Είκοσι τέσσερις απίθανες ροκ ιστορίες σε κόμικς

Το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα (αλλά και φίλου) Κωνσταντίνου Τσάβαλου είναι ένα μουσικό κόμικς που περιλαμβάνει 24 ροκ ιστορίες. To βιβλίο λέγεται «Mixtape» (εκδόσεις Μεταίχμιο) και πατάει πάνω σε μια ωραία ιδέα: ο Κωνσταντίνος επιλέγει τα τραγούδια και γράφει τις ιστορίες γύρω από αυτά και μετά έρχεται ο κομίστας Αντώνης Βαβαγιάννης και τις εικονογραφεί. Παράδειγμα: ποιος Aμερικανός μουσικός είχε ένα περίεργα κακό προαίσθημα τη βραδιά της δολοφονίας του Τζον Λένον; Αλλο παράδειγμα: Πόσο σουρεαλιστική ήταν η περιοδεία των Last Drive στην Ανατολική Γερμανία το 1987; Ιστορίες «συναρπαστικές, συχνά απρόβλεπτες και οριακά… απίθανες, αλλά ιστορίες που όντως συνέβησαν». Μίλησα με τον Κωνσταντίνο Τσάβαλο, συνοδοιπόρο επί χρόνια στις συναυλίες, και μας είπε διάφορα για το βιβλίο του το οποίο, μπορώ να ομολογήσω, είναι ό,τι πρέπει για να το κάνετε δώρο στον εαυτό σας μέσα στις γιορτές. Αλλά και σε άλλους να το κάνετε, εντάξει.

● Πώς προχώρησε η δημιουργία του;

Ηρεμα και ωραία, δίχως εντάσεις αλλά με γόνιμη δημιουργική ένταση, όπως αρμόζει σε κάθε πρότζεκτ, εκδοτικό ή μη.

● Ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήσατε;

Εγώ από την πλευρά μου έβρισκα τις ιστορίες, τις περνούσα από ένα διπλό/τριπλό fact checking περί της εγκυρότητας και ορθότητάς τους και κατόπιν τις έστελνα στον Αντώνη προκειμένου να μου δώσει το τελικό οκ ότι μπορούν να εικονογραφηθούν. Τότε ξεκινούσε η συγγραφή του «λιμπρέτου», το οποίο επεξεργαζόταν στη συνέχεια και ο Αντώνης και μετά ακολουθούσαν μερικά e-mails ή τηλέφωνα όπου κάναμε τις τελικές προσθαφαιρέσεις και βρίσκαμε την τελική μορφή της εκάστοτε ιστορίας. Easy peasy κατάσταση. Πάρε-βάλε.

● Πώς έκανες την επιλογή των τραγουδιών;

Είμαι τυχερός που διέθετα στη βιβλιοθήκη μου μια ολόκληρη δεξαμενή από ιστορίες από όλο το φάσμα της ποπ/ροκ/τζαζ/σόουλ/μέταλ κουλτούρας - είχα βρει ιστορίες μέχρι και από τον χώρο της κλασικής μουσικής του 20ού αιώνα. Τις μάζευα χρόνια αυτές όλες τις ιστορίες και συχνά τις ανέφερα με ποσταρίσματά μου στα social media μου. Μέχρι που σκέφτηκα, απλά, να τις μαζέψω σε ένα βιβλίο όπως το Mixtape. Και ήμουν επίσης προνομιούχος που ο Αντώνης δέχτηκε να συμμετάσχει.

● Μαζί καταλήξατε στα τραγούδια;

Η τελική επιλογή έγινε από κοινού μαζί του γιατί σε κάποιο σημείο πέσαμε και πάνω σε διάφορους σκοπέλους, π.χ. μια ιστορία ήταν λίγο... νταουνιάρικη, ενώ μια άλλη που δεν ήταν νταουνιάρικη, δεν μπορούσε, σύμφωνα με τον Αντώνη, να μετασχηματιστεί εικονιστικά. Οπότε έμεινε στα χαρτιά που λέμε. Φαντάζομαι ότι και οι 24 ιστορίες του βιβλίου ικανοποιούσαν και έκαναν tick και στα 3 κουτάκια που είχα κατά νου: άξια αναφοράς / αξιοπερίεργη / άξια σχεδιασμού.

● Θα μπορούσες να κάνεις ένα αντίστοιχο βιβλίο και για το ελληνικό τραγούδι;

Φυσικά. Η ελληνική ποπ και ροκ σκηνή δεν έχει λιγότερο συναρπαστικές ιστορίες. Εχει εξίσου ή και περισσότερο αξιοπερίεργες. Από την εποχή των πρώτων pop combos της διετίας 1965-66 μέχρι τη Λένα Πλάτωνος / Στέρεο Νόβα εποχή και φτάνοντας μέχρι τα Σπαθιά και τις Τρύπες, έχουμε πολλές ιστορίες που χρήζουν ειδικής ή γενικής μνείας.

● Πόσο πιο εφήμερα είναι τα δημοσιογραφικά κείμενα σε σχέση με ένα βιβλίο;

Δεν πιστεύω ότι είναι. Ο αριθμός των βιβλίων που εκδίδονται στη χώρα μας ετησίως είναι αντίστοιχος, τηρουμένων των αναλογιών, με τον όγκο των δημοσιογραφικών κειμένων που προκύπτουν καθημερινά από εγχώρια sites και «sites». Σε κάθε αχανή ωκεανό, είτε εκδοτικό, είτε δημοσιογραφικό, θα βρεις τις δικές σου κοραλλιογενείς ατόλες συγγραφικής ποιότητας στις οποίες μπορείς να καταφύγεις ανά πάσα στιγμή.

● Πώς βρίσκεις, από πού βρίσκεις χρόνο για να στήσεις ένα βιβλίο;

Το πρώτο μου μυθιστόρημα (Ντοπαμίνη, εκδόσεις Βακχικόν) γράφτηκε σε μια περίοδο της ζωής μου που είχα μέσα στο σπίτι μου ένα νεογέννητο παιδί (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) και μια δουλειά βραδινής βάρδιας. Κοιμόμουν τότε κατά μέσο όρο 4 ώρες την ημέρα. Αφού κατάφερα να κάνω αυτό, νομίζω μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Από εκεί και πέρα, και μόνο η αγάπη για τη μουσική και τα παρελκόμενά της αλλά και η συνεργασία με ένα άτομο όπως ο Αντώνης ή η εμπλοκή μου με έναν εκδοτικό οίκο όπως το Μεταίχμιο μου αρκούν ως επιπλέον κίνητρα.

● Τι πρέπει να αγνοήσεις ως δημοσιογράφος όταν γράφεις ένα βιβλίο;

Τις όποιες απόπειρές σου να αυτολογοκριθείς.

● Και τι πρέπει να αφήσεις;

Το ένστικτό σου να σε οδηγήσει εκεί που πιθανώς δεν θα πήγαινες ποτέ από μόνος σου.

● Πόση ματαιοδοξία έχει η δημοσιογραφία;

Μπόλικη - και αυτό το βλέπεις καθημερινά όταν διαβάζεις συνεντεύξεις στις οποίες το αντικείμενο της συνέντευξης «καπελώνεται» από τον ίδιο τον δημοσιογράφο, σε γραφόμενα και λεγόμενα. Οπως μου είπε ένας παλιός εφημεριδάς την εποχή που είχα αρχίσει να πρωτοδουλεύω στο «Βήμα», «δεν επιτρέπεται ο δημοσιογράφος να γίνεται το επίκεντρο ενός ρεπορτάζ, εκτός και αν είναι αναφορικά με τον θάνατό του». Οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον ανωτέρω (άγραφο) κανόνα.

● Πόση ματαιοδοξία έχει και η συγγραφή βιβλίων;

Η συγγραφή βιβλίων διαθέτει ακόμη περισσότερη ματαιοδοξία. Ή, καλύτερα, κενοδοξία.

● Πες μας μία μουσική ιστορία που έμεινε έξω από τις σελίδες του «Mixtape».

To πρωινό της 1ης Δεκεμβρίου του 1983 ο Ian McCulloch ξύπνησε απότομα από τον ύπνο του. Στο μυαλό του του είχε κολλήσει η φράση «fate / up against your will». Πήρε τηλέφωνο τον Will Sargeant και του την είπε. «Θυμάσαι τι ονειρεύτηκες;» τον ρώτησε ο κιθαρίστας. «Ενα φεγγάρι. Και ότι ήθελα να ταξιδέψω ώς εκεί». Ο Sargeant έκλεισε το τηλέφωνο, πήρε το όνειρο του Ian και πήγε και άκουσε το πρώτο τραγούδι που του πετάχτηκε στον νου αναφορικά με το Διάστημα και το φεγγάρι. Πήρε τα ακόρντα του «Space Oddity», τα έβαλε σε ανάποδη σειρά και μετά από μερικές ώρες προέκυψε το «Τhe Killing Moon».