Στο Μπρίστολ της Αγγλίας διαδήλωσαν πολλοί πολίτες διαμαρτυρόμενοι για την εν ψυχρώ δολοφονία, σε δημόσιο μάλιστα θέαμα, του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, από Αγγλοσάξονα αστυνομικό [κτήνος]. Από την ενθουσιαστική οργή τους δεν πέρασε απαρατήρητο ένα άγαλμα κάποιου Εντουαρντ Κόλστον, Βρετανού δουλέμπορα του 17ου αιώνα, που χρημάτισε και βουλευτής αργότερα – έτσι τιμούσε ο αγγλικός λαός, οι βασιλείς του έστω, όσους διεύρυναν την εξουσία του αγγλικού κράτους, εισβάλλοντας σε άλλους λαούς, υποδουλώνοντάς τους, ταπεινώνοντάς τους και εξευτελίζοντάς τους, με το να τους πουλάνε σαν δούλους! Από τις πιο αποτροπιαστικές, βάρβαρες και αήθεις περιόδους της ιστορίας είναι αυτή με τους αποικιοκράτες δουλέμπορους.
Στο Βέλγιο κατακρήμνισαν το άγαλμα του Λεοπόλδου Β΄, ενός στυγνού αποικιοκράτη με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα αθώων σφαγιασθέντων Κογκολέζων – παρεμπίπτον: είναι βασανιστικό να επισκέπτεται κανείς το Αφρικανικό Μουσείο, δέκα χιλιόμετρα έξω από το Βέλγιο· αφού τους κατέσφαξαν και τους ξεπούλησαν στα σκλαβοπάζαρα, τώρα, λέει, αναδεικνύουν τον βαθύ τους πολιτισμό. Η [επιβαλλόμενη;] αποδοχή της ιστορίας. Αλλά γιατί, παρακαλώ;
Λοιπόν καλά έκαναν οι Αγγλοι και οι Βέλγοι διαδηλωτές – κι επιτέλους ίσως είναι ώρα να αποφασίσει η ανθρωπότητα ποια είναι η μνήμη της, ποια μνήμη επιλέγει, ποια είναι η ιστορία της και ποιος είναι ο πολιτισμός της, ποια είναι τα σύμβολά της και ποιος τελικά ο ρόλος της τέχνης. Αντιλαμβάνομαι τον κόπο και την αγωνία του αγαλματουργού να δημιουργήσει τέχνη, αλλά στο όνομα τίνος ακριβώς; Της αρετής; Του πατριωτισμού, έστω; Της αλληλεγγύης μήπως προς πάσχοντες λαούς;
Καλείται η ανθρωπότητα να επανεξετάσει τις επιλογές της. Καλή η τέχνη, καλή και η ιστορία, όσο κι αν ενοχλεί πολλούς αλλά όχι και να τιμάμε «προσωπικότητες» που με τη συμπεριφορά τους αμαύρωσαν την έννοια άνθρωπος, αλλά και τις έννοιες του πολιτισμού και της παιδείας [και της τέχνης].
Δεν νομίζω να ακρωτηριάστηκε η ιστορία του αγγλικού βασιλείου από το ξερίζωμα του μισητού αγάλματος του δουλέμπορα, ούτε πάλι τους ξίνισε ο τραχανάς των Βέλγων· έτσι κι αλλιώς, και ο Αγγλος δουλέμπορος και ο αιμασταγής Λεοπόλδος [το Κονγκό ήταν ιδιοκτησία του, του είχε, αν θυμάμαι καλά, δοθεί σαν προίκα] και οι δύο αυτοί εχθροί του ανθρωπισμού έχουν καταγραφεί στις δέλτους της ιστορίας, δεν είναι ανάγκη να τους βλέπουν καθημερινά οι άνθρωποι –προκαλούν, όσο να ’ναι, το κοινό αίσθημα. Και να ήσαν τα μόνα αγάλματα που ντροπιάζουν τον πολιτισμό. Γεμάτη είναι η Ευρώπη από δαύτα και καθώς φαίνεται δεν νιώθουν και τόσο άσχημα οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι με ένα τέτοιο παρελθόν – φοβάμαι μήπως μερικοί νιώθουν και υπερήφανοι. Τι να πεις...
Εχουμε και στην Ελλάδα τέτοια αγάλματα. Καλά, δεν υπαινίσσομαι να τα πάρουμε αμπάριζα και να τα ρίξουμε στο Φάληρο ή να τα κατακομματιάσουμε. Πόσο όμως ακόμη θα βλέπουμε υποτονικούς βασιλιάδες και άκαπνους στην κυριολεξία στρατηγούς (π.χ., Παπάγος) να «κοσμούν» πάρκα και πλατείες της πρωτεύουσας; Τι ακριβώς μας θυμίζουν αυτά τα αγάλματα; Το ηρωικό μας μήπως παρελθόν και ας αποτέλεσαν όνειδος για την πορεία [και ύπαρξη] της χώρας;
Είναι ένα θέμα προς συζήτηση από τις τοπικές κοινωνίες. Είπαμε: ευκαιρία για επαναστοχασμό ο κορονοϊός. Και για επαναξιολόγηση, ασφαλώς.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας