Τα τραγούδια για τον Αρη

Ο Αρης Βελουχιώτης τραγουδήθηκε όσο κανείς άλλος από τους πρωταγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Πολλά τραγούδια φτιάχτηκαν γι’ αυτόν και άλλα στηρίχθηκαν σε δημοτικούς ρυθμούς καθώς ο αγώνας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ συνδεόταν από τον λαό με την Επανάσταση του 1821.

Η φυσιογνωμία του Αρη άγγιξε ακόμη και τους δημιουργούς του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Το τραγούδι του Αρη

(Το τραγούδι αυτό γράφτηκε από τη Ναυσικά Φλέγκα και τραγουδήθηκε μετά τη μάχη του Μικρού Χωριού, στις 18/12/1942).

Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει,

το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει.

Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια ανάρια,

ο Αρης κάνει πόλεμο μ’ αντάρτες παλληκάρια.

Ελα, βρε άπιστε Ιταλέ, κορόιδο Μουσολίνι,

να μετρηθούμε οι δυο μαζί να ιδείς το τι θα γίνει.

Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάξεις,

ούτε κοπέλες ντροπαλές, ούτε χωριά να κάψεις

παπάδες για να τυραννάς στη μέση στο παζάρι,

έχεις μπροστά σου σήμερα τ’ αντάρτικα του Αρη

που γρήγορος σαν τον αητό, σαν το γοργό τ’ αγέρι

προδότες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι.

Ενας Λεβέντης χάθηκε

(Ρεμπέτικο τραγούδι. Τις τρεις πρώτες στροφές έγραψε ο πρώτος στιχουργός του ρεμπέτικου τραγουδιού Νίκος Μάθεσης, γνωστός και ως Νίκος ο τρελάκιας. Ο Μανώλης Χιώτης που έκανε την πρώτη μελοποίηση πρόσθεσε την τέταρτη στροφή και άλλαξε την αρχική λέξη «νεκροπούλι, -ια» με την λέξη «κλαψοπούλι, -ια». Η μουσική του Χιώτη, σε ρυθμό χασαποσέρβικο, χάθηκε, καθώς δεν ηχογραφήθηκε ποτέ. Το τραγούδι μελοποιήθηκε στη συνέχεια, κι έφτασε ώς τις μέρες μας, από τον Μιχάλη Γενίτσαρη.)

Αντιλαλούνε τα βουνά  κλαίνε τα κλαψοπούλια

ο Βελουχιώτης χάθηκε ψηλά σε μια ραχούλα.

Τι έχεις κλαψοπούλι μου κι όλο πικρά φωνάζεις;

Γιά πες μου ποιος σε πλήγωσε και βαριαναστενάζεις;

Μαράθηκαν τα λούλουδα έσβησε το φεγγάρι

ένας λεβέντης χάθηκε που τόνε λέγαν Αρη.

Κείνος δε θέλει κλάματα δε θέλει μοιρολόγια

θέλει αγώνες και χαρές αρματωσιές και βόλια.

Λαϊκή κυριαρχία  

(Της περιοχής της Ρούμελης)

Βγήκαν αντάρτες στα βουνά τα ρουμελιώτικα παιδιά

και το πρώτο παλληκάρι όλοι το φωνάζουν Αρη.

Εχουν ψυχή, έχουν καρδιά πεθαίνουν για τη λευτεριά,

έχουν λεβεντιά και χάρη και πεθαίνουν με καμάρι.

Γυρίζουν τα κατσάβραχα τον Παρνασσό και τ’ Αγραφα

Δομοκό κι Ευρυτανία και χτυπούν την τυραννία.

Κυριαρχία λαϊκή κι ο νόμος να μην αδικεί

θέλουμε να βάλουμ’ τάξη η κλεψιά, η ψευτιά να πάψει.

Του Αρη (σε ρυθμό παλιού δημοτικού τραγουδιού)

– Αρη, σε ποια κορφή πατάς, σε ποιο λαγκάδι τρέχεις,

σε ποιο διαβολοδιάσελο παίρνεις το φύσημά σου;

Ο ίσκιος σου είναι φλάμπουρο και τ’ όνομά σου ελπίδα,

οι τύραννοι σε τρέμουνε, σε χαίρεται η πατρίδα.

– Σ’ Ελλάδα λεύτερη πατώ μέσ’ στο λαό γυρίζω

και τους φασίστες πολεμώ και λευτεριά χαρίζω.

Στ’ άρματα 

(Στίχοι: Νίκου Καρβούνη. Μουσική: Αστραπόγιαννου)

Βροντάει ο Ολυμπος, αστράφτει η Γκιώνα, μουγκρίζουν τ’ Αγραφα σιέται η Στεριά,

στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός/στον αγώνα

για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματολίκι, τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή

λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι, στην εκδικήτρα μας, αντρίκια ορμή.

Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα, στέλνει περήφανο χαιρετισμό,

μιας ανάστασης χτυπάει καμπάνα, μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.

Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα, που μας εβάραινε θανατερά,

θέλουμε λεύτερη εμείς την πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά.

Στους αρχηγούς τους ΕΛΑΣ 

Σαν ατσάλινο τείχος και αλύγιστος ορμάει

στα πεδία των τίμιων μαχών,

με αρχηγούς τον Σαμαρινιώτη, το Σαράφη και τον Αρη

που είν’ οι μάνες του λαϊκού στρατού.

Δίχως τανκς, αεροπλάνα, μόνον όλμους, πολυβόλα

και ψυχή σαν του λαϊκού στρατού,

με καθοδήγηση λαμπρή του αρχηγού μας Βελουχιώτη

ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού.

Να η ώρα μας ήρθε και σα θύελλα ξεσπάει

στον αγώνα η παγκόσμια εργατιά,

μια φωνή αντηχεί στον αέρα πέρα ώς πέρα

μ’ επανάσταση να διώξουμε τη σκλαβιά.

Και βογκώντας ο αέρας τη σημαία ανεμίζει

τη βαμμένη μέσ’ στο αίμα του λαού,

κατακόκκινη τη νίκη μας αγγέλλει

μ’ ένα ζήτω, γύρω-γύρω από παντού.

Της νιας γενιάς ανοίγουμε τη στράτα 

(Σε στίχους και μουσική Αλέκου Ξένου – Γράφτηκε την άνοιξη του 1944 στο Καρπενήσι)

Ψηλά κρατάμε τ’ όπλο μας στο χέρι πολεμούμε με ηρωισμό,

προχωρούμε, όλο προχωρούμε και συντρίβουμε το φασισμό.

Της νιας γενιάς ανοίγουμε τη στράτα, ανοίγουμ’ ένα δρόμο φωτεινό,

να περάσουν τ’ ανθισμένα νιάτα, να βρουν χαρά ζωής, πολιτισμό.

Είμαστε ορκισμένα όλα τα παιδιά, και θ’ αγωνιστούμε για τη λευτεριά.

Ζήτω, ζήτω ο λαϊκός στρατός!

Ζήτω, ζήτω ο Αρης αρχηγός.

Ηπειρώτικο για τον Αρη

Ο Αρης είν’ τριαντάφυλλο κι όπου να πάει μυρίζει

κι ο Ράλλης είναι γάιδαρος κι όπου πάει γκαρίζει.

Απάνω στα ψηλά βουνά θ’ ανοίξουμ’ ένα λάκκο

να θάψουμε το φασισμό χωρίς παπά και διάκο.

Γεια σας, ΕΛΑΣίτες, γεια σας να χαρώ τη λεβεντιά σας.

Γεια σας, ανταρτάκια μ’, γεια σας να χαρείτε τ’ άρματά σας.

Του Αρη  (Αντιστασιακό του Μωριά)

Να τος στ’ άλογα καβάλα με τα γένια τα μεγάλα,

μαύρο είναι τ’ άλογό του και το γένι το πηχτό του.

Σ’ όλους μας χαμογελάει για τη μάχη μάς μιλάει.

– Πρέπει η μάχη να τελειώσει σύντομα και ν’ αποδώσει.

Δεν χωράει άλλη λύση, του εχτρού η βάση ας σβήσει.

Ξημερώματα φωτίζει και σε λίγο η μάχη αρχίζει.

Να κι ο Αρης μες στη μέση με τ’ αυτόματο στο χέρι

κύκλο γύρω το γυρνάει και το θάνατο σκορπάει.

Τώρα η μάχη τελειωμένη. Ολοι οι αντάρτες συναγμένοι,

στον Ευρώτα ξαπλωμένοι. 

Πάλι ο Αρης μάς μιλάει, να τος, μας χαμογελάει.