«Γιούχα» και πορεία ενάντια στην ισραηλινή συμμετοχή

Οσοι επιμένουν ότι η Eurovision είναι ένα ποπ «πανηγύρι» με τεράστια τηλεθέαση, αλλά ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική διαψεύστηκαν και φέτος ως προς το δεύτερο σκέλος, και μάλιστα ειδικά φέτος, ηχηρότερα και μαζικότερα από ποτέ. Ποπ «πανηγύρι», ναι, είναι, αλλά και ακριβέστατη αντανάκλαση των στρατηγικών συμφερόντων των ισχυρών της Δύσης και μια διοργάνωση σε απόλυτη συμφωνία με την επικρατούσα πολιτική «γραμμή». Αυτήν εν προκειμένω που έχει ξεσηκώσει από τις αρχές Απριλίου τουλάχιστον (και τα γεγονότα στα αμερικανικά πανεπιστήμια καταρχάς) τις οργισμένες αντιδράσεις ενός φοιτητικού κινήματος που τείνει να γίνει παγκόσμιο και μιας μαζικής λαϊκής καταδίκης ενάντια στην ακάθεκτα συνεχιζόμενη παλαιστινιακή γενοκτονία από το Ισραήλ.

Χθες το βράδυ στον β’ ημιτελικό το θέμα δεν ήταν βέβαια η υποδοχή της ελληνικής συμμετοχής με το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι, ούτε ότι εκείνη επρόκειτο να εμφανιστεί παρότι είχε φαρυγγίτιδα και υψηλό πυρετό - πράγμα που έκανε με αξιοπρεπή αποτελέσματα. Το θέμα ήταν πώς έφτασε μέχρι την Arena στο Μάλμε η εκπρόσωπος του Ισραήλ, Eden Golan, με πόσους φανερούς αστυνομικούς συνοδεία (κάποια ειδησεογραφικά μέσα έγραφαν για 100 κι αν ισχύει αυτό, έχουμε μια νέα εκδοχή εκείνου του ιστορικού στιγμιότυπου με τον Μάικλ Τζάκσον περιτριγυρισμένο από έναν αστυνομικό «στρατό») και με πόσους «μυστικούς». Οσοι κι αν συνόδευαν πάντως την Ισραηλινή τραγουδίστρια δεν μπόρεσαν να καταπνίξουν τη διαμαρτυρία εκατοντάδων πολιτών που ήταν συγκεντρωμένοι έξω από τον χώρο της διοργάνωσης, με παλαιστινιακές σημαίες και κεντρικό σύνθημα το «Free Palestine», άλλα συνθήματα κατά της ισραηλινής πολιτικής και του Νετανιάχου και κοινό αίτημα την «άμεση κατάπαυση του πυρός».

Η αλήθεια είναι πως η χρονική σύμπτωση της διενέργειας των ημιτελικών αλλά και της κεντρικής εκδήλωσης αύριο με το Ισραήλ να βρίσκεται προ των πυλών της Ράφα εξέθεσε την EBU (European Broadcasting Union-Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ενωση) καθώς και όλους όσοι επιμένουν χρόνια τώρα πως ο δημοφιλής διαγωνισμός τραγουδιού (από τον οποίο έχει ήδη καιρό τώρα αποκλειστεί η Ρωσία) δεν αφορά την πολιτική στρατηγική και αποφεύγει να πάρει θέση σε πολιτικές διαμάχες ή πολεμικές συρράξεις. Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά ίσως είναι η χαρακτηριστικότερη εδώ και χρόνια.

Απόδειξη ήταν και το προχθεσινό ξέσπασμα μαζικών αποδοκιμασιών (για «γιουχαΐσματα» έγραψαν τα ξένα ΜΜΕ) στην πρόβα που επιχειρούσε να κάνει η Eden Golan, ενόψει της χθεσινής της εμφάνισης στον β’ ημιτελικό: Η Golan τραγούδησε με δυσκολία το αμφίσημο τραγούδι της με τίτλο «Hurricane», όσο από τις κερκίδες έφταναν ομαδικά αποδοκιμασίες, φωνές («Free Palestine») και «γιούχα» και υψώνονταν (τα απαγορευμένα από τη διοργάνωση) παλαιστινιακά σύμβολα για το τρίλεπτο που κράτησε η ερμηνεία, με την τραγουδίστρια του Ισραήλ να φυγαδεύεται μετά σχεδόν «σηκωτή» από μέλη της ασφάλειας του διαγωνισμού. Αλλά επειδή γράφαμε νωρίτερα περί «τηλεθέασης», όλα αυτά απλά δεν υπήρξαν και δεν συνέβησαν ποτέ για την EBU και κατ’ επέκταση για τα επίσημα τηλεοπτικά κανάλια των χωρών που συμμετέχουν στη Eurovision: η EBU φρόντισε να μην ακουστεί «κιχ» από τις διαμαρτυρίες - πλην όμως τα στιγμιότυπα απαθανατίστηκαν στα δεκάδες κινητά παρευρισκόμενων στην πρόβα και διακινήθηκαν στο διαδίκτυο. Το ίδιο λοιπόν συνέβη και χθες στη μαζικότατη συγκέντρωση έξω από τη Malmö Arena, αλλά αυτή τη φορά ο Τύπος, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων και καναλιών, μετέδωσε τις εικόνες και το ρεπορτάζ για τη γιγαντιαία αντίδραση.

Ολων αυτών είχαν προηγηθεί:

● Εκατοντάδες φωνές Ευρωπαίων (και όχι μόνον) πολιτών που καλούσαν την EBU να μη συμπεριλάβει φέτος το Ισραήλ στη διοργάνωση.

● Η συντονισμένη σοσιαλμιντιακή επίθεση στην Eden Golan, με διαμαρτυρίες ή και μηνύματα μίσους, ακόμα και απειλές για τη σωματική της ακεραιότητα, γεγονός που ανάγκασε την EBU να εκδώσει επίσημη ανακοίνωση (10/4):

«Η EBU αναγνωρίζει τα έντονα συναισθήματα που προκαλούνται στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision και την ισχυρή αντιπαράθεση που έχει προκαλέσει η συμμετοχή του Ισραήλ. Θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως οποιαδήποτε απόφαση λαμβάνεται για τη συμμετοχή των χωρών στη διοργάνωση αφορά τους ιθύνοντες της EBU και όχι τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή κακομεταχείρισης ή παρενόχλησης σε βάρος των συμμετεχόντων, στο διαδίκτυο ή εκτός, και δεσμευόμαστε να προωθήσουμε ένα ασφαλές, με σεβασμό και χωρίς αποκλεισμούς περιβάλλον. Υποστηρίζουμε τον εποικοδομητικό διάλογο και την υποστήριξη των καλλιτεχνών, υπογραμμίζοντας την αποστολή του διαγωνισμού που είναι η ένωση μέσα από τη μουσική».

● Λίγες μέρες αργότερα η διοργάνωση καταστρατήγησε τη δέσμευσή της ως προς αυτό το «χωρίς αποκλεισμούς» περιβάλλον, φροντίζοντας να «κόψει» εν ψυχρώ την περασμένη Τρίτη στον α’ ημιτελικό την εμφάνιση του guest Σουηδοπαλαιστίνιου τραγουδιστή Ερικ Σαάντε, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή φορώντας στο χέρι του το εμβληματικό παλαιστινιακό μαντίλι καφίγια. Η EBU καταδίκασε δημοσίως την επιλογή του Σαάντε και ζήτησε συγγνώμη από το κοινό, ενώ τα μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα της εμφάνισής του εξαφανίστηκαν από παντού. Εκπρόσωπος της EBU έσπευσε να επαναλάβει τα περί «μη πολιτικής φύσης της εκδήλωσης» κατακεραυνώνοντας τον Σουηδοπαλαιστίνιο τραγουδιστή που «επέλεξε να θέσει σε κίνδυνο» αυτόν τον κανόνα!

Η EBU μπορεί σίγουρα να ελέγξει την τηλεοπτική εντύπωση του διαγωνισμού. Οχι όμως να αποκρύψει τα γεγονότα. Ούτε να κατευθύνει τις αντιδράσεις ενός διεθνούς κοινού, αυτού της Eurovision, που -μην ξεχνάμε- είναι στη συντριπτική του πλειονότητα νεανικό. Αναμφισβήτητα ένα μέρος του είναι αυτό που πρωταγωνιστεί στις φοιτητικές αντιδράσεις και στις πορείες διαμαρτυρίας στις πόλεις του πλανήτη.