Πάντα ψαγμένο ρεπερτόριο διακρίνει τις συναυλίες που διευθύνει ο ακούραστος Βύρων Φιδετζής: ενδιαφέρουσες αντιπαραθέσεις έργων, σπάνια παρουσιαζόμενα έργα, ιστορικά ελληνικά έργα. Στις 27/1/2024, στο θέατρο Ολύμπια (ΟΠΑΝΔΑ), ο Φιδετζής διηύθυνε την Ορχήστρα Φιλαρμόνια Αθηνών (ΦΟΑ) σε έργα άμεσα ή έμμεσα εμπνευσμένα από τον Σέξπιρ. Η βραδιά άφησε άνισες εντυπώσεις, κυρίως λόγω της ακουστικής του χώρου: με τη συμφωνική ορχήστρα επί σκηνής το ακρόαμα ηχεί ασύμμετρα καθώς τα ξύλινα και χάλκινα πνευστά «χάνονται» πίσω, ενώ, εμπρός, τα έγχορδα υπερπροβάλλονται.
Πρώτη ακούσαμε τη σπάνια παρουσιαζόμενη «Εισαγωγή-Φαντασία Αμλετ» (1888) του Τσαϊκόφσκι που παίχτηκε με δέουσα αιχμηρότητα και ορμή και μυώδες πλάσιμο των βαθιά μελαγχολικών μελωδικών εκπορεύσεων, χτίζοντας με αύξουσες φορτίσεις τα μεγάλα σχήματα κορύφωσης-αποκορύφωσης. Ακολούθως η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση τραγούδησε δύο διάσημες «σκηνές τρέλας» από το δύσκολο ρεπερτόριο της υψιφώνου κολορατούρας: την άρια της Οφηλίας (« Adieu, dit-il, Ayez foi!») από τον «Αμλετ» του Αμπρουάζ Τομά και αυτήν της Ντινόρα («Ombre légère») από τη φερώνυμη όπερα του Μάγιερμπερ. Λαμπερές, εξωστρεφείς, χτισμένες με μεστή φωνή και τεταμένη φροντίδα, οι ερμηνείες της εστίασαν στη δεσπόζουσα, διακοσμητική γραφή της μουσικής. Ενδιάμεσα ακούσαμε μια ταιριαστά ανάλαφρη, νευρώδη εκτέλεση της σύντομης, συμβατικά «ανατολίτικης» ορχηστρικής «Ρομανιέσκας» από την όπερα «Μάρτυς» του Σαμάρα. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τρία εκτενή ορχηστρικά αποσπάσματα από την επταμερή «Δραματική Συμφωνία Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1857) του Εκτόρ Μπερλιόζ: «Εισαγωγή», «Ερωτική Σκηνή», «Ο Ρωμαίος μόνος, Χορός των Καπουλέτων». Πρόκειται για καθαρόαιμα ρομαντική μουσική με ογκώδη ενορχήστρωση, ακραίες δυναμικές και πολύ ιδιοσυγκρασιακό ειρμό, ιδιαίτερα απαιτητική στο εκφραστικό παίξιμο των εγχόρδων, τα οποία, ούτως ή άλλως, οδηγούν τη συμφωνική αφήγηση. ΦΟΑ και Φιδετζής στήριξαν με προσήλωση και εγρήγορση τις ιδιαίτερες, ειδοποιούς ποιότητες της μουσικής του Μπερλιόζ, πετυχαίνοντας ένα ερμηνευτικά αξιοπρεπές αποτέλεσμα.
Στις 2/2/2024, στο κρατικό Μέγαρο Μουσικής ο Φιδετζής διηύθυνε την ΚΟΑ σε έργα ώριμου κεντροευρωπαϊκού ρομαντισμού. Οπως πάντα, η συναυλία φιλοξενήθηκε στην άριστης ακουστικής μεγάλη αίθουσα. Το ακρόαμα άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.
Η βραδιά ξεκίνησε με τη σπάνια παρουσιαζόμενη «Εισαγωγή Οθέλλος» (1892) του Ντβόρζακ, έργο βαγκνερικής αισθητικής και γραφής, που αποδόθηκε με ταιριαστά τονισμένες αντιθέσεις, σφριγηλό πλάσιμο των μελωδικών παραγράφων και βίαιες, κοφτές κορυφώσεις. Ακολούθησαν τρία συμφωνικά ποιήματα από τον δημοφιλή κύκλο «Η Πατρίδα μου» (1874-79) του Σμέτανα: το «Βισέχραντ», τον πάντα δημοφιλή «Μολδάβα» και το «Μπλάνικ». Πρόκειται για απατηλά άμεσες, απερίφραστα ρομαντικές/επικές μουσικές, το βασικό θεματικό υλικό των οποίων περνά μέσα από αλλεπάλληλες αναδιατυπώσεις και εναλλαγές διαθέσεων που απαιτούν διεύθυνση άκρας εγρήγορσης, με ιδιαίτερα λεπτή διαχείριση της έκφρασης και των διακυμάνσεων σε ταχύτητες, δυναμικές στίξεις, βάρος ήχου, ρευστότητα φραστικής κ.λπ.. Φιδετζής και ΚΟΑ πρόσφεραν αναγνώσεις βασικών ποιοτήτων, στηρίζοντας λειτουργικά συμφωνικό ειρμό και δραματουργία. Στο δεύτερο μισό της βραδιάς ακούσαμε το «Διπλό κοντσέρτο για βιολί και τσέλο» (1887) του Μπραμς. Σολίστες ήσαν δύο νέοι, Ασιάτες μουσικοί, ο 29χρονος ινδονησιακής καταγωγής, Αμερικανοκαναδός βιολιστής Τίμοθι Τσούι και ο μόλις 18χρονος Νοτιοκορεάτης τσελίστας Τζαεμίν Χαν. Μοναδικά ταλαντούχοι ερμηνευτές αλλά και απόδειξη-παράδειγμα της ώριμης, διαπολιτισμικής απήχησης της ευρωπαϊκής κλασικής μουσικής στον δραστικά παγκοσμιοποιημένο κόσμο του σήμερα, οι δυο μουσικοί συνέπραξαν σε μια τελειοθηρικά φροντισμένη ερμηνεία.
Το ακρόαμα ωφελήθηκε τα μέγιστα από τον πλούσιο, λαμπερό ήχο των (αποκατεστημένων) ιταλικών ιστορικών οργάνων του 18ου αιώνα, τα οποία έχουν διαθέσει στους δυο μουσικούς διεθνή ιδρύματα. Τσούι και Χαν έπαιξαν με τέλειο, αβίαστο συντονισμό μεταξύ τους και προς την ορχήστρα, με αψεγάδιαστη ορθοτονία και, κυρίως, με συναρπαστικό συνδυασμό φλογερού –θα πω «νεανικού»!- πάθους και, ταυτόχρονα, απαρέγκλιτης πειθαρχίας και ακρίβειας. Η ερμηνεία τους ανέδειξε άριστα το στίγμα του κοντσέρτου του Μπραμς. Στενά υποστηρικτικοί προς τα βασικά μεγέθη της ερμηνείας των δυο μουσικών, ΚΟΑ και Φιδετζής συνέπραξαν με τον καλύτερο εαυτό τους στη σφιχτά συγκροτημένη διαλεκτική ορχήστρας-σολίστ, διαπλάθοντας ένα όχι αψεγάδιαστης καθαρότητας αλλά πάντως ανεπιφύλακτα συναρπαστικό –αυτό μετρά τελικά και πάντα!- ακρόαμα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας