Σπαζοκεφαλιές ενόψει Μέσι

Ισως έχετε παρατηρήσει ότι σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, η Γαλλία δεν συγκεντρώνει πάνω της τα φώτα όπως οι άλλες μεγάλες ομάδες της διοργάνωσης. Μέχρι στιγμής βέβαια δεν είχε να παρουσιάσει κάποιο δράμα.

Για παράδειγμα, η Ισπανία άλλαξε προπονητή δύο μέρες πριν παίξει τον πρώτο αγώνα της. Η Αργεντινή βρέθηκε στα πρόθυρα του αποκλεισμού και σώθηκε στο παρά πέντε.

Η Γερμανία δεν σώθηκε και το δικό της πατατράκ θα συζητιέται για χρόνια.

Το μετατραυματικό σύνδρομο της Βραζιλίας (λόγω της εφτάρας πριν από τέσσερα χρόνια) και του Νεϊμάρ (λόγω... πραγματικού τραυματισμού) δημιουργεί ιστορίες και εμπνέει πάθη.

Οι πολιτικές προεκτάσεις της σύνθεσης των Ελβετών, η αλέγρα παρουσία των Μεξικανών μέσα στο γήπεδο και στις εξέδρες, η υπέροχη κροατική ορχήστρα και το Βέλγιο των αμέτρητων ταλέντων, όλα έχουν εμπνεύσει τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Η Γαλλία, όμως, όχι. Μιλάμε για μια από τις πιο νεανικές ομάδες του τουρνουά, που όμως διαθέτει και το ακριβότερο ρόστερ.

Μόνο οι Μπαπέ, Πογκμπά και Ντεμπελέ κόστισαν στους τωρινούς συλλόγους τους πάνω από 430 εκατ. ευρώ!

Διαθέτει τους βασικούς στόπερ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα (Βαράν-Ουμτιτί), τον πληρέστερο «κόφτη» των ευρωπαϊκών γηπέδων (Καντέ), τον σταρ της Ατλέτικο Μαδρίτης που έριξε ηχηρή «χυλόπιτα» στην Μπαρτσελόνα (Γκριζμάν) και ένα σωρό σολίστες και ρολίστες που είναι βασικοί και αναντικατάστατοι στους συλλόγους τους.

Και, όμως, η Γαλλία δεν ενθουσιάζει. Πέρασε αήττητη από τη φάση των ομίλων, προκρίθηκε από τη δεύτερη αγωνιστική, χωρίς τα δράματα και τις υστερίες άλλων ομάδων, αλλά δεν έπεισε.

Μάζεψε όλα αυτά τα ονόματα και τα ταλέντα στο χορτάρι ο Ντιντιέ Ντεσάν, αλλά παρά τα νιάτα της η ομάδα του δείχνει αρτηριοσκληρωτική, χωρίς καθαρή φιλοσοφία και κατεύθυνση.

Μια συνταγή άγευστη, που δεν εμπνέει ούτε τους παίκτες, ούτε τους οπαδούς της, ούτε τους ουδέτερους ποδοσφαιρόφιλους.

Ο Ντεσάν βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα... Sudoku για δυνατούς λύτες. Δεν τα καταφέρνει μέχρι στιγμής. Κάθε κίνηση που δυναμώνει την ομάδα σε έναν τομέα την αποδυναμώνει σε άλλο. Πάρτε για παράδειγμα τις αποφάσεις του στο ματς με τη Δανία.

Εβαλε τον Λεμάρ αριστερό εξτρέμ, για να δώσει την ταχύτητα και ένταση που δεν είχε ο Ματουιντί απέναντι στο Περού. Αντικατέστησε τον Πογκμπά με τον Εν’Ζονζί ώστε ο δεύτερος να κάνει περισσότερες αμυντικές δουλειές και να απελευθερώσει τον Καντέ να βγαίνει πιο ψηλά. Εβαλε και τον Σιντιμπέ στα μπακ για περισσότερο βάθος στις επιθέσεις.

Ολα αυτά ήταν η θεωρία. Στην πράξη, η ομάδα κάθε άλλο παρά επιθετικά συμπαγής ήταν και δεν πίεσε όσο θα έπρεπε τους Δανούς στην πρώτη μπάλα.

Ο Σιντιμπέ δεν «ακούστηκε» επιθετικά, ο Λεμάρ δεν δικαίωσε τον Ντεσάν, ενώ οι μόνοι που πραγματικά θα προβληματίσουν τον προπονητή τους για να τους κρατήσει στην ενδεκάδα είναι ο Εν’Ζονζί και ο Φεκίρ που μπήκε αλλαγή στη θέση του άκεφου (για τρίτο σερί ματς) Γκριζμάν και έδωσε φαντασία και ταχύτητα στην επίθεση.

Ομως εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Για να παίξει ο Εν’Ζονζί πρέπει να μείνει στον πάγκο ο Πογκμπά. Για να παίξει ο Φεκίρ, πρέπει να παροπλιστεί ο Γκριζμάν.

Θα τολμήσει να κάνει τέτοιες κινήσεις ο Ντεσάν στον πρώτο νοκ άουτ αγώνα απέναντι στην Αργεντινή;

Αν σκεφτεί να βάλει Φεκίρ και Γκριζμάν, με τον Ζιρού μπροστά τους, τότε θα πρέπει να θυσιαστεί ο Κιλιάν Μπαπέ.

Αν προτιμήσει το δίδυμο Μπαπέ-Γκριζμάν με τον Φεκίρ πίσω τους, θα δει πάγκο ο Ζιρού, η παρουσία του οποίου όμως θεωρείται απαραίτητη λόγω του physical game των Ρόχο και Οταμέντι στο κέντρο της αργεντίνικης άμυνας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο μοιράζει παιχνίδι στους περιφερειακούς επιθετικούς.

Αν ο Ντεσάν πάει σε 4-4-2 για να συνδυάσει τους Ζιρού-Γκριζμάν στην επίθεση και τους Μπαπέ και Φεκίρ στα άκρα της μεσαίας γραμμής, αποδυναμώνεται ο άξονας και παράλληλα οι δύο τελευταίοι θα παίζουν απομακρυσμένοι από τη φυσική τους θέση.

Ολα αυτά είναι συνήθως προβλήματα που οι εκλέκτορες καλούνται να λύσουν πριν από τις επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας τους.

Τότε που καταστρώνουν το σχέδιο Α, Β και Γ... Ο Ντεσάν πρέπει να δώσει τις λύσεις και να κάνει τη Γαλλία πιο ομαδική πριν από την κόντρα με τον Λιονέλ Μέσι και την πληγωμένη -ίσως για τον λόγο αυτό και πιο επικίνδυνη τώρα- Αργεντινή.

Το καλό για τον Γάλλο εκλέκτορα είναι πως, υπό κανονικές συνθήκες, αυτοί οι «μπλε» θα νικούσαν 99 στις 100 φορές αυτή την Αργεντινή.

Τα προβλήματα της «αλμπισελέστε» είναι πολλά και πολυεπίπεδα: πλημμελής δουλειά του προπονητή, έλλειψη πλάνου, διαφορετικές απόψεις παικτών και τεχνικού για το αποδοτικότερο σχήμα, γερασμένο κέντρο, εκλάμψεις αντί για σταθερότητα από τους βασικότερους παίκτες (Ντι Μαρία, Μασκεράνο, Μπανέγα) και, παράλληλα, οι αβάσταχτες προσδοκίες 44 εκατ. ψυχών από έναν παίκτη, τον Λιονέλ Μέσι.

Μετά τον αγώνα Αργεντινής -Κροατίας δεν ήταν λίγες οι φωνές που είπαν ότι ο 31χρονος άσος είχε χάσει οριστικά το τρένο της Ιστορίας.

Οχι μόνο για την ήττα με 3-0 της ομάδας της οποίας ηγείται, αλλά κυρίως λόγω της εικόνας που έβγαζε: περιπατητής στον αγωνιστικό χώρο, αποκομμένος από τους υπόλοιπους, χωρίς ενέργεια, χωρίς δύναμη, με απάθεια, με κατάθλιψη...

Ηταν περίεργο να βλέπει κανείς αυτόν τον θεοποιημένο παίκτη τόσο εύθραυστο και τρωτό, με αδυναμίες σαν τους υπόλοιπους θνητούς.

Την ώρα που τον λυπόσουν ως άνθρωπο, τον καθαιρούσες από ποδοσφαιρικό είδωλο όμως. Η εικόνα του δεν είχε καμία σχέση με ηγέτη. Ομως ο τρόπος με τον οποίο έβγαλε μπροστά την ποδοσφαιρική του περηφάνια στο ματς με τη Νιγηρία απέδειξε ότι ο κόσμος της μπάλας βιάστηκε να τον θάψει πρόωρα.

Ο Λιονέλ Μέσι είναι παρών και έχει ακόμα πράγματα να κάνει και να πει στη διοργάνωση...

Εκτός κι αν τον προλάβει ο Ντιντιέ Ντεσάν, βρίσκοντας πια τη λύση στο Sudoku του.