουσία, βγάζοντας από τη μέση ομάδες φαβορί, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί παρατάσεις ή πέναλτι.

Απέναντι στην Αργεντινή έλαμψε ο εξωφρενικά ταλαντούχος Κιλιάν Μπαπέ, ενώ απέναντι στην Ουρουγουάη και το Βέλγιο βασίστηκε στην άψογη ανασταλτική λειτουργία της και την απόλυτα δοκιμασμένη συνταγή των στημένων φάσεων.

Στον τελικό επέδειξε την υπομονή που της είχε λείψει το 2016 και περίμενε για να «χτυπήσει» όταν θα έβρισκε το πρώτο ευάλωτο σημείο των Κροατών.

Σε όλα αυτά προσθέστε την καλύτερη βερσιόν του Πολ Πογκμπά, που στους «μπλε» γίνεται πραγματικά παίκτης ομάδας και αποδίδει όσα δεν μπορεί με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Τον Εν’Γκολό Καντέ, τον αφανή ήρωα, που όμως «κάνει τη Γαλλία να φαίνεται ότι παίζει με 12», όπως εύστοχα παρατήρησε ο Γκάρι Λίνεκερ.

Το δίδυμο Βαράν - Ουμτιτί στην άμυνα, αυτή τη «σύμπραξη» Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα που προσφέρει ασφάλεια πίσω και γκολ μπροστά.

Τον «άγνωστο» Μπενζαμέν Παβάρ και τον «νέο» Λουκά Ερναντές στα πλάγια. Τον Ολιβιέ Ζιρού, που ανοίγει δρόμους στους συμπαίκτες του, το αριστερό πόδι του Αντουάν Γκριζμάν που ήταν η βάση για τα πολλά οφέλη της Γαλλίας από τις στατικές φάσεις, αλλά και τον Ουγκό Γιορίς που -με εξαίρεση τη χθεσινή ανορθογραφία στο δεύτερο γκολ των Κροατών- έκανε εκπληκτικές επεμβάσεις.

Η Γαλλία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια δίκαια, γιατί, πέραν της δεδομένης ποιότητας, είχε πάντα το κάτι παραπάνω σε σχέση με τους αντιπάλους της.

Χθες κόντρα στην Κροατία ήταν η σειρά της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικότητας. Το Κύπελλο που κάποτε κατέκτησε ως παίκτης ο Ντεσάν βρίσκεται πάλι στα χέρια του ως προπονητή είκοσι χρόνια αργότερα.

Οσο για την ομάδα του, σίγουρα το χθεσινό τρόπαιο δεν είναι η τελευταία τους λέξη. Εχουν ακόμα να «πουν» και να δώσουν πολλά στο ποδόσφαιρο...