Ανοιξαν αυλαία και τα φτερά τους μακριά από την πατρίδα και πέτυχαν

Αλέξανδρος Κυριακούλης και Νατάσα Φραντζή,

οι διεθνείς Ελληνες χορευτές

Εχουν έδρα στο Βέλγιο αλλά ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Ευρώπη για να παρουσιάσουν τη δουλειά της ομάδας τους, που λέγεται «La Verità Dance Company». Συνδυάζοντας διαφορετικές χορευτικές σχολές και νοοτροπίες, η Νατάσα Φραντζή και ο Αλέξης Κυριακούλης έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν κερδίζοντας διακρίσεις και βραβεία σε Γαλλία, Ολλανδία και Γερμανία και έχουν ήδη παρουσιάσει τη δουλειά τους σε πολλά θέατρα και φεστιβάλ σε όλη την Ευρώπη.

«Ξεκινήσαμε το 2011 από την Ελλάδα, διότι νιώσαμε ότι ήμασταν απομονωμένοι. Και ήρθαμε στο Βέλγιο το οποίο, πέρα από το γεωγραφικό κέντρο της Ε.Ε., θεωρείται η χορευτική “πρωτεύουσα” της Ευρώπης» εξηγεί ο Αλέξης.

«Φτιάξαμε τη δική μας ομάδα, ως ανάγκη έκφρασης. Μέσα από τη La Verità δημιουργούμε δουλειές σύγχρονου χορού με έντονα εικαστικά στοιχεία και έχοντας ως στόχο να φέρουμε τον απλό θεατή σε γνωριμία με το είδος αυτό. Παράλληλα και οι δυο μας, έξω από το πλαίσιο της ομάδας μας, δουλεύουμε και ως ανεξάρτητοι χορογράφοι. Τα τελευταία χρόνια χορογραφώ και διδάσκω σε επαγγελματίες χορευτές με νοητικές και κινητικές δυσκολίες (σύνδρομο down, αυτισμός κ.λπ.), ενώ ο Αλέξης με ένα πιο νεοκλασικό λεξιλόγιο δημιουργεί χορογραφίες για Οπερες και ομάδες μπαλέτου, έχοντας επίσης συνεργαστεί και με την Εθνική Λυρική Σκηνή.

Σήμερα έχουν έδρα στο Μέχελεν, μια πόλη έξω από τις Βρυξέλλες. «Ο χορός σας έχει κάτι από Ελλάδα;» τους ρωτάμε. «Είναι μια σχέση αγάπης και μίσους» θα μας απαντήσουν. «Φύγαμε από Ελλάδα γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε υποστήριξη εκεί. Ούτε στο Βέλγιο καταφέραμε να “δέσουμε” με τη νοοτροπία του χορού. Ωστόσο κάποια στιγμή η ελληνική μας ταυτότητα βγήκε. Προσπαθούμε να κάνουμε δουλειές με Ελλάδα, να συνεργαζόμαστε με Ελληνες χορευτές και καλλιτέχνες, έστω και χωρίς υποστήριξη. Οπότε ναι, εξάγουμε την ελληνική κουλτούρα στο εξωτερικό, έστω και ως ανεξάρτητοι καλλιτέχνες» θα μας πουν.

Δέσποινα Χαμλατζή, η Οικοδέσποινα

Το όνομά της είναι Δέσποινα, αλλά πλέον συστήνεται ως... οικοδέσποινα! Η κατά κόσμον Δέσποινα Χαμλατζή διοργανώνει τους τελευταίους μήνες events, γεύματα και δείπνα σε σπίτια και χώρους Βρυξελλιωτών με διαφορετικές θεματικές και... αφορμές.

Η πρωτότυπη ιδέα της προέκυψε αφού τερματίστηκε η συνεργασία της με το πεντάστερο ξενοδοχείο Steigenberger λόγω της πανδημίας. Οπως προβλέπει η βελγική νομοθεσία, η Δέσποινα γράφτηκε στο Ταμείο Ανεργίας και ταυτόχρονα την ανέλαβε και ένας... coach. Και, παρ' όλο που είχε μεγάλη προϋπηρεσία σε μεγάλες μονάδες τουριστικών υπηρεσιών, ήθελε να κάνει κάτι άλλο πιο προσωπικό.

«Eίχα την απόλυτη υποστήριξη από τον coach που μου έδωσε το βελγικό σύστημα. Υστερα από διάφορες συζητήσεις και ερωτηματολόγια, ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να ασχοληθώ με την επικοινωνία και τη διαχείριση events. Κατάφερα να επιλεγώ σε ένα σχετικό ταχύρρυθμο εντατικό πρόγραμμα συμπληρωματικής εκπαίδευσης του βελγικού κράτους. Και εκεί, μέρα με τη μέρα, είδα την... Οικοδέσποινα να σχηματίζεται στο μυαλό μου. Οταν πλέον την παρουσίασα στο τέλος των μαθημάτων, όλοι με χειροκρότησαν. Ηταν η... επίσημη πρώτη!» μας λέει.

Η Οικοδέσποινα απευθύνεται σε όποιον θέλει να διοργανώσει μια εκδήλωση μικρής ή μεσαίας κλίμακας. Προσφέρει από συμβουλές, ιδέες και βοήθεια στον συντονισμό μέχρι και την πλήρη διεξαγωγή του event. Και φυσικά η Ελλάδα... τρυπώνει σε διάφορες εκφάνσεις της δραστηριότητας αυτής.

«Πέρα από την υποστήριξη των Ελλήνων, φίλων και γνωστών, μοιραία οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκα για να ξεκινήσω είναι Ελληνες. Προμηθευτές για φαγητά, κρασιά και σοκολάτες, σεφ, συνεργάτες γενικότερα. Αλλά και οι πρώτοι μου πελάτες Ελληνες ήταν» μας λέει η Δέσποινα.

Στόχος της είναι να δουλεύει χαρούμενη. «Αν γίνει αυτό, θα είναι ήδη επιτυχία! Κι αν μπορώ να βοηθάω τον κόσμο να περνάει καλά, ακόμα καλύτερα!» καταλήγει.

Χρήστος Παναγιωτακόπουλος,

ο μάνατζερ της ελληνικής τέχνης στο εξωτερικό

Η σχέση του με το θέαμα είναι... κληρονομική. Ο πατέρας του έστησε το πρώτο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο του Πειραιά στο τέλος του '50. Για να στηρίξει τις χήρες και τα ορφανά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου διοργάνωνε έναν ετήσιο χορό, για τις ανάγκες του οποίου ήρθε σε επαφή με όλους τους καλλιτέχνες της εποχής.

Και κάπως έτσι ο μικρός τότε Χρήστος Παναγιωτακόπουλος ήρθε σε επαφή με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Γιάννη Δαλιανίδη, την Αννα Φόνσου και τους ηθοποιούς της γενιάς τους. Και από αυτούς συνάντησε τη νεότερη γενιά, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, τον Δημήτρη Τάρλοου και τον Δημήτρη Μαραμή.

Οταν μετακόμισε στις Βρυξέλλες, πριν από 17 χρόνια, εργαζόταν στον τομέα της διοργάνωσης συνεδρίων. Προερχόμενος από τον χώρο των περιοδικών, ο Χρήστος συνέχισε να κάνει τη δουλειά του εξ αποστάσεως -πριν η τηλεργασία γίνει... κουλ! Ταυτόχρονα όμως άρχισε δειλά δειλά να φέρνει παραστάσεις και συναυλίες από την Ελλάδα στο Βέλγιο.

Οι πρώτες απόπειρες έγιναν το 2017 με τον «Ερωτόκριτο» του Μαραμή και ακολούθησε η «Μεγάλη Χίμαιρα» το 2018, μια παράσταση που ήταν sold out στον υπέροχο χώρο του Bozar στις Βρυξέλλες.

«Ανάλογα την παράσταση το κοινό διαφοροποιείται. Η "Χίμαιρα" είχε πολλούς Γάλλους και Αμερικανούς -το βιβλίο του Καραγάτση έχει μεταφραστεί και ξεχωρίσει εκεί. Πρόσφατα στη συναυλία της Τσαλιγοπούλου το κοινό ήταν επίσης διεθνές, όμως στη Ν. Μποφίλιου ήταν κυρίως Ελληνες» μας λέει.

Ο Χρήστος επιλέγει να... εξάγει στο Βέλγιο παραστάσεις που συνδυάζουν την τέχνη και την εμπορικότητα. «Ειδικά μετά την πανδημία ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει, να περάσει καλά. Το κοινό εδώ είναι απαιτητικό και επιλεκτικό» παρατηρεί. «Προσωπικά θέλω να είμαι περήφανος, να εξάγω ποιοτικό ελληνικό πολιτισμό και να είμαι η αφορμή να απολαύσουν την ελληνική τέχνη πολίτες της Ευρώπης».

Θα μπορούσε η ελληνική τέχνη σήμερα να ξαναβρεθεί στο επίκεντρο της Ευρώπης; «Χρειάζεται η αφύπνιση των φορέων. Ο πολιτισμός ενώνει και τον έχουμε ανάγκη» επιμένει.

Πάνος Γουργιώτης, ο δημιουργός

Οι περισσότεροι στο Βέλγιο τον γνωρίζουν ως μουσικό, ως τον άνθρωπο που κατάφερνε στα live του να ταξιδεύει το κοινό του τραγουδώντας ελληνικά. Επειτα από σημαντικές συνεργασίες και προσωπική δισκογραφία στην Ελλάδα, είχε έρθει η ώρα να συνδεθεί άρρηκτα με την καλλιτεχνική ζωή των Βρυξελλών -και όχι μόνο. Εκεί άνθησε και ωρίμασε καλλιτεχνικά γράφοντας θεατρική μουσική, κυκλοφορώντας νέους ελληνόφωνους και αγγλόφωνους δίσκους και κάνοντας ζωντανές εμφανίσεις ακατάπαυστα στο Βέλγιο και τις γύρω χώρες.

Πρόσφατα προχώρησε ακόμα ένα βήμα: εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Ο μέσα μου Αύγουστος», μια νουβέλα λίγο αυτοβιογραφική, λίγο φίξιον, που εξελίσσεται μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας. Οποιος Ελληνας ζει στο εξωτερικό θα ταυτιστεί, θα βρει σημεία συμφωνίας ή και διαφωνίας, αλλά σίγουρα θα εντοπίσει σκέψεις που έχουν περάσει και από το δικό του μυαλό. Πολλώ δε μάλλον όταν το κείμενο συνοδεύεται από τις εικόνες που κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός του Γιάννη Δήμα, στενού φίλου του Γουργιώτη και «στήριγμά» του στα βήματά του, από τη δισκογραφία μέχρι την παραγωγή βίντεο κλιπ.

Πώς περνάει η σχέση σου με την Ελλάδα σε όλα αυτά που κάνεις; τον ρωτάμε. «Περικλείεται στην εξής φράση που θα διαβάσετε στον "Αύγουστο": "...τη στιγμή που αρχίζει να φαίνεται η θάλασσα με πιάνουν τα κλάματα". Δεν υπήρξα αυτό που θα λέγαμε υπόδειγμα πατριδολάτρη. Κι όμως, με λυγίζει η όψη αυτής της θάλασσας».

Στην πραγματικότητα όμως ο Πάνος Γουργιώτης είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά -καθόλου τυχαία η σύντροφός του, και συνοδοιπόρος του στα καλλιτεχνικά, Γιούλη Ασημακοπούλου, τον λέει «δημιουργό». Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι οι ιδέες του, τις οποίες... γεννάει συνεχώς.

Στα άμεσα σχέδιά του είναι η κυκλοφορία δύο νέων αγγλόφωνων δίσκων, ο νέος δίσκος της Γιούλης σε στίχους και μουσική του και η σκηνοθεσία ενός πειραματικού θεατρικού εγχειρήματος που ετοιμάζει.

Δημήτρης Στασινόπουλος, 

η έκπληξη της σκηνοθεσίας

Μέχρι να έρθει στις Βρυξέλλες το 2016 δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο. Ως λάτρης του κινηματογράφου είχε επιχειρήσει να γράψει ένα σενάριο για μια μικρού μήκους ταινία στα αγγλικά, αλλά ο ίδιος δεν είχε μπει ποτέ σε διαδικασία θεατρικών ομάδων και παραστάσεων.

Τα τελευταία έξι χρόνια ωστόσο, ο Δημήτρης Στασινόπουλος έχει προλάβει να ενταχθεί σε ομάδα ως ηθοποιός, να σκηνοθετήσει παραστάσεις, αλλά και να συγγράψει και να εκδώσει ένα θεατρικό έργο. To κείμενό του μάλιστα διδάσκεται και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών από την επίκουρη καθηγήτρια Κατερίνα Διακουμοπούλου! Στο δε μεσοδιάστημα σκηνοθέτησε και μια ταινία μικρού μήκους με Ελληνες πρωταγωνιστές στις Βρυξέλλες, που έχει πάρει βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ και είχε πολλές επίσημες συμμετοχές όπως σε αυτό του Σαλέρνο στην Ιταλία.

«Για μένα αυτό που έχει σημασία είναι η δημιουργικότητα, αλλά και η εμπιστοσύνη που αναπτύσσεται ανάμεσα στους ανθρώπους της ομάδας οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικά backgrounds. Η κοινωνία εδώ είναι ανοιχτή να ασχοληθεί με την τέχνη, να πειραματιστεί, να συνεργαστεί» λέει ο Δημήτρης, που στην… κανονική του ζωή δουλεύει ως αρχιτέκτονας πληροφοριακών συστημάτων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

«Η ελληνική μας κουλτούρα είναι ένα στοιχείο αλληλένδετο με ό,τι κάνουμε. Δε θέλω να αλλάξω, ούτε να αποφύγω την καταγωγή μου, γιατί από εκεί προέρχονται οι προσλαμβάνουσές μου. Από εκεί και πέρα όμως ενσωματώνω και όλα τα βιώματά μου. Με άλλα λόγια, από το Διδυμότειχο στο Εσεξ και πλέον στις Βρυξέλλες» μας λέει, αναφέροντας τον όρο interculturalism.

Τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδιά του συμπεριλαμβάνουν ακόμα μία ταινία μικρού μήκους, θεατρικές δραστηριότητες και πολύ πειραματισμό. «Θα ήθελα να έρθει κοντά μας πιο πολύς κόσμος, να βλέπει και να στηρίζει το θέατρο. Δεν είναι μόνο οι παραστάσεις, είναι η ίδια η διαδικασία που λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και τελικά λυτρωτικά» καταλήγει.