Ο Μάβερικ... απογειώνει την κινηματογραφική ψυχαγωγία

Top Gun: Maverick (ΗΠΑ, Κίνα, 2022, 131΄)

★★★★☆

σκηνοθεσία: Τζόζεφ Κοζίνσκι

ηθοποιοί: Τομ Κρουζ, Τζένιφερ Κόνελι, Μάιλς Τέλερ, Γκλεν Πάουελ, Τζον Χαμ, Βαλ Κίλμερ

Ενα μάτσο στρατολάγνοι, γυμνά ανδρικά κορμιά που κυλιούνται χωρίς λόγο στην άμμο, ιπτάμενες πολεμικές μανούβρες που δεν βγάζουν περισσότερο νόημα από ένα video game, ο ανταγωνισμός ως αυτοσκοπός. Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς ν’ αντιμετωπίσει το «Top Gun: Maverick», αν δεν ανήκει στη γενιά που μεγάλωσε με το «Top Gun». Αυτή η ταινία λειτουργεί μόνο ως σίκουελ: κι ως τέτοιο, απογειώνει στους αιθέρες τον σεβασμό για την έννοια της κινηματογραφικής ψυχαγωγίας.

Το φιλμ συναντά τον Πιτ Μίτσελ, γνωστό ως Μάβερικ, περίπου σαράντα χρόνια αφότου τον εγκατέλειψε, πάντα ατίθασο, πάντα ακαταμάχητα ζαβολιάρη. Πενηντάρης, πλέον, χωρίς να έχει ανεβεί τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας, λόγω της μόνιμης ανυπακοής του, αναλαμβάνει θέση δασκάλου στο Top Gun, την ίδια τη σχολή του, στελεχωμένη από τους και τις καλύτερες πιλότους της Αμερικής: εκείνους πρέπει να διδάξει πώς να πετύχουν μια αποστολή, θεωρητικά αδύνατη. Εκεί ο Πιτ θα συναντήσει και το παλιό του αίσθημα, την Πένι που έχει την τοπική παμπ, εκεί και θ’ αναγκαστεί ν’ αναγνωρίσει ότι, ίσως, μεγάλωσε – αλλά ότι, όχι, δεν υπέκυψε!

Μπορεί την υπογραφή του να βάζει ο σκηνοθέτης επιτυχιών σαν το «Tron: Legacy», όμως το νέο «Top Gun» είναι, αποκλειστικά, η ταινία του Τομ Κρουζ. Του επίμονου ηθοποιού, του θεότρελου σαϊεντολόγου, του πεισματικού στάντμαν, του παιδιού με το πονηρό χαμόγελο, του ανθρώπου που μπορεί να καταφέρει ό,τι θέλει, του μεγαλύτερου σταρ του σύγχρονου σινεμά. Και, μαζί, είναι η αναβίωση του δικού μας (σας) εφηβικού ονείρου ότι θα κατακτήσουμε τους αιθέρες. Η ταινία ξεκινά με μια κόπια της έναρξης της πρώτης ταινίες που φέρνει ανατριχίλες (νοσταλγίας κι ενθουσιασμού), αναπαράγει μια ομάδα επίλεκτων κατ’ αναλογία με την πρώτη ταινία (τον Γκους διαδέχεται ο γιος τού Γκους, τον Αϊσμαν ένα νέο... υπέροχο τσογλάνι, ο Χάνγκμαν), οι σκηνές της ιπτάμενης δράσης take our breath away. Η Πένι τής Τζένιφερ Κόνελι δεν είναι η Τσάρλι τής Κέλι ΜακΓκίλις (αν και, τι σύμπτωση, έχουν το ίδιο αυτοκίνητο), είναι, όμως, η πενηντάχρονη εκδοχή της σ’ ένα ρομάντζο θαυμάσιας ωριμότητας κι ενήλικου fun. Κυρίως, το νέο «Top Gun» είναι μια δίωρη ευκαιρία να διασκεδάσεις αληθινά, να συναντήσεις ξανά την αθωότητα του παρελθόντος σου, να τρανταχτείς από τον θόρυβο της τουρμπίνας, να ονειρευτείς, να ξεχαστείς. Ν’ απολαύσεις, σαν eye candy, γυμνά ανδρικά κορμιά που κυλιούνται χωρίς λόγο στην άμμο. Να ταξιδέψεις. Κι αν σου χτυπήσει την πόρτα ο κυνισμός σου, η απάντηση είναι έτοιμη: not today.

Το θαύμα (Miracol, Ρουμανία, Τσεχία, Λετονία, 2021, 118΄)

★★★½☆

σκηνοθεσία: Μπόγκνταν Τζορτζ Απέτρι

ηθοποιοί: Ιοάνα Μπουγκαρίν, Εμανουέλ Παρβού

Η Κριστίνα έχει ένα πανέμορφο πρόσωπο, πλαισιωμένο από το μαύρο ύφασμα που καλύπτει το κεφάλι της και συνδέεται με τα μαύρα ρούχα της – φεύγει από ένα μοναστήρι, άρα είναι καλόγρια. Μπαίνει σ’ ένα ταξί και πηγαίνει στην πόλη, θέλει να επισκεφτεί το νοσοκομείο για τους πονοκεφάλους της. Στην επιστροφή της, η Κριστίνα θα εξαφανιστεί. Ο Μάριους είναι ο αστυνομικός που θα διερευνήσει την υπόθεσή της, προοδευτικά όλο και πιο εμμονικά.

Με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας, αυτό είναι ένα εκπληκτικό δείγμα καλλιτεχνικού σινεμά με κάθε εμπορική δυνατότητα (σε μια υγιή αγορά). Αστυνομικό θρίλερ με μια διαρκώς ανατρεπόμενη δομή, χαρίζει μια έκπληξη ανά σεκάνς. Ταυτόχρονα, καθώς ο Μάριους αναζητά απαντήσεις, διερευνά όχι μόνο την εξαφάνιση, αλλά και μια κοινωνία ίσης ενοχής, ανθρώπους που αποκηρύσσουν το σοσιαλιστικό παρελθόν, καχύποπτους απέναντι σε κάθε εξουσία, κυρίως τη χριστιανική, μια χώρα με χαμένη αθωότητα που προσπαθεί να βρει γιατρειά. Πρωτότυπο, χαρακτηριστικής ρουμανικής οικονομίας, φιλοσοφημένο, πολιτικό αλλά και μ’ ένα πικρό χιούμορ, το φιλμ του Πέτρι είναι σκέτο θαύμα.

Ανάμεσα σε δυο κόσμους (Ouistreham, Γαλλία, 2021, 104΄)

★★½☆☆

σκηνοθεσία: Εμανουέλ Καρέρ

ηθοποιοί: Ζιλιέτ Μπινός, Ελέν Λαμπέρ, Στιβ Παπαγιάννης

Η Μαριάν, μαχόμενη δημοσιογράφος, ετοιμάζει ένα βιβλίο για την έλλειψη ασφάλειας στα στρώματα των εργατών. Ως μέρος της έρευνάς της, προσλαμβάνεται ινκόγκνιτο σαν καθαρίστρια, με μια ομάδα γυναικών. Ετσι, θα γνωρίσει εκ των έσω τόσο τι σημαίνει να είσαι κοινωνικά «αόρατος» κι απροστάτευτος, αλλά και πόσο ισχυροί είναι οι δεσμοί που συνδέουν αυτές, ακριβώς, τις γυναίκες.

Μεταφορά του best-seller της Φλοράνς Ομπενά, με βραβείο κοινού στο τελευταίο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, ένα ανθρωπιστικό δράμα που δεν κρύβει τον ανθρωπισμό και την καλοσύνη του, όμως εξαντλητικά προβλέψιμο και χιλιοειδωμένο (ακόμα, λες, και με την Μπινός πρωταγωνίστρια).

Ικαρος και Δαίδαλος (Icarus, Λουξεμβούργο, Γαλλία, Βέλγιο, 2022, 76΄)

★★½☆☆

σκηνοθεσία: Κάρλο Βόγκελε

με τις φωνές των: Ντίνου Σούτη, Χριστίνας Τσιπιανίτη, Βασίλη Παπαστάθη, Ακίνδυνου Γκίκα

Ο Ικαρος είναι ένα χαρούμενο αγόρι που ζει στην Κρήτη, γιος του εφευρέτη Δαίδαλου. Οταν ανακαλύπτει, κλεισμένο σε μια αυλή, ένα παιδί με κεφάλι ταύρου, τον Μινώταυρο, γίνεται ο καλύτερός του φίλος. Γι’ αυτό και θ’ αγωνιστεί να τον σώσει, όταν ο Θησέας μεταφέρει τον Μινώταυρο στον λαβύρινθο που σχεδίασε ο πατέρας του Ικαρου. Ο μόνιμος animator της Pixar, εδώ σε μια ανεξάρτητη ευρωπαϊκή παραγωγή, εμπνέεται από την ελληνική μυθολογία για μια όμορφη παιδική περιπέτεια με σύγχρονο μήνυμα, αυτό της πολυπρισματικότητας, του ανθρωπισμού, της αγάπης για τα «τέρατα» που έχουμε μέσα και δίπλα μας και που αναζητούν, απλώς, δικαίωμα στη ζωή.