Ένα τραγούδι για τους αιώνες της αντρικής βίας σε βάρος τον γυναικών…

«Να φτιάχνουμε έναν φονιά στην αντρική καρδιά…»

Ένα τραγούδι για τους αιώνες της αντρικής βίας σε βάρος τον γυναικών…

Το ποίημα του Θανάση Τριαρίδη «Οι τρομεροί αιώνες» μελοποιήθηκε από τον Χρήστο Διαμαντή, την άνοιξη του 2020. Είναι το πρώτο από έναν (ανέκδοτο προς το παρόν) ομότιτλο κύκλο 10 τραγουδιών του Χρήστου Διαμαντή πάνω σε ποιήματα του Θανάση Τριαρίδη. Στην παρούσα πρώτη κυκλοφορία του, τον Ιούνιο του 2024, το τραγούδι ενορχηστρώθηκε από τον Βασίλη Φαλάρα και τον Βασίλη Κολοβό με την ερμηνεία της Βερόνικας Δαβάκη.

Πρόκειται για ένα τραγούδι για τις γυναικοκτονίες και τη θεμελιωμένη από αιώνες πατριαρχική κουλτούρα της αντρικής βίας, του βιασμού και του φόνου σε βάρος των γυναικών. Η αφετηριακή αναφορά των στίχων προφανώς απηχεί την αποτρόπαια γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη, τον Νοέμβριο του 2018 στην Ρόδο - ωστόσο το τραγούδι απλώνει την αναφορά του στην καθολική και μακραίωνη πραγματικότητα της πατριαρχικής αρσενικής βίας κατά των γυναικών. Αυτοί είναι οι τρομεροί αιώνες - που έμαθαν «να φτιάχνουμε ένα φονιά στην αντρική καρδιά...».

Ο Χρήστος Διαμαντής (1987-2021) ήταν ποιητής, συνθέτης και δάσκαλος μουσικής. Στη σύντομη ζωή του εξέδωσε τέσσερα ποιητικά βιβλία και συνέθεσε πολλά μουσικά έργα (αυτόνομες συνθέσεις, ορατόρια, μουσικές για θέατρο και κινηματογράφο κ. α.) και περισσότερα από 150 τραγούδια σε στίχους δικούς του και άλλων. Η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών του και των μουσικών έργων του είναι ανέκδοτα. Έχει συγκροτηθεί μια ανοιχτή ομάδα δικών του ανθρώπων (της συζύγου του Αφροδίτης Σερέτη, των συγγενών του, των αδελφικών φίλων και συνοδοιπόρων του) που έχουν την πρόθεση σιγά-σιγά να κυκλοφορήσουν δημόσια το σύνολο όλης αυτής της ανέκδοτης δουλειάς.

Το τραγούδι «Οι τρομεροί αιώνες» είναι  πρώτος καρπός αυτής της προσπάθειας.

[Από το βιβλίο του Θ.Τ. «Για τους άγνωστους σφαγμένους», Gutenberg 2022]

Θανάσης Τριαρίδης

Οι τρομεροί αιώνες 

Ένα κορίτσι μια φορά το πέταξαν στα βράχια
αφού τo βασανίσανε με μίσος φοβερό.
Δεν είχαν φόβο: ήξεραν πως θα τους πούνε «άντρες»
κι έτσι θα ξεχωρίσουνε μάγκες μες στον σωρό.

Κι έπειτα μίλησαν πολλοί για κείνη την κοπέλα
κι είπαν τους δύο φονιάδες της κτήνη ελεεινά,
τέρατα που γεννήθηκαν σε έναν κόσμο-τέρας,
μια άρρωστη διαστροφή που ζέχνει αποφορά.

Μα είπανε πως έφταιγε κι εκείνη η καημένη,
που ήσανε απρόσεκτη μέσα στην παγωνιά:
«Είναι συνήθεια των αντρών να δέρνουν τις γυναίκες,
ή και να τις βιάζουνε – στρέχει από παλιά.»

Κι ύστερα όλοι γύρισαν στις θλιβερές δουλειές τους,
σε γυμναστήρια, γήπεδα, σε καψιμί στρατού
Με τον καιρό ξεχάσανε το δάκρυ της κοπέλας,
το σώμα που βιάστηκε, τον τρόμο του πνιγμού.

Και οι μανάδες ντύνουνε τα δύστυχα παιδιά τους
ράμπο και καουμπόηδες σε κάθε αποκριά.
Κι οι πατεράδες τρέχουνε τους γιους τους στα μπουρδέλα
για ν' αγοράσουν ανδρισμό πληρώνοντας λεφτά.

Και κάθε βράδυ ρίχνουμε στα βράχια μια γυναίκα
κι έπειτα μένουμε μουγγοί μέσα στην παγωνιά,
γιατί αυτό μας έμαθαν οι τρομεροί αιώνες,
να φτιάχνουμε έναν φονιά στην αντρική καρδιά.
 

Συντελεστές

• Μουσική: Χρήστος Διαμαντής
• Στίχοι: Θανάσης Τριαρίδης
• Ερμηνεία: Βερόνικα Δαβάκη
• Ενορχήστρωση: Χρήστος Διαμαντής, Βασίλης Φαλάρας, Βασίλης Κολοβός 
• Κοντραμπάσο: Λάμπρος Παπανικολάου, Μιχάλης Ζαχαρτζής
• Βιολοντσέλο: Χάρις Σαφαρή
• Σαντούρι: Ελένη Χαρταλάμη
• Πιάνο: Βασίλης Κολοβός
• Κιθάρες: Σωτήρης Λέτσιος, Παναγιώτης Διαμάντης, Κωστής Κωστάκης
• Κρουστά: Χρήστος Διαμαντής, Βασίλης Φαλάρας
• Ηχογράφηση - Μίξη: Βασίλης Φαλάρας
• Video Clip: Ίριδα Κατσούλα