Ο «Ελβις» βασιλεύει στο εικαστικό-κινηματογραφικό πανηγύρι του Μπαζ Λούρμαν

Elvis (ΗΠΑ, Αυστραλία, 2022, 159’)

★★½☆☆

σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρμαν

ηθοποιοί: Οστιν Μπάτλερ, Τομ Χανκς, Ολίβια ΝτεΓιονγκ

Μια ταινία για τον Βασιλιά, από τον… βασιλιά του κινηματογραφικού πληθωρισμού (στις καλές στιγμές του το «Romeo + Juliet» και το «Moulin Rouge»), καταλήγει σεναριακά φλατ αλλά εικαστικά πλουμιστή.

Αυτή είναι η ιστορία του Ελβις Πρίσλεϊ, απ’ όταν, νεαρός ανερχόμενος τραγουδιστής, κουνούσε «πρόστυχα» τους γοφούς του στέλνοντας ανατριχίλες στο κοινό, ώς το (ενδεχόμενο, πάντα), τέλος του, ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός άντρα που καθόρισε την πορεία του. Του ατζέντη του, Colonel Τομ Πάρκερ, που, όπως αποδείχτηκε, ούτε Colonel ήταν ούτε Τομ Πάρκερ λεγόταν, όμως κατάφερε, ξεκινώντας ως άνθρωπος του τσίρκου, να εγκλωβίσει το «πλάσμα» που ανέλαβε και να εισπράττει το 50% των κερδών του για να καλύπτει τα χρέη του από τον τζόγο.

Με τον Οστιν Μπάτλερ να αναδύει τον αέρα και την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα του Ελβις στα τραγουδιστικά μέρη της ταινίας, αλλά να μην τα καταφέρνει εξίσου στα διαλογικά, με τον Τομ Χανκς να παραδίνεται σε μια καρικατούρα, το φιλμ, με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κανών, ακολουθεί μια αφήγηση δυόμισι ωρών, ολοένα και πιο «ξεπλυμένη», από τη μια φλύαρη, από την άλλη δειλή απέναντι στα πάθη του Βασιλιά. Αυτή την αδιαφορία για το σενάριο, ο Λέρμαν αντισταθμίζει με ένα απολαυστικό εικαστικό… τσίρκο, επιστρατεύοντας χρυσάφια, πυροτεχνήματα, Αγιοβασίληδες, animation, γραφιστικά, split screen, ηχεία, μικρόφωνα και Νότο, σ’ ένα υπερθέαμα που μπορεί να είναι κενό νοήματος, όμως, τουλάχιστον, αποτελεί ένα εικαστικό-κινηματογραφικό πανηγύρι για τα μάτια.

Αγέλη προβάτων (Ελλάδα, Σερβία, Αλβανία, 2021, 113΄)

★★★½☆

σκηνοθεσία: Δημήτρης Κανελλόπουλος

ηθοποιοί: Δημήτρης Λάλος, Αρης Σερβετάλης, Γιάννης Βασιλώττος, Λευτέρης Πολυχρόνης, Κίμωνας Κουρής, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Δημήτρης Λιόλιος

Αν μεταφέρουμε τον «strong silent type» σε είδος σκηνοθέτη, αυτός, στο ελληνικό σινεμά, θα είναι μάλλον ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, εδώ στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του – αν και χρόνια τώρα έμπειρος ηχολήπτης και σκηνοθέτης μικρού μήκους ταινιών.

Το σέτινγκ είναι η περιφέρεια γύρω από την Τρίπολη κι ο κεντρικός ήρωας ο Θανάσης, βολεμένος, με δική του δουλειά, ένα πλούσιο φυτώριο, άνετο σπίτι, τη σύζυγο και την παράπλευρη σχέση. Ομως στη ζωή του Θανάση υπάρχει ένα μεγάλο εμπόδιο: τα σαράντα χιλιάρικα που χρωστά στον τοκογλύφο Στέλιο – και δεν είναι ο μόνος. Για να διεκδικήσει «κούρεμα», ο Θανάσης θα συνασπιστεί με άλλους οφειλέτες του Στέλιου, άντρες που γνωρίζει από παιδιά, μόνο που την ίδια ώρα, ο γκάνγκστερ στέλνει στο χωριό δυο πρωτοπαλίκαρά του, τον νευρικό Σωτήρη και τον υπαρξιακό Παραδείση, για ν’ απαιτήσουν τα χρήματα με κάθε (βίαιο, φυσικά), μέσο.

Ενα γουέστερν στη φύση της Πελοποννήσου στήνει ο Κανελλόπουλος, χορταίνοντας το πράσινο τοπίο (η φωτογραφία του Στέλιου Πίσσα και το μοντάζ της Μυρτούς Καρρά «σκηνοθετούν» μαζί του), σατιρίζοντας, απέναντί του, τη στείρα μικροκοινωνία, απολαμβάνοντας μεγάλα κοντινά, κινώντας την κάμερα ήρεμα και με αυτοπεποίθηση. Παίζοντας με τα στερεότυπα τα κινηματογραφικά και τα κοινωνικά, η ταινία, γεμάτη άντρες, υπονομεύει με χιούμορ και γνώση ακριβώς την «αντρίλα», σε μια τραγικωμωδία διασκεδαστική, καλογραμμένη και ξεκάθαρη. Με καστ μια «αγέλη» από κάποιους από τους καλύτερους ηθοποιούς της σύγχρονης γενιάς (ο Σερβετάλης τιμήθηκε μόλις με το Βραβείο Β΄ Ανδρικού στα Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου), που βρίσκουν ευκαιρία να παίξουν φυσικά και επιδέξια. Μια ταινία εμπορικά προσβάσιμη και καλλιτεχνικά προικισμένη, κυρίως με μια παραδοχή, τόσο κλασικά κινηματογραφική και ρομαντική, ότι, τελικά, όλα γίνονται για την αγάπη, έστω κι αν στον δρόμο πρέπει να περάσουν από πίδακες τεστοστερόνης και αδέξια Alpha-males.

Νεκρό τηλέφωνο (The Black Phone, ΗΠΑ, 2021, 102΄)

★★½☆☆

σκηνοθεσία: Σκοτ Ντέρικσον

ηθοποιοί: Ιθαν Χοκ, Μέισον Τεμς

Αμερική, τέλη της δεκαετίας του 1970, την εποχή που ο όρος «serial killer» αρχίζει να παίρνει (φρικιαστική) μορφή. Ο Φίνεϊ είναι ένα 13χρονο αγόρι που δεν τα περνά καλά στο σχολείο – ούτε και στο σπίτι άλλωστε, σύμμαχος της διαισθητικής μικρής αδελφής του απέναντι στον βίαιο πατέρα τους. Ο Φίνεϊ θ’ απαχθεί από έναν μαυροντυμένο, μασκοφόρο άντρα που θα τον κλειδώσει στο υπόγειό του. Μοναδικό αντικείμενο στον τοίχο, ένα μαύρο τηλέφωνο που δεν λειτουργεί. Γιατί, όμως, κάθε τόσο χτυπά και σε ποιους ανήκουν οι φωνές που μιλούν στον Φίνεϊ από την άλλη άκρη;

Ο Σκοτ Ντέρικσον, του «Sinister» και του «Doctor Strange», χαρίζει στον Ιθαν Χοκ τον πρώτο ρόλο της καριέρας του ως αμιγώς «κακού». Ταινία τρόμου με μεταφυσικούς τόνους κι ένα έξυπνο εύρημα, αντλεί στοιχεία τόσο από τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» όσο και από την υφολογία του Στίβεν Κινγκ (το σενάριο, άλλωστε, βασίζεται σε διήγημα του γιου του μετρ), παγιδεύεται σ’ ένα υπερβολικό στιλιζάρισμα (το πιο ζοφερό στοιχείο του Απαγωγέα είναι η πολυμορφική, κερασφόρος μάσκα του), αλλά προσφέρει μια χούφτα (έστω, στερεοτυπικές) τρομάρες και μια αδιόρατη τρυφερότητα για την απανταχού εφηβεία.

Επανέκδοση

«Πεθαίνοντας στο Λας Βέγκας» του Μάικ Φίγκις (1995, 101΄, με τους Νίκολας Κέιτζ, Ελίζαμπεθ Σου, Τζούλιαν Σαντς, αστεράκια: 4). Ο Μπεν είναι αλκοολικός, αυτό του έχει κοστίσει τα πάντα: τη γυναίκα του, το παιδί του, τώρα και τη δουλειά του ως σεναριογράφου. Ο άντρας θα φτάσει στο Λας Βέγκας, αποφασισμένος να πιει μέχρι θανάτου, όμως η γνωριμία του με μια πόρνη, τη Σέρα, θα του εξασφαλίσει απρόσμενη συντροφιά στην πορεία του προς την αυτοκαταστροφή. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζον Ο’Μπράιεν, μια αξεπέραστα γενναία, συγκινητική, συναρπαστική ταινία που όχι απλώς χάρισε στον Νίκολας Κέιτζ Οσκαρ, αλλά και σ’ εμάς μια από τις πιο μαγικές ερμηνείες στην ιστορία του σινεμά.