Λένε ότι οι νέοι σήμερα είναι αιχμάλωτοι της τεχνολογίας, εγκλωβισμένοι στην ελαφρότητα του ΤikΤok, ενδιαφέρονται για την προβολή τού «εγώ» μέσω της εικόνας. Ισως κλισέ που καταρρίπτονται αν σκεφτείς τους νέους που εξεγείρονται με καταλήψεις ακόμα και στα πανεπιστήμια της Αμερικής, για να διαμαρτυρηθούν για τον πόλεμο στη Γάζα. Η νέα γενιά δεν εφησυχάζει, νομοτελειακά έχει μέσα της τον σπόρο της αμφισβήτησης και της επανάστασης, τις οποίες, νομοτελειακά επίσης, η εξουσία προσπαθεί να τις καταστείλει. Και η τέχνη; Ασφαλώς ανοίγει δρόμους για αλλαγές στην κοινωνία, αν κρίνουμε και από την πρόσφατη διάκριση του Νemo, του πρώτου non binary καλλιτέχνη, που κέρδισε, με την αξία του, την πρώτη θέση στον διαγωνισμό της Εurovision.
Σε αυτή τη συγκυρία εγκαινιάστηκε προχθες στον χώρο τέχνης SPACE 52 με τη συμμετοχή δέκα νέων καλλιτεχνών/νιδων η έκθεση ΥΟUTHS που έρχεται «να πραγματευτεί την έννοια της “νεανικότητας” στην εποχή της κόπωσης των μεγάλων αφηγήσεων» και «στη συνθήκη ενός καταθλιπτικού κομφορμισμού», αναφέρει ο Δημήτρης Τρίκας που έχει την ιδέα και την επιμέλεια της έκθεσης.
Ο ίδιος έκανε έρευνα με επισκέψεις σε στούντιο και εκθέσεις στην Αθήνα και την περιφέρεια, καλλιτεχνών που έχουν τελειώσει τις σπουδές και τα μεταπτυχιακά τους και επέλεξε δέκα από αυτούς ηλικίας 24 έως 30 ετών, οι οποίοι «έχουν μια ολοκληρωμένη πρόταση και ένα σκεπτικό πολύ ισχυρό». «Ηθελα να δω στην πολύ νέα γενιά τι συμβαίνει, πώς σκέφτεται, τι την απασχολεί, ποιες τάσεις διαμορφώνει ή ακολουθεί. Εχει ενδιαφέρον πώς συγκροτείται η αφήγηση στην έκθεση. Οι περισσότεροι από αυτούς κινούνται σε μια θεματολογία σε σχέση με την αναζήτηση του εαυτού, το προσωπικό βίωμα· άλλοι αναφέρονται στην επιτήρηση και πειθαρχία της νεότητας από το σύστημα και, τέλος, υπάρχει η διαπίστωση της παρακμής της κοινωνίας και συμβολικά της φύσης», μας λέει.
«Υπάρχει επιθυμία για αλλαγή, νεανική επαναστατικότητα;» τον ρωτάμε. «Υπάρχει μια σαφής κριτική αντιμετώπιση του συστήματος, η θέληση να δουν με κριτικό μάτι τον κόσμο και να περάσουν το δικό τους πλαίσιο, που είναι η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού», μας λέει ο Δ. Τρίκας υπογραμμίζοντας ότι αυτοί οι δέκα δημιουργοί «αναζητούν τις υποκειμενικές τους ταυτότητες και διαμορφώνουν προτάσεις στην κοινή συνθήκη μιας έκθεσης που θέλει να ανοίξει λόγους και διαλόγους συνύπαρξης αλλά και πρόκλησης, σαν νεαροί ανήσυχοι προβοκάτορες που ξέρουν ότι έχει νόημα και να είναι και να φαίνονται. Αλλωστε η λέξη-όρος Youths στην αγγλική αργκό, εκτός από τη νεότητα, περικλείει την ενοχλητική συνθήκη της αλητείας! Ή σε φοβούνται οι αστοί ή δεν υπήρξες ποτέ νέος…».
Ετσι, η Μαριάννα Αθανασίου με το έργο της «Το γυναικείο πράγμα» διερευνά τα στερεότυπα, την πραγμοποίηση αλλά και την πολυπρισματική έννοια της γονιμότητας του γυναικείου σώματος.
Ο Αντώνης Βασιλάκης με το «Φθοροποιοί και ανεξέλεγκτοι» εμπνέεται από τη νεανική υποκουλτούρα του τεντιμποϊσμού στα 50s και 60s της μετεμφυλιακής Ελλάδας για να μιλήσει για τους «ηθικούς πανικούς» ως στοιχεία ταυτότητας ενός συντηρητικού κράτους.
Η Ευαγγελία Δαναδάκη με το «not exactly what I wanted / όχι ακριβώς αυτό που ήθελα» δημιουργεί ένα πολυφωνικό ψηφιακό αυτο-πορτρέτο για να μιλήσει για τη διάσταση του προσώπου από την ψηφιακή του εκδοχή.
Ο Ορέστης Καραλής με το «Patience is a greater virtue than love» ανασύρει και επικαλείται την αιώνια διάθεση ανταρσίας της νεότητας απέναντι στον «δημιουργό».
Η Σοφία Κυριακίδου με τις εγκαταστάσεις της «The Garden» και «Αναγκαστική παύση» μιλάει για την καταστροφή της φύσης αλλά και για τα δίπολα της δημιουργικότητας και της παρακμής, της αναγέννησης και της σήψης στον κόσμο μας.
Στις «Κοσμολογίες» του, περίτεχνα σχέδια στο χαρτί, ο Μανούσος Μανουσάκης παίζει με το τρίπτυχο Φύση, Πόλη, Ανθρωπος για να διερευνήσει τις επερχόμενες Δυστοπίες αλλά και τις ζητούμενες Ευτοπίες.
Η Ειρήνη Μαντινάου με την εγκατάσταση «Πατέρα, διαλέγω εσένα!» εμβυθίζεται σε πολλαπλά προσωπικά και οικογενειακά αρχεία δημιουργώντας έναν προσωπικό κόσμο που θέλει να αναφέρεται πάντα στον Αλλο.
Ο Αναστάσης Μελέτης χτίζει με τη βιντεο-εγκατάσταση «Live Fast Die Young Bad Girls Do It Well» τον δικό του κόσμο από ψηφίδες που αποτυπώνουν την αξία του φευγαλέου και της στιγμής, την παρόρμηση για διαφυγές από τα στερεότυπα και τις κανονικότητες, την περιπέτεια και την απόλαυση της νεότητας.
Η Ζαφειρία Τριβιζά με την ηχητική εγκατάσταση «00. 28.48» ανοίγει έναν διάλογο ανάμεσα στο «μέσα» της ύπαρξης και το «έξω» της κοινότητας.
Τέλος, η Ελένη Τσαμαδιά με το βίντεο «Grief pushes the body the body pushes back, all I witness is this weird conflict of a non space-time full of potential» εκκινεί από το έργο του Φράνσις Μπέικον και διερευνά τα μονοπάτια της αυτοΐασης μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
ℹ️ Διάρκεια μέχρι 8/6. Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00-20.00, Σάββατο: 11.00-14.00. SPACE 52, Λάρνακος 28, Αθήνα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας