«Μας αντιμετωπίζουν σαν νταβατζήδες»

ΔΙΗΓΗΣΗ-ΠΟΤΑΜΟΣ ΕΝΟΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ ΤΗΣ ΑΕΠΙ

Πρέπει να υπάρξει ένας νόμος και πρέπει αυτό να γίνει σύντομα. Οι δημιουργοί, οι χρήστες αλλά και οι εργαζόμενοι στους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης, δηλαδή εν προκειμένω στην ΑΕΠΙ, θέλουν το τοπίο να καθαρίσει, να γίνουν όλα διάφανα, να υπάρχει έλεγχος και δίκαιη εφαρμογή της νομοθεσίας για όλους.

Ολα τα προηγούμενα δημοσιεύματα με τις σπασμωδικές κινήσεις της εταιρείας στο άκουσμα και μόνο της εφαρμογής εξονυχιστικών ελέγχων, η πληθώρα των ομοειδών και συγγενικών εταιρειών που αλληλοϋποστηρίζονται, οι δημιουργοί που αγωνιώντας για τα δικαιώματά τους σιωπούν μήπως και χάσουν τα λίγα που παίρνουν, εκείνοι που σιωπούν γιατί παίρνουν τα πολλά και όλο το χάος που επικρατεί στον χώρο με αποτέλεσμα συχνά φτωχοί δημιουργοί να φτάνουν σε απόγνωση, όλα τα παραπάνω επιβάλλουν τη διαφάνεια για το καλό όλων.

Σήμερα εκθέτουμε τη διήγηση-ποταμό ενός εισπράκτορα της ΑΕΠΙ που αντιμετωπίζει κι αυτός την εχθρότητα αλλά και τη μεγάλη πίεση στην εργασία του. Αν όμως όλα ήταν ξεκάθαρα, τότε και οι εργαζόμενοι στην εταιρεία δεν θα μετατρέπονταν σε «κλοτσοσκούφια», δίκαια ή άδικα, αγανακτισμένων χρηστών. Ο φόβος που διακατέχει όχι μόνο τους δημιουργούς-μέλη της ΑΕΠΙ αλλά και τους εργαζομένους εκεί δεν μας επιτρέπει να δημοσιεύσουμε τα στοιχεία του.

«Εμάς τους εισπράκτορες της ΑΕΠΙ μας αντιμετωπίζουν σαν νταβατζήδες. Οχι εμφανισιακά, μην μπερδεύεστε. Με αυτό τον τρόπο μάς βλέπουν οι μαγαζάτορες». Κάποιοι εισπράκτορες ίσως και να νιώθουν κάπως έτσι είτε αρνητικά επειδή ντρέπονται είτε και θετικά καμαρώνοντας για τον ειδικό αυτό ρόλο ενός παντοδύναμου ελεγκτή. «Ειδικά στα μικρά μέρη είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι.

Και μη νομίζετε πως όλα είναι εύκολα στη ζωή μας, το αντίθετο. Σε περίπτωση που επισκεφθούμε ένα μικρό επαρχιακό μέρος προκειμένου να κάνουμε τη δουλειά μας, παίζει να μην... υπάρχει δωμάτιο για να μείνουμε».

«Δεν έχουμε, κύριε» είπε η ιδιοκτήτρια ενός ξενοδοχείου σε κάποιο μικρό νησάκι στον εισπράκτορα της ΑΕΠΙ, όταν ο τελευταίος τής ζήτησε δωμάτιο. Αλλά μετά την είδε να δίνει ένα σε ζευγάρι τουριστών. «Μα, δεν μου είπατε πως είστε γεμάτοι;» της είπε με απορία.

«Δεν σας είπα πως είμαστε γεμάτοι, ούτε πως δεν έχουμε δωμάτιο γενικώς. Για σας δεν έχουμε» του απάντησε αυτή. Πάλι καλά, γιατί αλλού, κάπου στην ορεινή Πελοπόννησο, μια γιαγιά σε ένα καφενείο πήρε στο κυνήγι τον εισπράκτορα με ένα δίκαννο που έκρυβε στο μαγαζί.

«Νιώθουμε σαν λύκοι»

«Η ΑΕΠΙ δαγκώνει», αυτή είναι η έκφραση που κυριαρχεί. Προσοχή όμως, μην ξεχνάμε τους δημιουργούς και τα δικαιώματά τους. Πρέπει να ζήσουν κι αυτοί. Και όταν ένα μπαρ παίζει μουσική και βγάζει χρήματα είναι δίκαιο να πληρώσει όσα του αναλογούν για πνευματικά δικαιώματα.

Μην ξεχνάτε πως ιδίως οι στιχουργοί την ΑΕΠΙ περιμένουν για να βγάλουν τα προς το ζην, τουλάχιστον οι συνθέτες θα κάνουν και καμιά συναυλία για παραπάνω έσοδα. Το «η ΑΕΠΙ δαγκώνει» πάντως ισχύει. «Νιώθουμε σαν λύκοι» λέει στην «Εφ.Συν.» ο συνομιλητής μας.

«Πας εκεί που έχει ψωμί, νιώθεις νταβατζής, γυρίζεις σπίτι και είσαι ένα άδειο σακί. Πολλές φορές σε υποδέχονται με βρισιές, κινδυνεύεις να ξυλοκοπηθείς, κάποια φορά άλλαξα τρεις φορές δρόμο για να μη μου τη στήσουν. Γίνεσαι κτήνος στο τέλος από το πολύ βρισίδι, ακούς για τη μάνα σου και τον πατέρα σου, για τον Χριστό και την Παναγία. Προσπαθώ να διατηρηθώ άνθρωπος».

Η εταιρεία χρεώνει κάθε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος βάσει των συνολικών τετραγωνικών του. Αδικο. Τουαλέτες, κουζίνες, αποθήκες όλα προσμετρώνται, ενώ το σωστό θα ήταν να υπολογίζονται μόνο τα τετραγωνικά ωφέλιμου χώρου. Τα τραπεζοκαθίσματα, με άλλα λόγια. Εννοείται πως ξεχωρίζουν τα καταστήματα ανάλογα με τη χρήση, άλλη είναι η χρέωση όταν φιλοξενεί συναυλίες και άλλη όταν παίζει με απλά μηχανικά μέσα, ένα cd-player.

Παλιότερα η παρουσία του εισπράκτορα θεωρούνταν «κλήση», μπορούσαν να την καταγράψουν ως τέτοια οι Αρχές. Τώρα χρησιμοποιούν και την εισαγγελική παραγγελία, την οποία είναι υποχρεωμένη μετά η αστυνομία να εκτελέσει: πηγαίνει ο αστυνομικός με το επίσημο εισαγγελικό χαρτί και πρέπει ο ιδιοκτήτης του καταστήματος να πληρώσει την ΑΕΠΙ γιατί ειδάλλως θα του ασκηθεί ποινική δίωξη.

Eπίλεκτοι εισπράκτορες

Αυτό που μετράει κυρίως είναι ότι οι εισπράκτορες δουλεύουν με προμήθεια, ο αποδοτικότερος τρόπος για να δείχνουν μεγαλύτερο... ζήλο. Εξυπνη η ΑΕΠΙ, δεν κόβει μισθό αλλά προσφέρει στους εισπράκτορές της μπόνους.

Οσο πιο πολλά χρήματα φέρνουν τόσο περισσότερα εισπράττουν και οι ίδιοι. Γύρω στους 80-90 εισπράκτορες διαθέτει η εταιρεία και ακολουθείται ειδική διαδικασία για την πρόσληψή τους με 12μηνη σύμβαση. Περνούν από τέσσερις συνεντεύξεις, κάνουν σαράντα μέρες εκπαίδευση, στο τέλος δίνουν κι εξετάσεις όχι μόνο πάνω στον νόμο για τα πνευματικά δικαιώματα αλλά και στο πρόγραμμα της ΑΕΠΙ (το software που υπάρχει στα λάπτοπ με τα οποία τριγυρνούν στα μαγαζιά και βεβαιώνουν τα ποσά).

Tο ρουσφέτι πάντως πάει κι έρχεται για να μην πληρώνουν ορισμένοι τα ποσά που τους αναλογούν. Ειδικά οι άνθρωποι της νύχτας με τις μεγάλες πίστες ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες. Και άντε να τους ζητήσεις και χρήματα, θέλει κότσια, έτσι; Κάποιοι, ειδικά όταν μαζεύονται μεγάλα ποσά 20 και 30 χιλιάδων ευρώ από απλήρωτους λογαριασμούς ετών, αρχίζουν τα τηλέφωνα σε πρόσωπα σε υψηλές θέσεις, μέχρι και πολιτικό μέσο χρησιμοποιούν.

Αλλο ένα που προσέχει η ΑΕΠΙ είναι οι περιοχές που στέλνει τον κάθε εισπράκτορα. Οπως γινότανε παλιά (ή, μήπως, ακόμα;) με τους χωροφύλακες, δεν τοποθετούνται στα μέρη που γεννήθηκαν ή ζουν. Τους στέλνουν σε διαφορετικές περιοχές από τον τόπο του καθενός. Οι λόγοι είναι προφανείς, δεν χρειάζονται ανάλυση. Τα έξοδα μετακίνησης φυσικά τα πληρώνει ο εισπράκτορας. Αυτό έλειπε δα.

Και κάτι τελευταίο: Απαγορεύεται να πάει με παρέα ο κάθε εισπράκτορας στα μαγαζιά που ελέγχει. Αυστηρά πρέπει να είναι μόνος, ειδάλλως η ΑΕΠΙ, αν το πληροφορηθεί, μπορεί και να τον απολύσει ακόμα. Δεν θέλει, λέει, να πηγαίνουν δύο ή τρεις μαζί γιατί έτσι μοιάζουν με μπράβους ή νταβατζήδες που λέγαμε στην αρχή.