Να ’τανε το 2004…

Από τη σκοπιά ενός… πλατωνικού ποδοσφαιρόφιλου

Του Δημ. Γκιώνη

Μέρες μεταγραφών –στο ποδόσφαιρο εννοώ– και λέω σήμερα να πάω αλλού, σ’ αυτό το σπορ, σ’ αυτό το άθλημα, σ’ αυτό το παιχνίδι πιο σωστά. Με τις χαρές και τις απογοητεύσεις των οπαδών, μολονότι δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να είσαι οπαδός σε μια ομάδα, της οποίας η δυναμική εξαρτάται από την οικονομική ευμάρεια του ιδιοκτήτη της, καθότι επαγγελματικό το παιχνίδι (από το 1979-1980), με τους παίκτες –άρχουσα τάξη πλέον– απ' όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

Εξαίρεση η Εθνική, που το 2004 αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, κατατροπώνοντας την κραταιά Εθνική Πορτογαλίας, οπότε εκεί πανηγυρίσαμε άπαντες…

Είχε βέβαια προηγηθεί το 1987 ο θρίαμβος της Εθνικής του μπάσκετ –εκεί ταπεινώθηκε η Εθνική Ρωσίας– αλλά ας μην απλωθώ περισσότερο, καθότι άμοιρος του εν λόγω ρεπορτάζ.

Επιστρέφοντας στο ποδόσφαιρο και στη νίκη του 2004: «Καταδείχθηκε ότι η ομαδικότητα, η δουλειά κι ένας καλός προπονητής κάνουν θαύματα. Οτι, εν τέλει, δεν είμαστε ένας λαός του πεταματού, όπως μας θέλουν “φίλοι” και “σύμμαχοι”. Αν τώρα μετά από αυτή την περιφανή νίκη γινόταν το απίθανο –να επιστρέψουν στα γήπεδα οι πραγματικοί ποδοσφαιρόφιλοι– ποιος τη χάρη μας», έγραφα τότε.

Ολυμπιακός…

Ηταν, επιπροσθέτως (το 2004), η χρονιά που οι Ολυμπιακοί Αγώνες «επέστρεψαν στο σπίτι τους», όπως ακούστηκε – μια χρονιά που ήμασταν γενικώς αλλού, καθώς δεν υποψιαζόμασταν τι μας επιφυλασσόταν σε λίγα χρόνια…

Διατηρούσα –και διατηρώ– πλατωνική σχέση με το ποδόσφαιρο εξ απαλών ονύχων, όταν διαβιούσα στην περιοχή της πλατείας Κουμουνδούρου, που στη δεκαετία του ’50 έσφυζε από ζωή.

Οπου κάποτε άρχισα να βλέπω με δέος έναν ποδοσφαιριστή ίνδαλμα της εποχής – που διέμενε κάπου εκεί.

Ηταν ο Γιώργος Δαρίβας, από τα πιο γερά πόδια του Ολυμπιακού. Οπότε δήλωσα οπαδός, για δυο επιπλέον λόγους: Επειδή, καθώς λεγόταν, ήταν η ομάδα της εργατούπολης, του Πειραιά, κι ακόμη επειδή τη σημαία του στολίζουν κόκκινες λουρίδες - σημάδια (και το ένα και το άλλο) ότι ήταν με την Αριστερά.

Λίγο αργότερα προστέθηκε και η Μελίνα με «Τα παιδιά του Πειραιά».

Ηταν τότε που κι ελόγου μου έπαιρνα αποστάσεις από τη δεξιόστροφη οικογένειά μου και περνούσα στον χώρο της Αριστεράς, τον χώρο των αγωνιστών και των κατατρεγμένων («μιάσματα» τους είχε αποκαλέσει σε πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του ο τέως), με την έλξη άλλωστε που ασκεί σ’ έναν νέο καθετί διωκόμενο και απαγορευμένο.

Για λόγους περισσότερο καταναλωτικούς και λιγότερο ιδεολογικούς, υποθέτω, ο χαρακτηρισμός αριστερός και δεξιός είχε περάσει και στον χώρο του αθλητισμού.

Και δεν ήταν μόνο ο Ολυμπιακός που χαρακτηριζόταν αριστερός (και συνακόλουθα ο αιώνιος αντίπαλος Παναθηναϊκός δεξιός).

Ηταν οι πρωταθλητές του μποξ Λαμπίδης - Παπαδόπουλος (δεξιός ο πρώτος, αριστερός ο δεύτερος) ή οι πρωταθλητές του κατς Λαμπράκης - Καρπόζηλος (αριστερός ο πρώτος, δεξιός ο δεύτερος).

Χωρίς φανατισμούς

Εκείνο που έχει σημασία, αν θυμάμαι καλά, είναι ότι τότε δεν υπήρχε ο σημερινός άγριος φανατισμός (για εκτόνωση των νέων υπήρχαν άλλωστε οι διαδηλώσεις για διάφορα, υπό τον απηνή διωγμό της κραταιάς Δεξιάς).

Το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό, με τους παίκτες βολεμένους επαγγελματικά σε ΟΤΕ, ΔΕΗ και άλλους δημόσιους οργανισμούς.

Είχαν δε όλοι ελληνικά ονόματα, δεν επιτρέπονταν μεταγραφές και οι αγώνες γίνονταν σε ξερό (χωρίς χόρτο) γήπεδο.

Πιτσιρικάς, στο χωριό μου, έπαιζα κι εγώ μπάλα – τι μπάλα δηλαδή, ένα πάνινο τόπι παραγεμισμένο με κουρέλια, βαρύ ως εκ τούτου, που δεν προσφερόταν παρά μόνο για κλοτσιές, τις περισσότερες από τις οποίες δέχονταν τα καλαμοπόδαρα των παιχτών.

Το πραγματικό τόπι ήταν ασύμφορο – αφενός ακριβό για τα ισχνά βαλάντιά μας και αφετέρου επειδή με κάποια γερή κλοτσιά χανόταν στα κατσάβραχα, και άντε βρες το.

Οταν, όντας Αθηναίος πλέον, πήγα για διακοπές –πιτσιρικάς ακόμη– τα φιλαράκια μου πίστεψαν ότι, δεν μπορεί, θα είχα μάθει και ποδόσφαιρο.

Σκοτώθηκαν σε μια συνάντηση ποια ομάδα να με πάρει. Περισσότερο που άκουσαν ότι ο Δαρίβας ήταν γείτονας.

– Και Ολυμπιακάρα, ε;

– Ε, καλά…

Κυνηγός στο πρώτο ημιχρόνιο, είδα κι έπαθα να σταυρώσω το –πάντα πάνινο– τόπι.

– Τι έπαθες, ρε;

– Δεν είμαι και τόσο σε φόρμα σήμερα…

Με βάζουν στο δεύτερο ημιχρόνιο τερματοφύλακα – τρώω τέσσερα γκολ. Βάλαμε ένα, μας έριξαν έξι.

– Τίποτα δεν έμαθες, ρε, στην Αθήνα!

Στο πλαίσιο

Ανάθεμα αν κατάλαβα τι συμβαίνει με την ΑΕΠΙ από τις απαντήσεις που προσπάθησε να αποσπάσει από την υπουργό Πολιτισμού η Εφη Μαρίνου στη δισέλιδη συνέντευξη του περασμένου Σαββάτου. Στέκομαι στη διαβεβαίωσή της ότι το σχετικό νομοσχέδιο, που σέρνεται επί δύο χρόνια, «έφυγε για τη Βουλή» και «θα ψηφιστεί πριν κλείσει η Βουλή», όπως είπε (αν και διάβασα ότι δεν θα κλείσει το καλοκαίρι). Και να δούμε τελικά πού το πάει για τους ενδιαφερόμενους, καθώς δεν αφορά μόνο μουσικούς δημιουργούς (συνθέτες - στιχουργούς), αλλά –αναπάντεχα– συγγραφείς κι εκδότες. Και πόσο ισχυρή, πόσο κράτος εν κράτει παραμένει η ΑΕΠΙ.

Ποινικοποιείται η προσφορά; Ετσι φαίνεται, αν κρίνω (και) από τη συμπεριφορά απέναντι σε δυο πασίγνωστους ανθρώπους της τέχνης – τον Κώστα Γεωργουσόπουλο και τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Που, τι έκαναν; Ανέλαβαν αμισθί να βοηθήσουν στη σωτηρία του Θεατρικού Μουσείου (πρόεδρος ο ένας, αντιπρόεδρος ο άλλος), αβοήθητοι από το αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού και συναφείς φορείς. Με αποτέλεσμα να συρθούν στο δικαστήριο για χρέη του μουσείου (περί το 1,5 εκατ. ευρώ) και να αρπάξουν από 20 μήνες φυλακή ο καθένας – ευτυχώς με αναστολή.

Κι ας θυμίσω ότι το Θεατρικό Μουσείο (η ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου), που ιδρύθηκε το 1938, κλειστό περί τα δύο χρόνια τώρα, που βρίσκεται σε αναζήτηση στέγης, φιλοξενούνταν κάτω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στην Ακαδημίας, δίπλα στα ουρητήρια (κλειστά κι αυτά), με τα απορφανισμένα από τις χάλκινες προτομές βάθρα στον περίγυρό του, που άρπαξαν ανενόχλητοι κακοποιοί, στο προβληματικό πλέον (και αυτό) αθηναϊκό κέντρο. Ιδρύθηκε επί δικτατορίας, να κλείσει επί δημοκρατίας;

ΚΑΙ… Με αρωγό το τραγούδι.