Δύο ματιές στην «Ταράτσα του Χρόνου»

Πήγαμε στη γιορτή για την αλλαγή του χρόνου που ετοίμασε στο Σύνταγμα για τον Δήμο Αθηναίων ο Φοίβος Δεληβοριάς με μια υπερταλαντούχα ομάδα συντελεστών και γράφουμε τις εντυπώσεις μας

Υψηλή αισθητική, «ακριβό» αίσθημα για «όλους μαζί»

Αν η αξιοποίηση του δημόσιου χώρου από τους πολίτες με τρόπο ευρηματικό, συμμετοχικό και απόλυτα δημοκρατικό -ειδικά γι’ αυτήν εδώ τη μεσογειακή χώρα που προσφέρεται κατεξοχήν- ήταν μια προσδοκία που μετά την καραντίνα και τις αυταρχικές πολιτικές παρέμενε εκκρεμότητα και ζήταγε να επανεφευρεθεί, η γιορτή του Δήμου Αθηναίων την παραμονή Πρωτοχρονιάς αυτό ακριβώς έκανε.

Εδωσε τον δημόσιο χώρο πίσω στους κατοίκους αυτής της πόλης με όρους θεάματος-ακροάματος υψηλής αισθητικής και προοδευτικής σκέψης, στο οποίο αισθανόσουν συμμέτοχος και όχι παθητικός δέκτης πανάκριβου προγράμματος πίστας. Το budget όμως που δόθηκε στον Φοίβο Δεληβοριά και στην υπερταλαντούχα ομάδα των άλλων συντελεστών της «Ταράτσας του Χρόνου» δεν υπερέβαινε -μάθαμε- ό,τι έπαιρναν άλλες χρονιές καλλιτέχνες για να μεταφέρουν λίγο-πολύ το πρόγραμμα της μουσικής σκηνής τους ή της πίστας τους στο Σύνταγμα –ή παλαιότερα στο Θησείο. Να λοιπόν και μια απόδειξη πώς ένα τέτοιο ποσόν μπορεί να μοιραστεί δικαιότερα και σοφότερα, για να προσφέρει ένα, φτιαγμένο εξ αρχής ειδικά για την περίσταση, απολαυστικό δίωρο με γέλιο, νοσταλγία και άψογη αφηγηματική ροή. Και παρεμβάλλοντας ευφυείς παρλάτες, χορευτικά, σκηνικούς συνειρμούς και επιτέλους τολμηρές προοδευτικές νύξεις να κάνει μια ιστορική αλλά και τραγουδιστική αναδρομή στα όσα έχει ζήσει και τραγουδήσει αυτή η πόλη από την Απελευθέρωση έως σήμερα χωρίς ταμπού.

Μα δεν ήταν μόνο αυτό το θέαμα η επιτυχία της βραδιάς. Ούτε βέβαια όλο το καλλιτεχνικό γεγονός που ζήσαμε περιορίζεται στην καφίγια της Νατάσσας Μποφίλιου την ώρα που ερμήνευε το «Τίποτα δεν πάει χαμένο»: αυτό ήταν ένα στιγμιότυπο με πολιτική θέση σε μια παράσταση που ήταν γεμάτη στιγμιότυπα σατιρικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά, κοινωνικά, υπαινικτικά, καλοδουλεμένα και καλοσκηνοθετημένα, γιατί πρωτίστως ήταν ομαδική προσπάθεια με πολλή δουλειά και χωρίς έναν πρωταγωνιστή, αλλά πολλούς. Καλοκουρδισμένο ρολόι με εναλλαγές, με τον Δεληβοριά να τραγουδάει και να δίνει πάσες, με τη Μάρθα Φριντζήλα (αλήθεια, τι κορυφή έχει κατακτήσει για να περνάει από τη σάτιρα στη νοσταλγία με τέτοια ευκολία και τέτοια άφθαστη ερμηνεία σε όλα), τη Νατάσσα Μποφίλιου (εξαιρετική κι αυτή), το θαυμαστό καλλιτεχνικό «πολυεργαλείο»-σόουμαν-ηθοποιό Θανάση Αλευρά, τη σοφή σκηνοθεσία του Αγγελου Τριανταφύλλου, τα φανταστικά κοστούμια και το σκηνικό των Αγγελου Μέντη - Αλεξάνδρας Φτούλη, τα βίντεο-επίκαιρα στην πολυγωνική οθόνη, τις ενορχηστρώσεις του σπουδαίου Θύμιου Παπαδόπουλου, τον ήχο και τα φώτα, τη 10μελή ορχήστρα και βέβαια τη χορευτική νοηματική αυτής της γυναίκας-θαύμα, της Σοφίας Ρομπόλη.

Μα όλα ήταν θαύμα! Και τα αθόρυβα πυροτεχνήματα που «σχεδίασαν» σχήματα στον ουρανό. Αυτό όμως που ξεχωρίζω περισσότερο ήταν το αίσθημα που γεννήθηκε στον δημόσιο χώρο και είναι αυτό το οποίο αντικατοπτρίζει και την προσδοκία κάθε φορά αυτής της γιορτής: φίλοι, αγάπη, λίγο ανεμελιά επιτέλους, ωραία τραγούδια, χορός, αγκαλιές, ευχές και «όλοι μαζί» (μεγαλύτεροι και μικρότεροι, μετανάστες και αυτόχθονες). Τι άλλο να ζητήσεις; Αυτό πιστώνεται φυσικά σε όλους τους διοργανωτές και βέβαια και στον ίδιο τον δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα, στην πρώτη τέτοια γιορτή της θητείας του, καθώς και στην Τεχνόπολη: μια υψηλή αισθητική και ένα ακριβό αίσθημα που επαναπροσδιόρισε τον τρόπο που συνδεόμαστε με την αστική μας καθημερινότητα.

Μακάρι τη χρονιά που έφτασε να αξιοποιήσουν όλοι αυτό που γεννήθηκε παραμονή Πρωτοχρονιάς στην καρδιά της Αθήνας.

ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Μια αλλαγή χρόνου με ιδανικές συνθήκες

H τέλεια αλλαγή χρόνου. Στο (καρα)κέντρο της Αθήνας, της πόλης μας, βλέποντας μια συναυλία με αγαπημένους καλλιτέχνες. Προσωπικά, δεν ζητάω περισσότερα. Οταν υπάρχει μια καλή συναυλία, όλα τα άλλα έπονται. Πολύ περισσότερο όταν οι περισσότεροι από τους φίλους μου ήταν εκεί δίπλα. Το κατάλαβα πολύ καλά μετά την αλλαγή του χρόνου, όταν και επικοινώνησα με ελάχιστους με messenger ή τηλέφωνο για ανταλλαγή ευχών. Οι πιο πολλές ευχές δόθηκαν διά ζώσης με αγκαλιές και φιλιά.

Για την εξαιρετική αυτή εκδήλωση σας τα λέει δίπλα η Ναταλί –μαζί ήμασταν φυσικά. Ηταν μια αληθινή γιορτή, μια παράσταση που ξέρει να στήνει με μαεστρία ο Φοίβος Δεληβοριάς. Μια μουσική επιθεώρηση, ένα ξεχωριστό βαριετέ που διέτρεξε τις δεκαετίες με εύστοχες επιλογές τραγουδιών. Ξεκίνησε πριν από τις 11 και τελείωσε μετά τα μεσάνυχτα σε φουλ ψυχαγωγικό τόνο. Και είναι αποπροσανατολιστικός ο ντόρος που έγινε χθες στα social media επειδή η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» φορώντας την παλαιστινιακή καφίγια. Καμία σχέση, τα πολιτικά στοιχεία ή μηνύματα της εκδήλωσης ήταν ελάχιστα, ήταν τόσο-όσο έπρεπε και δεν χαρακτήρισαν με τίποτε τη γιορτινή βραδιά. Όχι βέβαια πως δεν είναι όλα πολιτική, αλλά τέλος πάντων.

Άλλα ήταν λοιπόν εκείνα που την χαρακτήρισαν. ήταν τόσο όσο και δεν χαρακτήρισαν με τίποτα τη γιορτινή βραδιά. Άλλα ήταν εκείνα που τη χαρακτήρισαν. Εκτός από τα τραγούδια, φυσικά. Ηταν τα πυροτεχνήματα και δη τα αθόρυβα. Ηταν τα drones. Ηταν το κέφι και η διάθεση του κόσμου. Ηταν οι Ελληνες και οι μετανάστες ανακατεμένοι. Ηταν η γεμάτη Αθήνα που περπατούσες μετά και έβλεπες πλήθη. Α ναι, (προσωπικά) ήταν και το Galaxy που πήγαμε και ήπιαμε μετά και νιώθαμε σαν να βρισκόμασταν σε δημοσιογραφικά γραφεία με τόσους γνωστούς.

Η ΕΡΤ, παρά τα όσα στρεβλά γράφονταν πάλι στα social media ακόμα και από δημοσιογράφους, ποτέ δεν δείχνει τις πρωτοχρονιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων. Σε σπάνιες περιπτώσεις το έκανε, που υπήρχε λόγος. Μόνο το δεκάλεπτο της αλλαγής του χρόνου μεταδίδει. Οπως συνέβη και τώρα. Ηταν λάθος της όμως αυτή τη φορά. Η «Ταράτσα» του Φοίβου τής ταίριαζε γάντι, ήταν το πρόγραμμα που θα ήθελε να έχει. Και της προσφέρθηκε έτοιμο και δωρεάν. Αλλά δεν το πήρε προτιμώντας τις κονσερβαρισμένες «ψεύτικες» γιορτές σε ένα τηλεοπτικό στούντιο. Τι να πεις...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ