Στην πρώτη κασέτα, με την οποία έγινε η… εισαγωγή μου στον θαυμαστό κόσμο του rock n roll το The Green Manalishi είχε δεσπόζουσα θέση. Υπήρχαν και άλλα τραγούδια πραγματικοί ύμνοι της rock και της blues όμως το συγκεκριμένο έμελλε να με συνοδεύσει στην πορεία της ζωής μου μέχρι και τώρα.
Δεν είναι περίεργο μία τόσο σκοτεινή στιγμή ενός καλλιτέχνη να «φωτίζει» τις ζωές των ακροατών; Να τους προσφέρει τη στήριξη που αναζητούν στις δικές τους σκοτεινές στιγμές; Αυτή, όμως, είναι και η δύναμη της μουσικής.
Αυτή είναι και η επίδραση που είχε σε εμένα από πολύ μικρή ηλικία ο Peter Green, ο οποίος μας άφησε χθες σε ηλικία 73 ετών, με τον γλυκό του ήχο στην κιθάρα, το blues γκάζι όπου χρειαζόταν, τους «δύσκολους» στίχους που καταδείκνυαν από πολύ νωρίς ένα μυαλό και έναν οργανισμό βασανισμένο.
Αναδείκνυαν, από την άλλη πλευρά, τη μουσική του ιδιοφυΐα, μία προσωπική και διαφορετικά ανάγνωση του blues ήχου και των rock μελωδιών που του εξασφάλισαν σίγουρα μία θέση στο πάνθεον των «ηρώων» της ηλεκτρικής κιθάρας.
Και το Green Manalishi παρέμενε πάντα εκεί. Σαν ένα σημείο αναφοράς.
Για εμένα και τον ξαδελφό μου, Γρηγόρη, που από πολύ μικροί κάναμε παρέα όλα μας τα βήματα στη μουσική, σαν μια κοινή συνιστώσα για τους δυο μας και αρκετά χρόνια αργότερα σε στιγμές δύσκολες, σκοτεινές, χαμένες.
Έγινε και ένας άτυπος συνδετικός κρίκος με τους πρώτους μου μουσικούς συνοιδοιπόρους και (ευτυχώς ακόμη και τώρα) αδελφικούς μου φίλους. Τον Παναγιώτη, τον Ορέστη, τον Πάνο. Ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που θελήσαμε (είχαμε το θράσος ) να προβάρουμε, να τζαμάρουμε. Ένα από τα πρώτα κομμάτια που παίξαμε live στις ζωές μας. Τόσο μεγάλη σημασία είχε αποκτήσει για εμάς.
Μεγαλώνοντας και σκαλίζοντας την πρώιμη ιστορία των Fleetwood Mac ήρθαν και άλλα «χτυπήματα»: Oh Well, Rattlesnake Shake, Man of The World, Albatross, Coming your Way και πολλά άλλα τραγούδια που έφταναν στην καλλιτεχνική αρτιότητα.
Και κάπου εκεί το Black Magic Woman και το παράπονο (δικό μας παράπονο): Γιατί να γίνει η διασκευή του Santana μία από τις μεγαλύτερες rock επιτυχίες όλων των εποχών;
Και το δεύτερο παράπονο (πάντα δικό μας): Γιατί οι Fleetwood Mac να εξελιχθούν (με το σπαθί τους φυσικά) σε μία από τις πιο επιτυχημένες pop/rock μπάντες όλων των εποχών, με την κυριαρχία album όπως το Rumours να απειλεί να σβήσει την μοναδική πορεία της μπάντας με τον Peter Green στη σύνθεσή της;
Πριν από 18 χρόνια, είχε έρθει και η ώρα να τον απολαύσουμε ζωντανά και η προσμονή ήταν τεράστια, με τις εικόνες που αποκτήσαμε εκείνη τη βραδιά να μας ακολουθούν μέχρι σήμερα.
Αψεγάδιαστος μουσικά, να μας χαρίζει την κιθαριστική του μαγεία, όμως απρόσιτος επικοινωνιακά. Ένας άνθρωπος που έδειχνε ότι εμφανώς έχει βασανιστεί στην ζωή του. Και η αντίδρασή του σε κάθε δυνατό χειροκρότημα του κοινού; Έκλεινε τα μάτια και κάλυπτε με τα χέρια του αυτιά του, σα να τον ενοχλούσε υπερβολικά ο ήχος.
Ένας εύθραυστος άνθρωπος, μέσα στην εξαιρετικά δυναμική μουσική του δημιουργία…
Αντίο Greeny, η μουσική σου μας έκανε πιο δυνατούς.
ΥΓ: Για όποιον... αντέχει το Fleetwood Mac Live in Boston αποτελεί ένα επικό τρίωρο ταξίδι στην live μοναδικότητα του Peter Green και των τότε συνοδοιπόρων του.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας