«Καθόλου ευτυχισμένος»;

Τα τραγούδια του Δήμου Μούτση μάς άφησαν κάτι γλυκόπικρο και αναστάσιμο μαζί, μας έκλεισαν το μάτι... Οπως αποτύπωνε την ξεχωριστή του ματιά και τις σκέψεις που μοιραζόταν μαζί με μερικά περιστατικά που τον προβλημάτιζαν στην ιστοσελίδα του dimosmoutsis.gr. Εκεί, παρέα με τη μουσική του πορεία, βρίσκεις άρθρα και δημοσιεύματά του που καλύπτουν κυρίως το διάστημα από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Ιούλιο του 2016.

Στις 24/3/2015 γράφει στη «Μια απόπειρα αυτογνωσίας»: «Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τώρα τελευταία, αλλά μ’ έχει πιάσει μια πλήρης αδράνεια. Σαν να έφτασα πρόωρα στο τέρμα μιας διαδρομής που ήλπιζα κάπως αλλιώς να τελειώσει. Παρακολουθώ τα γεγονότα βέβαια με θλίψη, αλλ’ αυτό το συναίσθημα δε μου είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Τόχα από χρόνια πριν και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. Τόχα από τότε πούγραφα το “Γουόκ μαν” και το “Για πούλημα λοιπόν”, βλέποντας αυτή την άβυσσο της πολιτικής, πολιτιστικής και πνευματικής ξεπεσούρας. Αυτή τη λατρεία προς ό,τι το ευτελές κι αυτή την αναξιοκρατία σ’ όλο της το μεγαλείο, νάχουν κατακλύσει τα πάντα στη ζωή μας. Πρωτοσέλιδα, κανάλια, εκδηλώσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, γεμάτες ως επί το πλείστον από παραπληροφόρηση. Βήμα συνήθως σ’ αυτούς που δεν είχαν να πουν τίποτα, παρεκτός απ’ το να καλύπτουν με όμοιες πάντα σοβαροφανείς κουβέντες ένα συγκεκριμένο χρόνο ή με κενές λέξεις ένα συγκεκριμένο χώρο. Χρόνια τώρα το ίδιο βιολί και πάει λέγοντας. (...).

ΥΓ.: Φοβάμαι γιατί η νύχτα πούρχεται είναι μεγάλη, κι εγώ μένω ακόμα να βασανίζομαι κολλημένος σε μια φράση από τη “Χώρα των τυφλών” του H.G. Wells:

“Σας τόχα πει. Αναθεματισμένοι βλάκες!…”».

Ας μνημονεύσουμε όμως και κάτι που έγραψε, στις 13/3/2016, αποκριάτικες μέρες, όπως και τώρα, στο «Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα».

«13 Μαρτίου, τελευταία Κυριακή των Απόκρεω, μεσημεράκι άνοδος της Κηφισίας ύψος Κολλεγίου Αθηνών. Τεράστιο τζιπ, σούρνει πίσω του βάρκα και μέσα δυο μασκαράδες τριαντάρηδες περίπου, κρατώντας σωσίβια. Ανοίγω το παράθυρο και φωνάζω:

-Τι έχετε ντυθεί ρε παιδιά;

-Πρόσφυγες!

Πάγωσα! Δεν πρόλαβα να δω τον αριθμό που χάθηκε από δίπλα μου ανάβοντας το πράσινο. Μόνο η ντροπή μού έμεινε και το αμάξι που σηκώνοντας τα πόδια μου απ’ τα πεντάλ τινάχτηκε κάπως και έσβησε η μηχανή»...

Στην ιστοσελίδα γράφει ανάμεσα σε άλλα για τα κυκλώματα που λυμαίνονται τον χώρο του τραγουδιού, εκπροσώπους των οποίων είδε σε αριστερά ψηφοδέλτια, γράφει για τον ταξιτζή που πήγε να πατήσει έναν «μαυρούκο» των φαναριών, υπερασπίζεται τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό απέναντι στην προγονοπληξία, περιγράφει το πλιάτσικο από ημεδαπούς μια ημέρα λαϊκής στα Εξάρχεια το 2011, καταθέτει σκέψεις για το ετερόκλητο πλήθος στο Σύνταγμα εκείνου του καιρού: «Πήρανε μπρος και τα τραγούδια. Σιγανά, ταπεινά και τρυφερά τραγούδια, μαζί με θούρια, παιάνες και ύμνους βυζαντινούς.

“Ολα ωραία και μεγάλα φωτισμένα!…”.

Ολα, εκτός απ’ τα Ματ, που αγρίεψαν λόγω Μουσικής κι ορμήσανε κραυγάζοντας:

“Σκασμός!”».

Σε μια συνέντευξή του στον Θανάση Νιάρχο («Νέα», 5/10/2013) μιλά για τον φίλο του τον Γκάτσο που του λείπει και στο γιατί είχε τόσο καιρό να γράψει τραγούδια απαντά: «(...)Κουράστηκα, αλλά κουράστηκα καλά. Λένε ότι έγραψα καλά τραγούδια, καλά δεν ξέρω, ίσως καλύτερα απ’ ό,τι άλλων. Είχαν επιτυχία, έβγαλα λεφτά, καλή ζωή έκανα, αλλά για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, αυτόν τον χώρο δεν τον αγάπησα καθόλου. Και όσο περνάνε τα χρόνια και γυρνάω και κοιτάζω πίσω μου, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που έκανα. Και ίσως είναι αυτό που με έκανε να αποτραβηχτώ όσο πιο γρήγορα γινόταν καθόλου ευχαριστημένος, καθόλου ευτυχισμένος».