Οταν η παρέα στα στέκια των Εξαρχείων αδολεσχούσε και όλοι βρίσκονταν σε ιλαρότητα και τελούσαν εν ευθυμία ο Γιάννης καθόταν σ' ένα μοναχικό τραπέζι, λίγο παραδίπλα εννοείται, και με το πενάκι του κατέθετε σκίτσα στην επιφάνειά του - η αρρώστια του τον απέτρεπε να συμμετέχει στην οινοποσία και στις άλλες μικρές μας «ανοησίες».
Περνώντας οι μέρες είχε σκιτσάρει όλα τα τραπεζάκια του καφενείου.
Μάταια προσπάθησαν αρκετοί να πείσουν τον καφετζή να τοποθετήσει πάνω τους ένα διαφανές πλεξιγκλάς ώστε να μπορούσαν να τα απολαμβάνουν οι θαμώνες και να μας συντροφεύουν εσαεί. Κρίμα.
Κάθε φορά που δίδεται η ευκαιρία, θέλω να τονίσω τη μαεστρία του Γιάννη Καλαϊτζή στα με λέξεις κείμενά του, που κάποτε έγραφε ανά Σάββατο στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας.
Κοπίαζε πολύ, σύμφωνα με τις εξομολογήσεις στον ξάδελφό του, να φέρει εις πέρας ένα κείμενο πεντακοσίων λέξεων· του έτρωγε, παραπονιόταν, πέντε μέρες (!) για να το γράψει.
Δεν τον πίστεψα ποτέ διαβάζοντας τα υπέροχα κείμενα που τελικά δημιουργούσε.
Γεμάτα ωριμότητα και δηλητηριώδη ειρωνεία, δηκτικότητα και αυτοσαρκασμό, βουτηγμένα όλα στην πλατιά θάλασσα των αναγνώσεών του, ιστορικών και κυρίως λογοτεχνικών - μικρά διαμάντια.
Δεν μιλούσε ποτέ γι' αυτά γιατί προφανώς δεν ήθελε να μπλέξει με «ξένες» δραστηριότητες, άλλων συναδέλφων.
Τα τελευταία χρόνια ήταν σαν μικρό παιδί, γεμάτος ενθουσιασμό για το συνεταιριστικό μας εγχείρημα· ήταν, έλεγε, με υπερβολή ίσως, η πιο σπουδαία περίοδος στην πάνω από μισό αιώνα καριέρα του τον πιστεύαμε σ' αυτό διότι ξέραμε τον ατιθάσευτο και παθιασμένο, εναντίον κάθε λογής αφεντικών, ελεύθερο άνθρωπο Καλαϊτζή.
Γενναιόδωρος προς τους νέους συναδέλφους καμάρωνε -και δεν το έκρυβε- για τις σπουδαίες επιλογές του στη στελέχωση του σκιτσογραφικού επιτελείου της εφημερίδας.
Γνήσιο λαϊκό παιδί, μεγαλωμένο στη φτωχολογιά της Κοκκινιάς, δεν έπαψε ποτέ να υποστηρίζει την Αριστερά που τον άνδρωσε και τον διαμόρφωσε ως χαρακτήρα και τον έκανε μια πολύχρωμη προσωπικότητα της πρωτοπορίας.
Τυχεροί όσοι τον «συναντήσαμε». Στην εφημερίδα δεν τον ξεχνάμε.
Πότε, αλήθεια, πέρασε ένας χρόνος;
Υ.Γ.: Ελεγε όταν πρωτοεκδοθήκαμε: «Η μόνη "γραμμή" της εφημερίδας είναι να μην έχουμε γραμμή». Για να μην ξεχνιόμαστε...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας