Το Top-10 δέκα ημερών σινεμά

Αύριο η αυλαία πέφτει, δίνονται τα βραβεία. Αποχαιρετάμε την πόλη, το λιμάνι, τις γεμάτες κόσμο αίθουσες. Οι αποσκευές μας, όμως, είναι πιο βαριές

►Αν σταματήσω να χορεύω, θα σταματήσει η καρδιά μου. Ο Ζανό, ο βρικόλακας της «Νορβηγίας» του Γιάννη Βεσλεμέ, ήταν από τους απολαυστικότερους ήρωες του Φεστιβάλ. Κι ο Βαγγέλης Μουρίκης έδωσε μια από τις διαφορετικότερες, διασκεδαστικότερες και συναρπαστικότερες ερμηνείες του σε μια ρομαντική ταινία φαντασίας.

►Πρώτο Πλάνο. Το περιοδικό του Φεστιβάλ, με διευθυντή τον Ηλία Κανέλλη, αρχισυντάκτρια τη Δήμητρα Νικολοπούλου, συντάκτες τους εργαζόμενους του Φεστιβάλ, φέτος ήταν ακόμα πιο όμορφο χάρη στα εξώφυλλα του Γιώργου Γελαδάκη και της Μαρίας Παπαδάκη.

►«Πλευρικοί Ανεμοι» του Μάρτι Χέλντε. Στο ντεμπούτο του Εσθονού σκηνοθέτη, η Ερνα, «εχθρός του λαού» στη Σοβιετική Ενωση του 1941, εξορίζεται στη Σιβηρία. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, tableaux vivants με ακίνητους ηθοποιούς και την κάμερα, μόνο, να κινείται. Ενα μικρό διαμάντι στο Διαγωνιστικό Τμήμα.

►Οι τουρκικές ταινίες. Το τουρκικό σινεμά κλείνει φέτος 100 χρόνια δημιουργίας, ακριβώς όσα και το ελληνικό. Οι δύο ταινίες από τη γειτονική χώρα, το «Sivas» του Καάν Μουτζετζί και ο «Αμνός» του Κουτλούγ Αταμάν, ήταν δύο από τις ωραιότερες εκπλήξεις του προγράμματος: το νέο τουρκικό σινεμά έχει ταλέντο και δύναμη, ακριβώς όπως και το ελληνικό.

►Η Χάνα Σιγκούλα και η ομίχλη του Θερμαϊκού. Η μούσα του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, εμβληματική Γερμανίδα ηθοποιός, σκηνοθέτις η ίδια και τελευταία και τραγουδίστρια, πιέστηκε στους κλειστούς χώρους και τα φώτα του Φεστιβάλ. Βγήκε και κάθισε στο λιμάνι, εκεί έδωσε τις συνεντεύξεις της, πάνω στον ντόκο, με τα πλούσια και μακριά γκρίζα μαλλιά της να γίνονται ένα με την ομίχλη που σκέπαζε τη θάλασσα. Αν ζούσε ο Φασμπίντερ, θα είχε ξετρελαθεί.

►«The Tribe» του Μιροσλάβ Σλαμποσπίτσκι. Πρώτη ταινία για τον Ουκρανό σκηνοθέτη, το φιλμ που συζητήθηκε όσο κανένα στο φεστιβάλ, προκάλεσε αποχωρήσεις και λιποθυμίες στην αίθουσα. Εκτυλίσσεται σ’ ένα οικοτροφείο κωφάλαλων. Η βία μοιάζει πιο δυνατή όταν δεν μπορείς να φωνάξεις.

►Ο Ραμίν Μπαχράνι είναι Αμερικανός. Ο πνευματώδης σκηνοθέτης τού «99 Homes» (παλιότερα του «Man Push Cart», του «Chop Shop», του «Goodbye Solo») γελάει ξινούτσικα όταν τον ρωτούν για την ιρανική καταγωγή του. «Οι γονείς μου ήρθαν στην Αμερική από το Ιράν, εγώ είμαι Αμερικανός. Παρ' όλα αυτά, για τις τέσσερις πρώτες ταινίες μου τουλάχιστον, αν όχι ακόμα, ο Τύπος γράφει ότι είμαι Αμερικανο-ιρανός ή και Ιρανός σκέτο. Νομίζω ότι η επιμονή αυτή έχει να κάνει με το όνομά μου. Κανείς δεν θα αναζητούσε τις ρίζες μου αν με έλεγαν Μπίλι Γουάιλντερ».

►«Σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν ξέρει να κλαίει». Ο Γιώργος Πανουσόπουλος βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και η ταινία που ετοιμάζει, με τον τίτλο από τον στίχο του Ακη Πάνου, συμμετέχει στο Crossroads της Αγοράς. Οπου να ’ναι φεύγει για την Ικαρία, όπου θα γυριστεί. Και μετά έχει στο μυαλό κι άλλη μία. Στην Αθήνα, για τον Ακη Πάνου.

►«Magical Girl» του Κάρλος Βερμούτ. Η Ισπανία ανακαλύπτει έναν νέο σκηνοθέτη που θα σημαδέψει το ευρωπαϊκό σινεμά τα χρόνια που έρχονται. Φαντασία, εφηβεία, ερωτισμός, κάπου ανάμεσα στον Πέδρο Αλμοδόβαρ και τον Γιώργο Λάνθιμο. Γίνεται.

►Agora. Εκεί όπου το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης γίνεται διεθνές στην πράξη κι όπου οι Ελληνες σκηνοθέτες και παραγωγοί δουλεύουν μαζί με τους πιο καθοριστικούς ξένους αγοραστές, πωλητές, προγραμματιστές φεστιβάλ, παραγωγούς. Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι.