Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν μετανάστευσε, έγραψε τραγούδια

Πόσα πράγματα χωράνε σε μια βαλιτσούλα τόση δα; Ποια πολύτιμα κι ασήμαντα θα έπαιρνε καθένας μας φεύγοντας από το σπίτι του; Και ποια είναι τα απολύτως απαραίτητα όταν αποχαιρετάς τον τόπο σου;

Τουλάχιστον πέντε φορές τα τελευταία χρόνια ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ετοίμασε βαλίτσες για να μεταναστεύσει με την οικογένειά του στο εξωτερικό. Κι άλλες τόσες το μετάνιωσε κι έμεινε. Κι αφού στη βαλίτσα του δεν έβαλε υπάρχοντα, τη γέμισε τραγούδια και μας κάλεσε να τα ακούσουμε.

Με φανερή την αμηχανία που δημιουργούν οι παρουσιάσεις δίσκων (ειδικά για τον Αλκίνοο που δεν μας είχε συνηθίσει σε τόση εξωστρέφεια), με κοντά τα μαλλιά του και αρκετό τρακ, αλλά πάντοτε ειλικρινής, άμεσος κι εύστοχος, ο τραγουδοποιός μίλησε για τον καινούργιο του δίσκο «Μικρή βαλίτσα». «Τα τελευταία χρόνια κοντέψαμε με την οικογένειά μου να μεταναστεύσουμε 4-5 φορές. Καμία τελικά δεν το τολμήσαμε, αλλά πάντοτε σκεφτόμουν πως αν το έκανα θα έπρεπε να πάρω μαζί μια αποσκευή με χειρολαβή, που δεν θα πλήγωνε το χέρι, αλλά δεν θα έσπαγε κι εύκολα. Στη "Μικρή βαλίτσα", λοιπόν, στρίμωξα το σημερινό πρόσωπο της χώρας, τις μνήμες, αλλά και την προσωπική μου, θολή κι ουτοπική εικόνα για τη μέρα που νομίζω πως θα έρθει. Γι' αυτά μιλά ο δίσκος. Ολα μαζί ανάκατα, μπερδεμένα, στριμωγμένα κι ακριβά».

Ο δίσκος δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει με κάποια εφημερίδα (όπως ακούστηκε) αλλά θα ακολουθήσει την παραδοσιακή οδό των δισκοπωλείων. «Η κυκλοφορία δίσκων μέσω εφημερίδων κάνει μεγάλη ζημιά και στη μουσική και στον Τύπο. Τελικά κάποια στιγμή υπέκυψα, έδωσα την άδεια να βγουν παλαιότερες δουλειές μου με εφημερίδες προκειμένου να μπορέσουμε η εταιρεία κι εγώ να φτιάξουμε νέους δίσκους. Η "Μικρή βαλίτσα" παρ' όλα αυτά δεν θα μπει συνοδευτική σε εφημερίδα».

Ανοίγοντας τη «βαλίτσα» θα βρει κανείς 13 τραγούδια. Σε κάποια από αυτά θα αναγνωρίσει τον γνώριμο ήχο του Αλκίνοου (αν και πουθενά δεν χρησιμοποιήθηκαν κρουστά και ηλεκτρικά όργανα). Τα τρία πρώτα κομμάτια ακούγονται σαν κατάθεση ψυχής ή διαμαρτυρία (ανάλογα πώς θέλεις να τα εκλάβεις).

Το «Πάντα θα ξημερώνει» είναι γραμμένο αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και λέει: «Τ' είναι ζωή; τι μη ζωή; και τι τ' ανάμεσό τους; Ενα φωσάκι αγέννητο μες στην καρδιά του σκότους, πάντα θα ξημερώνει».

Στο «Χορτάτο» δανείζεται στίχους από τους «Αγριους Ντετεκτιβ» του Ρ. Μπολάνιο, ενώ η «Πολιτική τοποθέτηση» («Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση, είμαι επιτάφιος, με προσπέρασε η ανάσταση» γράφτηκε στη Νέα Υόρκη («στην εκεί πλατεία αγανακτισμένων», όπως είπε).

Δεν μπορεί, άραγε, να ξεφύγει κανείς σήμερα από τις πολιτικές αναφορές; «Δεν μου αρέσει η στρατευμένη τέχνη, δεν με ενδιαφέρει το πολιτικό τραγούδι, διότι πάντοτε πίστευα πως από τέτοιες απόπειρες δεν βγήκε κερδισμένη ούτε η πολιτική, ούτε και η τέχνη. Αλλά οι καταστάσεις που ζούμε δεν μπορούν παρά να αντανακλούν σε ό,τι κι αν κάνουμε στη ζωή μας», παραδέχεται.

Την ίδια στιγμή, βεβαίως, ξεδιπλώνεται στη «Μικρή βαλίτσα» μια σπουδαία πλευρά του που κοντεύαμε να ξεχάσουμε. Υπέροχο λαϊκό τραγούδι με αναφορές στη δεκαετία του '60 το «Πού πεθαίνουν τόσα πουλιά», αλλά και το «Μια χούφτα γη» που παραπέμπει στη σχολή της Θεσσαλονίκης μιας κι είναι αφιερωμένο στον Νίκο Παπάζογλου. Στον «Χωρισμό» περιγράφει προσωπικά αδιέξοδα, ενώ το «Η μάνα μου το Πάσχα», με στίχους του πατέρα του Αντη Ιωαννίδη, είναι το πρώτο κομμάτι που μελοποίησε φτάνοντας στην Αθήνα για να σπουδάσει το 1989.

Στις ευχάριστες εκπλήξεις συμπεριλαμβάνουμε το κομμάτι «Χατζιδακιάς» (στίχοι Νίκου Γκάτσου γραμμένοι για τον Μάνο Χατζιδάκι) το οποίο μοιράζεται με τη Μαρία Φαραντούρη.

«Τον παρακολουθώ στενά από το 2002 και σχεδόν ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Τόσο που ζήλευε ο Τηλέμαχος», παραδέχτηκε η Μ.Φαραντούρη. «Μετά τον γνώρισα στον Τσαρλς Λόιντ και τον ερωτεύτηκε κι αυτός. Δεν είναι ένας απλός συνθέτης ο Αλκίνοος. Είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα, που σε αγγίζει με μια ιδιαιτερότητα και σπάνια ωριμότητα. Παρ' όλο που αναφέρεται στην κρίση και τα πολιτικά αδιέξοδα δεν βιάζεται να δώσει απαντήσεις στις δυσκολίες. Δεν δείχνει πουθενά καμία ευκολία».