Από τους βιασμούς «ελέους» στους πολιτικούς βιασμούς

Σε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ από το Ιράν, το CNN έκανε εκτενείς αναφορές για τον βιασμό ως όπλο εναντίον των διαδηλωτριών που εδώ και τέσσερις μήνες έχουν συνταράξει τα θεμέλια του θεοκρατικού καθεστώτος. Μάλιστα ο αρθρογράφος των New York Times Νίκολας Κριστόφ έγραφε με αφορμή κι αυτό το ρεπορτάζ πως «ένα δείγμα της υποκρισίας του ιρανικού καθεστώτος είναι ότι υπάρχουν αξιόπιστες αναφορές ότι επιβάλλει τον υποτιθέμενο αυστηρό του κώδικα ηθικής συλλαμβάνοντας γυναίκες και κορίτσια που τα κατηγορούν ότι επιδίδονται σε άσεμνες συμπεριφορές και έπειτα τα κακοποιούν σεξουαλικά».

Ωστόσο, οι βιασμοί ως μέσο ταπείνωσης, πειθαναγκασμού και εκφοβισμού των γυναικών, που τολμούν να αντιτίθενται στις επιταγές του καθεστώτος, δεν είναι κάτι καινούργιο. Τόσο το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όσο και η Διεθνής Αμνηστία έχουν καταγράψει δεκάδες περιπτώσεις σεξουαλικών επιθέσεων.

Ο Χαντί Γκαεμί του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ιράν ανέφερε στον αρθρογράφο της αμερικανικής εφημερίδας την υπόθεση της Μασουμέ, ενός 14χρονου κοριτσιού που σε σχολείο φτωχογειτονιάς της Τεχεράνης έβγαλε τη μαντίλα της σε ένδειξη διαμαρτυρίας: συνελήφθη και λίγο μετά την πήγαν στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα στον κόλπο και το περίνεο. Το παιδί πέθανε και η μητέρα της, η οποία είχε δηλώσει πως θα καταγγείλει το περιστατικό, εξαφανίστηκε.

Ιερά εξέταση

«Είναι παράδοξο που το CNN ανακάλυψε τώρα πως το καθεστώς του Ιράν κακοποιεί σεξουαλικά γυναίκες και άντρες που έχει συλλάβει στη διάρκεια των διαδηλώσεων με στόχο να φιμώσει τις φωνές που ζητούν αλλαγή», έγραφε σε ένα καταγγελτικό άρθρο στην Público η εξόριστη στην Ισπανία Ιρανή Ναζανίν Αρμανιάν, καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών, ερευνήτρια σε θέματα ισλαμισμού και γυναικείων δικαιωμάτων και συγγραφέας πολλών βιβλίων, ανάμεσά τους και το «Ιράν Χωρίς Μαντίλα». «Γιατί υπάρχουν τεκμηριωμένες καταγραφές και δεκάδες βιβλία σχετικά με τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί ο ισλαμικός ολοκληρωτισμός για να εγκαθιδρύσει μια πραγματική Ιερά Εξέταση και το δικό του κυνήγι μαγισσών». Ιδίως μετά που συνέτριψαν τα λαϊκά κινήματα και σφαγίασαν την Αριστερά αποδεκατίζοντάς την.

«Οι βιασμοί είναι κοινό μυστικό μιας κοινωνίας που σφραγίζεται από την πατριαρχική αντίληψη της τιμής, αλλά έγινε ορατό με το πρώτο κύμα σφαγής των πολιτικών κρατούμενων το 1981», γράφει σε αυτό το εξαιρετικό άρθρο η Αρμανιάν, περιγράφοντας πώς Φρουροί της Επανάστασης, με χαμόγελο στα χείλη και ένα κουτί γλυκά, πήγαιναν στα σπίτι των εκτελεσμένων γυναικών πολιτικών κρατούμενων, για να ανακοινώσουν στους γονείς πως τους φέρνουν τη χαρμόσυνη είδηση ότι η κόρη τους δεν θα πάει στην Κόλαση, γιατί ένας «αδελφός» παντρεύτηκε μαζί της πριν από την εκτέλεσή της. Παραδίδοντάς τους επιπλέον ως δώρο ένα Κοράνι και το «σύμφωνο γάμου» με το οποίο κατά τη γνώμη τους νομιμοποιούσαν τον βιασμό τους...

«Ενα είδος βιασμού ελέους; Αυτό που αγνοούσαμε όσες δεν γνωρίζουμε καλά το Ισλάμ είναι πως γυναίκες και κορίτσια που πεθαίνουν παρθένες πηγαίνουν στην Κόλαση, γιατί δεν εκπλήρωσαν τον μόνο λόγο ύπαρξής τους: να υπηρετούν την “ηρεμία” του άνδρα» συνεχίζει η ακαδημαϊκός. «Κι έτσι, ενώ το σύμφωνο προσωρινού γάμου έγινε ένας από τους τρόπους να εκπορνεύουν τα κορίτσια έναντι χρημάτων, αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ως μεταμφίεση πολιτικών βιασμών».

Για πολλές δεν υπήρξε καν η πρόφαση της «φιλευσπλαχνίας», αλλά μόνο η πραγματικότητα της διαστροφής. Οπως έγινε με την Αζάρ Κανάν: συνελήφθη το 1982 στα 18 της χρόνια και βιάστηκε στις φυλακές της Σαναντάτζ, πρωτεύουσας της επαρχίας του Κουρδιστάν, ενώ το 9 μηνών μωρό της έκλαιγε στην αγκαλιά της. Ή με τη Μαριάμ Φιρούζ, διευθύντρια της Δημοκρατικής Οργάνωσης Γυναικών του Ιράν και σύζυγο του γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιράν, Νουρεντίν Κιανουρί: την κρεμούσαν από το ταβάνι του κελιού της για να τη μαστιγώνουν και να την κακοποιούν.

Ανάλογες φρικιαστικές ιστορίες κακοποιήσεων και βιασμών κατέγραψε στη έκθεσή του το 1984 ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Ιράν. Ηταν τόσο συστηματική αυτή η τακτική, γράφει η Αρμανιάν, ώστε το 1986 ο μεταρρυθμιστής κληρικός Αλί Μονταζερί με γράμμα του στον Χομεϊνί ρωτούσε: «Ξέρετε ότι σε κάποιες φυλακές βιάζουν δεσποινίδες;», κάτι που του στοίχισε την καθαίρεση και τη σύλληψή του.

Μια από αυτές τις «δεσποινίδες» ήταν η Μαρίνα Νεμάτ: συνελήφθη το 1982 στα 16 της χρόνια, καταδικάστηκε σε θάνατο, βασανίστηκε και αναγκάστηκε με απειλές για την οικογένειά της να «παντρευτεί» τον δεσμοφύλακά της στις φυλακές Εβίν. Εκείνος κατάφερε να τη βγάλει από τη φυλακή και η Μαρίνα σώθηκε γιατί μια αντίπαλη φράξια του καθεστώτος τον δολοφόνησε, όπως περιγράφει στο βιβλίο της «Η φυλακισμένη της Τεχεράνης».

Ενώ μια άλλη, η Νασρίν Φαράζ, επιζώσα του δεύτερου κύματος σφαγών των πολιτικών κρατούμενων (1988), στο βιβλίο της «Κάτω από τα Νυχτολούλουδα» περιγράφει τον βιασμό συγκρατουμένων της κοριτσιών 13-14 ετών ή την αυτοκτονία μιας από αυτές που έμεινε έγκυος.

«Καμιά αλλαγή»

Αν αυτά γίνονταν κάποια χρόνια πριν, η καθηγήτρια του Ανοιχτού Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης τονίζει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει σήμερα. «Η Αρμίτα Αμπασί, μία από τις εκατομμύρια γυναίκες που βγήκαν να διαδηλώσουν στους δρόμους του Ιράν, συνελήφθη τον Οκτώβριο: της ξύρισαν το κεφάλι και ανάμεσα σε άλλα βασανιστήρια τη βίασαν, όπως δείχνει η έκθεση του νοσοκομείου όπου αναγκάστηκαν να την πάνε φοβούμενοι μήπως πεθάνει.

«Επρεπε να το πω, αλλιώς θα τρελαινόμουν», έγραφε στο Instagram ένας από τους γιατρούς που την περιέθαλψαν κι αποκάλυψε την αλήθεια για το τι της είχε συμβεί. Οπως και πολλοί ακόμη γιατροί, που αρνήθηκαν να γράψουν πλαστές εκθέσεις για τα τραύματα που έφεραν συλληφθείσες διαδηλώτριες, όταν τους ζητούσαν να γράψουν «αιμορροΐδες» αντί για αιμορραγία λόγω βιασμού και άλλα πολλά ανάλογα. Οπως αποκαλούν αυτοκτονία, έμφραγμα, πτώση από ταράτσα τους θανάτους των διαδηλωτών που δολοφονούν πυροβολώντας ή χτυπώντας τους».