Ηταν παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2016 στη Θεσσαλονίκη, γεμάτοι δρόμοι, γεμάτα πεζοδρόμια και η εύρεση ταξί έμοιαζε με άσκηση Φυσικής άλυτη. Λίγο πριν συμβιβαστώ με την ιδέα ότι η αλλαγή θα με βρει κάπου ανάμεσα σε κέντρο και Ανω Πόλη πετυχαίνω έναν ταξιτζή, από αυτούς που κυκλοφορούν σόλο, χωρίς να ανήκουν σε κάποια εταιρεία. Με μαζεύει και αφού με βλέπει λίγο στα χαμένα, ανοίγει έναν διάλογο στον οποίο το ρεζουμέ είναι ότι για άλλη μια χρονιά θα αλλάξει χρόνο μόνος του στο ταξί και ότι εδώ και πολύ καιρό οι γιορτές έχουν χάσει τη σημασία τους και όλα συντηρούν ένα ψέμα αδιάφορων στόχων. Λίγο πριν ολοκληρώσει τον μονόλογό του, είχα φτάσει στον προορισμό μου. «Καλή χρονιά, επίσης».
«Ο τελευταίος ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου και οι σκοτεινές σκιές που καθρεφτίζονται στο πρόσωπο του εξαιρετικού Κώστα Κορωναίου με πήγαν πίσω όχι μόνο σε εκείνα τα χαμένα βλέμματα που διακρίνεις στο μικρό καθρεφτάκι του ταξί, αλλά και σε όλα εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα που χάθηκαν στου δρόμου τα μισά.
«Αυτό νομίζω ότι είναι ένα από τα μεγάλα δράματα της ζωής και ίσως η πηγή πολλών κακών που με πρώτη ματιά δεν φαίνεται είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ζουν για τον εαυτό τους» μου απαντά ο Στέργιος Πάσχος στην ερώτηση για τα what if της ζωής και συμπληρώνει:
«Χωρίς να το καταλαβαίνουν κάνουν πράγματα σχεδόν από μια κεκτημένη ταχύτητα και δεν σταματάνε να αναρωτηθούν τι θέλουν να κάνουν, πώς θέλουν να ζήσουν, ποιοι θέλουν να είναι. Εχεις πολλές δικαιολογίες. Ο χρόνος, η ζωή, τα παιδιά. Δεν ακούμε τα συναισθήματά μας, δεν ακούμε το σώμα μας, δεν ακούμε το ένστικτό μας. Βάζουμε διάφορα πράγματα μπροστά μας ως πρώτες ανάγκες, που είναι μια μεγάλη παγίδα. Οι πρώτες ανάγκες και μετά οι πολυτέλειες. Θεωρούμε το συναίσθημα ως μια πολυτέλεια. Πολυτέλεια είναι να μη δίνεις σημασία στα συναισθήματά σου. Το λέει αυτό και η Alice Miller σε ένα βιβλίο και είναι σωστό. Υπάρχουν απωθημένα, το να βλέπεις κάτι να σε καίει και να μην εκφράζεσαι για οποιονδήποτε λόγο, σε τσακίζει. Οι λέξεις που δεν βγαίνουν από μέσα σου φρακάρουν με έναν τρόπο και κρατάνε και άλλες λέξεις μέσα, προκειμένου να μη δεις αυτό που δεν θέλεις να δεις ή που για διάφορους λόγους δεν πρέπει να εκφράσεις».
Επτά χρόνια μετά τον πλανήτη «Αφτερλωβ», ο Στέργιος Πάσχος προσγειώνεται ξανά στο κινηματογραφικό σύμπαν με ένα ψυχολογικό θρίλερ και ήρωα έναν άνδρα σε κρίση μέσης ηλικίας που βυθίζεται στην ερωτική εμμονή.
Ηρωας
«Υπάρχει μια εικόνα, μια ιδέα, ένα πρόσωπο, ένας ήρωας. Μια συμπεριφορά κάπου που σου έκανε εντύπωση και για κάποιον λόγο δεν σταματάς να τη σκέφτεσαι. Σιγά σιγά αρχίζεις και μπαίνεις μέσα σε αυτή την κατάσταση και μετά έχει ενδιαφέρον όταν έχεις βυθιστεί τόσο πολύ που με έναν τρόπο ό,τι κοιτάς και βλέπεις σχετίζεται με αυτή. Ο πρώτος λόγος που ξεκινάς για να κάνεις μια ταινία είναι να εκφραστείς μέσα από αυτήν. Ξεκινάει κάποιος να κάνει μια ταινία για να τακτοποιήσει τον εαυτό του, για να τον γνωρίσει καλύτερα, για να ερευνήσει και να ανακαλύψει πράγματα. Στην ιδανική του μορφή, τα αποτελέσματα αυτής της προσωπικής έρευνας είναι το έργο το οποίο παρουσιάζει μετά στον κόσμο.
»Λέει λοιπόν ότι εγώ κάθισα και σκέφτηκα πολύ τα τελευταία δύο χρόνια σε σχέση με ένα ζήτημα, δούλεψα και βρήκα αυτά. Δείτε το κι εσείς για να πάει η συζήτηση ένα βήμα παραπέρα. Ετσι θα έπρεπε να είναι. Αλίμονο αν έχεις μια έτοιμη άποψη και υποστηρίζεις ότι πρέπει να το δείτε όλοι για να μάθετε. Υπάρχει λέξη για αυτό και λέγεται προπαγάνδα, δεν είναι τέχνη. Η τέχνη οφείλει να πηγαίνει σε περιοχές απάτητες. Οφείλει να είναι ελεύθερη και να σκέφτεται με απόλυτη ελευθερία γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγει μέσα από εκεί. Εχουμε δει σπουδαίες ταινίες που έχουν γίνει πριν από εξήντα χρόνια και μας αφορούν σαν να έγιναν σήμερα, σαν να γίνουν αύριο. Κάποιες είναι από το μέλλον, είναι σαν να μην έχουν γίνει ακόμα. Ο “Καθρέφτης” είναι μια ταινία από το μέλλον. Τη βλέπεις και λες ότι μάλλον εκεί θα πάει ο κινηματογράφος σε πενήντα χρόνια. Αυτό είναι το ιδανικό».
Σκοτεινά κομμάτια
Ο Πάσχος πιστεύει σε ένα σινεμά που εξερευνά και αποφεύγει να κουνήσει το δάχτυλο ή να βγάλει εύκολα συμπεράσματα και συχνά βουτάει στα σκοτεινά κομμάτια του, όπως μου εξηγεί.
«Αν δεν υποφέρεις, θα υποφέρεις από ανία. Προσπαθώ να έρχομαι αντιμέτωπος με τον εαυτό μου και με τα ελαττώματά μου, με τα σκοτεινά μου κομμάτια. Ο,τι και να γίνεται στη ζωή, αν έχεις κάποιους ανθρώπους γύρω σου, τρεις καλούς φίλους, έναν σύντροφο που εκτιμάς και αγαπάς, μια οικογένεια που λειτουργεί σαν κοιτίδα συνεννόησης, αλήθειας, εντιμότητας, συνεργασίας, αυτό κάπως ανακουφίζει μια κατάσταση. Ακόμη και αν τα μέσα λένε τη δική τους άποψη, το να το συζητήσουμε μεταξύ μας σού δίνει μια τρομερή δύναμη σε σχέση με το να κάθεσαι σπίτι σου, να το σκέφτεσαι μόνος σου και να μαραζώνεις. Ολα τα άλλα είναι φτηνά υποκατάστατα. Σαν τις διαφημίσεις που σου λένε πάρε αυτό το βιτάμ και θα γίνεις καλή μαμά. Οχι, όχι. Νομίζω ότι ο Covid υπό αυτήν την έννοια έκανε πολύ καλό, γιατί έκανε ένα διάλειμμα ο πλανήτης και όλος ο κόσμος σταμάτησε και αναρωτήθηκε γιατί ζω έτσι, τι κάνω με τη ζωή μου. Αυτή η ενδοσκόπηση έκανε καλό στο να οδηγήσει σε ριζοσπαστικές αποφάσεις στη ζωή αρκετών ανθρώπων, κάτι που είναι πολύ ελπιδοφόρο».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας