Στο δρόμο της... ιστορικής δικαίωσης

Ίσως προδίδω τα χρόνια μου, αλλά νιώθω μια γλυκιά ικανοποίηση που οι ανατρεπτικές μπάντες των αρχών του αιώνα καταλαμβάνουν status ιστορικού ήρωα. Δεν πιστεύω βέβαια ότι οι At The Drive-In ένιωθαν αδικημένοι ή είχαν ψευδαισθήσεις μεγαλείου, περισσότερο έχει να κάνει με τη δικαίωση όσων ρίσκαραν και έσπρωξαν τα όρια της αγαπημένης μας μουσικής παραπέρα, αδιαφορώντας για πιουρίστες και άτολμους ακροατές. Ειλικρινά, ανάμεσα στους ανθρώπους της φυλής μας, δε μπορώ να αποφασίσω ποιο από τα δυο είναι χειρότερο.

Με διαφορά οι πλέον περιπετειώδεις μουσικοί που γέννησε το El Paso του Texas, το συγκρότημα που καθοδηγείται από τους Omar Rodriguez Lopez και Cedric Bixler (των The Mars Volta και Antemasque βεβαίως) δε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν είναι συνηθισμένο σε αλλαγές, διασπάσεις, επανενώσεις και ξανά από την αρχή. Το μοτίβο τους ήταν πάντα τέτοιο, από τις εποχές που έκλειναν δισκογραφικά συμβόλαια παίζοντας σε clubs με 9 άτομα στο κοινό στα μέσα των 90's, μέχρι που κατάφεραν 3 albums αργότερα να χτίσουν το όνομά τους με το “Relationship Of Command” του 2000.

Ήταν η εποχή που το punk συναίσθημα έκανε τη μεγάλη του επιστροφή και λάνσαρε μια γενιά μουσικών που μπουχτισμένοι από το πομπώδες rock των 80s και 90s, δε χόρτασαν με το grunge και έχοντας πολλή φωτιά μέσα τους βάλθηκαν να φτιάξουν έναν νέο κόσμο, βάζοντας φωτιά στον παλιό. Η μεγάλη διαφορά εκείνων των πιτσιρικάδων, ήταν ότι είχαν τη δεξιοτεχνία στη φαρέτρα τους και ήταν έτοιμοι να αφήσουν πίσω την προκατάληψη ότι οι θιασώτες του punk rock είναι άτεχνοι και θορυβώδεις, ικανοί μόνο για γηπεδική φασαρία.

Κατ' εξοχήν εκπρόσωποι αυτού του κινήματος που τόσο άστοχα ονομάστηκε από post hardcore μέχρι nu punk (το ανθρώπινο είδος έχει πολύ δρόμο μπροστά του μέχρι να καταφέρει να χειριστεί παραγωγικά το θέμα “ταμπέλες στη μουσική”), οι At The Drive-In δεν έχασαν ποτέ τη θέση τους ανάμεσα στις ηγετικές φιγούρες εκείνου του κύματος, όσο κι αν οι συνεχείς επανεκκινήσεις, οι αλλαγές σύνθεσης, τα προσωπικά προβλήματα και τα πάμπολλα σχήματα στα οποία εμπλέκονται τα μέλη τους, αναπόφευκτα τους έκοβαν τη φόρα. Με κάποιο μαγικό τρόπο, όλο αυτό οδήγησε στο 2017...

Ένας παλιός γνωστός και άριστος μουσικολόγος μου είχε πει πριν χρόνια ότι τα 2010's θα είναι η δεκαετία των revivals. Μόνο τα ατελείωτα reunions που έχουν γίνει να συνυπολογίσουμε, η πρόβλεψη του ήταν 100% σωστή. Είναι επίσης γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά στοχεύουν και έχουν αποτέλεσμα μόνο στο να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Οι λόγοι για τους οποίους στέκομαι αισιόδοξος ενώπιον του καθενός και καμαρώνω για το ολοκαίνουριο “Inter Alia” album είναι δύο.

Δεν του λείπει τίποτα. Όλα όσα έκαναν τους At The Drive-In αξιοσέβαστη δύναμη είναι παρόντα και ρολάρουν με χαρακτηριστική άνεση. Οι άγουρες διδαχές των Fugazi, οι Faith No More, οι System Of A Down, οι Refused, οι Mars Volta, το πνεύμα όλων αυτών των ηρώων είναι μέσα σε αυτό το δίσκο, που διατηρεί την προοδευτική ματιά απέναντι στο rock n roll, με δόσεις σπαστικής φρενίτιδας όχι για να αποδειχτεί δυσλειτουργικός, αλλά επειδή είναι φύσει ευλύγιστος. Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε σημασία αν δεν υπήρχε ο δεύτερος λόγος που μανιφεστάρει την ύπαρξη του εμφατικά από την πρώτη ακρόαση. 11 συνθέσεις, που θυμάσαι κάτι από την κάθε μία, που δεν περισσεύει τίποτα, που δεν κάνει “κοιλιά” σε κανένα σημείο και που παρέχουν πάμπολλους υποψήφιους για το “Definitive Best Of” που ενδεχομένως θα κυκλοφορήσουν κάποτε.

Εκτός αν δεν έχουν σκοπό να τα παρατήσουν από εδώ και πέρα και έχουμε φρέσκο υλικό κάθε χρόνο...ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι αλλά μη μπαίνεις ανάμεσα σε μένα και την ελπίδα μου...