Φτάνουν οι διακηρύξεις της υποκρισίας

Oι γυναίκες στο Ιράκ κινδυνεύουν από όλες τις πλευρές της σύρραξης. Οι ένοπλες ομάδες τις απειλούν, τις βιάζουν και τις σκοτώνουν. Οι δυνάμεις ασφαλείας όχι μόνο δεν τις προστατεύουν αλλά συχνά είναι συνένοχες της βίας εναντίον τους. Και οι εγκληματικές ομάδες εκμεταλλεύονται την απόγνωσή τους. Προδίδονται ταυτόχρονα από ένα πολιτικό, νομικό και πολιτιστικό πλαίσιο, το οποίο επιτρέπει στους θύτες να παραμένουν ατιμώρητοι ενώ στιγματίζει ή τιμωρεί τα θύματα».

Η έκθεση «Χωρίς τόπο να καταφύγουν: βία κατά των γυναικών στη σύρραξη στο Ιράκ», που θα παρουσιαστεί τις προσεχείς ημέρες στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, είναι καταπέλτης για τη βία κατά των γυναικών που ασκούν αντάρτες και κυβερνητικές δυνάμεις ως όπλο πολέμου.

Εργο των ανθρωπιστικών οργανώσεων «Διεθνής Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων» και «Κέντρο για τα Πολιτικά Δικαιώματα Κατάπαυση Πυρός» (ΚΠΔΚΠ), η έκθεση επισημαίνει πως τα δικαιώματα των γυναικών στο «απελευθερωμένο Ιράκ» στηρίζονται σε «ηθικούς» κώδικες παρόμοιους με αυτούς των Ταλιμπάν, που τις θεωρούν υποδεέστερες, τους απαγορεύουν να βγαίνουν από το σπίτι τους χωρίς συνοδεία άντρα, ενώ όσες τολμούν να εργάζονται, ιδίως ως ιατροί, καθηγήτριες, δικηγόροι ή δημοσιογράφοι, αντιμετωπίζουν πολλαπλές απειλές.

Επιδημία αποτελούν η σεξουαλική βία, οι απαγωγές, οι εξαφανίσεις, η αιχμαλωσία και τα βασανιστήρια, ενώ η εμπορία γυναικών με στόχο την εκπόρνευση ανθεί τα τελευταία χρόνια με γυναίκες μειονοτικών ομάδων, όπως των γεζήδων, να αποτελούν τα βασικά θύματα αυτής της επαίσχυντης πρακτικής από πλευράς των εξτρεμιστών του «Ισλαμικού κράτους».

«Η ιρακινή κοινωνία έχει καταρρεύσει με συνέπεια την έκρηξη της βίας κατά των γυναικών. Αυτό δεν είναι ιστορία των τελευταίων μηνών, με την επέλαση του “Ισλαμικού κράτους”, αλλά απόρροια όσων έχουν γίνει τα τελευταία 12 χρόνια», εξηγεί στον ιστότοπο IPS ο Μαρκ Λάτιμερ του ΚΠΔΚΠ, αναφερόμενος στην αμερικανική εισβολή στη χώρα.

«Υπάρχουν πάμπολλες εκθέσεις που εκφράζουν την ίδια ακριβώς ανησυχία για τις Ιρακινές και για τη βία εναντίον τους. Από το 2003, αυτή η βία έχει οξυνθεί και τώρα, μετά τόσα χρόνια απραξίας, φτάσαμε στο σημείο να πουλιούνται και να αγοράζονται γυναίκες σαν να ήταν ζώα», λέει στο IPS η Σάθα Μπεσαράνι, εκπρόσωπος της Ενωσης Ιρακινών Γυναικών, που έχει κουραστεί να ακούει κάθε χρόνο παρόμοιες εκθέσεις να παρουσιάζονται σε διεθνή φόρα χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

«Θα ήθελα να ξέρω σε ποιο βαθμό αυτές οι εκθέσεις έχουν κάποιο αντίκτυπο στη ζωή των γυναικών, πόσο βελτιώνουν τις συνθήκες τους (...) και πόσο επηρεάζουν αυτή την καταραμένη ιρακινή κυβέρνηση, που αναλώνεται να μιλά για τα προβλήματα με τους ισλαμιστές και δεν κάνει τίποτα για τις γυναίκες». Η ακτιβίστρια, που ζει εξόριστη στη Βρετανία, περιγράφει γλαφυρά μια πραγματικότητα για την οποία η διεθνής κοινότητα αρκείται απλώς σε μεγαλόστομες διακηρύξεις καλών προθέσεων. «Αυτά που υφίστανται οι Ιρακινές δεν είναι καν μετρήσιμα. Μήπως έχουμε ένα δικαστικό σύστημα που οδηγεί στη Δικαιοσύνη τον άντρα που καίει τη σύζυγό του; Οχι. Οι γυναίκες θεωρούνται ένοχες αλλά ποτέ οι άντρες. Μήπως κάποιος διεθνής οργανισμός κατέστησε υπόλογη την κυβέρνηση ή τους υπεύθυνους; Τους ρώτησε ποτέ κανείς τι έχουν κάνει στην πράξη; Εχει γίνει τίποτα σε αυτή τη χώρα στη βάση των γεγονότων, των στατιστικών, της πραγματικότητας;».