Εκ των πραγμάτων ελλιπής μια λίστα με πέντε «σημαντικούς δίσκους» του Ντέιβιντ Μπόουι, αφού η καριέρα του είναι αδύνατον να χωρέσει σε μονοψήφια νούμερα. Ακρως επιδραστικός στους σύγχρονούς του και στους επιγόνους του, ο Μπόουι κατασκεύασε χαρακτήρες, προκάλεσε συζητήσεις και χάρισε σπουδαία τραγούδια και –το σημαντικότερο– ολοκληρωμένους δίσκους με συγκεκριμένη κάθε φορά «δήλωση». Μερικοί εξ αυτών είναι οι παρακάτω πέντε:
Hunky Dory (1971)
Στον πιο εύληπτο δίσκο του, ο Μπόουι «έπαιζε» με διαφορετικές ποπ μορφές, καταθέτοντας τον σεβασμό του στον Αντι Ουόρχολ, τον Μπομπ Ντίλαν και τον Νίτσε, μέσα από φαινομενικά αισιόδοξες μελωδίες. Εμπνεύστηκε τη φωτογραφία του εξωφύλλου από τη Μάρλεν Ντίτριχ, αλλά όλα αυτά ήταν απλώς το περιτύλιγμα. Αν ως καλλιτέχνης δεν γράφεις, άλλωστε, καλογραμμένα τραγούδια, η συσκευασία απλώς κρύβει για λίγο την αποτυχία.
The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)
Η ανδρόγυνη εικόνα εγκαταλείφθηκε και ο Μπόουι διαμόρφωσε μια νέα πτυχή του, αυτή του αμφιφυλόφιλου εξωγήινου που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι στα πέντε χρόνια, μέχρι την απόλυτη καταστροφή, μπορεί να κερδίσει η αισιοδοξία. Εδώ περιλαμβάνονται το υπέροχο εισαγωγικό «Five Years» και φυσικά το εξωπραγματικό «Starman».
Aladdin Sane (1973)
Το πιάνο του Mike Garson αρκεί από μόνο του για να θεωρηθεί ο συγκεκριμένος δίσκος μια εξαίσια στιγμή στη διαχρονική τραγουδοποιία. Το «Lady Grinning Soul» αρκεί. Ο Μπόουι, εκφραστικά πιο ώριμος και σαφώς επηρεασμένος από τα σχιζοφρενικά επεισόδια του αδελφού του, σχημάτισε εδώ την ολοκληρωμένη του οπτική στην παραγωγή των δίσκων του.
Low (1977)
Το πρώτο μέρος της «Τριλογίας του Βερολίνου» έμοιαζε με ξέσπασμα, ώστε να απομακρυνθεί από το μείγμα κοκαΐνης, πιπεριών και γάλακτος, που συνέθετε, σύμφωνα με τον ίδιο, το καθημερινό του μενού. Διέλυσε τον ρομαντικό χαρακτήρα του «Αδύνατου Λευκού Δούκα» και με τη βοήθεια του Brian Eno έφτιαξε τον πιο δυσπρόσιτο ηχητικά δίσκο του.
Let’s Dance (1983)
Αν και οι προδιαγραφές του συγκεκριμένου (εμφανώς «αμερικάνικου») δίσκου δεν προμήνυαν κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, τα «Let’s Dance», «Cat People (Putting Out Fire)» και «China Girl» έγιναν οι αιτίες που ο Μπόουι συνεχίζει μέχρι σήμερα να εισβάλει σε πάρτι, ταινίες και κάθε λογής ποπ θεάματα. Οι κριτικοί τον αγνόησαν, οι νεότεροι ακόμα χορεύουν στους κοφτερούς του ρυθμούς.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας