H έμπρακτη αλληλεγγύη επεκτείνεται. Το Χαλάνδρι γίνεται ο τρίτος δήμος που από φιλοξενεί τις «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» ή «το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας». Πρόκειται για την ιδέα της εικαστικού και ιστορικού της τέχνης Ελένης Πολυχρονάτου για τη δημιουργία ενός νέου τρόπου και χώρου συγκέντρωσης και ανταλλαγής ρούχων, αγαθών ή τροφίμων, με γνώμονα τις ανθρώπινες ανάγκες και στόχο να μπολιάσει την κοινωνία με το πνεύμα της αλληλεγγύης, της βοήθειας και της ανταλλαγής, αξίες επιτακτικά επίκαιρες στη σημερινή συγκυρία.
Η αρχή θα γίνει στην έκθεση που εγκαινιάστηκε στο «Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Χαλανδρίου» (Φιλικής Εταιρείας & Τομπάζη 18) και θα διαρκέσει έως τις 26 Ιουνίου με είσοδο ελεύθερη για το κοινό ώστε να γνωρίσει τα 12 έργα. Από τις 29 Ιουνίου θα θεμελιωθούν σε επιλεγμένα σημεία δημόσιου χώρου του Δήμου Χαλανδρίου.
Το «σύμβολο-κρεμάστρα» είναι μια απλή κατασκευή από τρεις ευθείες δεμένες στη μέση. Αν και στηρίζονται στη γη, ανοίγονται στον ουρανό απευθυνόμενες στην καρδιά των ανθρώπων. Πρόκειται για γλυπτά με έναν ουτοπικό χαρακτήρα, όχι με την έννοια του μη πραγματοποιήσιμου, αλλά επειδή υπηρετούν έναν ουτοπικό (;) καλύτερο κόσμο. Αντικείμενα-«ζωντανά γλυπτά» κοινής χρήσης, από ξύλο, μέταλλο ή ανακυκλώσιμα υλικά, με στόχο να χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους και να προσφέρουν στην κοινότητα αφαιρώντας την εικόνα βαρβαρότητας από τον δημόσιο χώρο και μετατρέποντάς την σε τρυφερότητα. Και είναι ακριβώς η συμμετοχή των χρηστών του που τελικά το διαμορφώνει μεταμορφώνοντάς το συνέχεια.
Για τη δημιουργό του, Ελένη Πολυχρονάτου, γνώμονας ήταν η σύνδεση της τέχνης και της καθημερινής ζωής: «Η σύνδεση της αισθητικής εμπειρίας με τον κοινωνικό ακτιβισμό». «Το σύμβολο της αμοιβαιότητας περιέχει στοιχεία ανακύκλωσης, προσφοράς και τέχνης και επομένως είναι σε θέση να αγγίξει πολύ περισσότερους ανθρώπους και να διευρύνει τις αντιλήψεις τους περί τέχνης.
Η εικαστική δημιουργία δεν είναι μόνο μια ζωγραφιά στον τοίχο ή ένα γλυπτό. Είναι μια δημιουργία παζλ, η οποία αλλάζει μορφή με την ενεργητική δράση των θεατών και διεκδικεί με την παρουσία του τη διάρκειά του στον χρόνο, αλλά και την αλληλεπίδρασή του με το κοινό, σχηματίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ιστορία του», μας λέει.
Και χρησιμοποιεί για να μας εξηγήσει καλύτερα τη σύλληψή της λόγια του Καντίνσκι: «Κάθε έργο τέχνης είναι το παιδί της εποχής του και συχνά η μητέρα των συναισθημάτων μας». Παρά τις πιέσεις και τις δυσκολίες δημιουργίας σε συνθήκες δημόσιου περιβάλλοντος, η Ελένη Πολυχρονάτου συνεχίζει εμπλέκοντας κοινό, θεσμούς και άλλους καλλιτέχνες. «Γιατί τελικά αυτό που ίσως μένει είναι αυτή η προσπάθεια, ανεξάρτητα από την επιτυχή έκβαση του αποτελέσματος», λέει. «Δες για παράδειγμα τη σχολή του Μπάουχαουζ. Την έκλεισαν, όμως στο πνεύμα της ανθρωπότητας και σε όλη τη διδασκαλία της τέχνης παραμένει σαν σύμβολο διδασκαλίας και οράματος ζωντανή». Οσο για την κινητήρια δύναμή της; «Πιστεύω ότι το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας είναι κάτι που σωστά είπε το παιδί μου: “μαμά, έπρεπε να υπάρχει ήδη”».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας