Ολα θα ήσαν διαφορετικά αν κατορθώναμε να βάλουμε στις καθημερινές σχέσεις το παιχνίδι. Παρ’ ότι εγγενές και προϋπάρχον της γνώσης, του πολιτισμού, της ποίησης, του έρωτα, του χορού, χάνει εντούτοις στη διάρκεια της ενηλικίωσης το μέγα του χάρισμα της ανιδιοτελούς ευθυμίας και χαρούμενης ανεμελιάς. Ο χρόνος εξαφανίζει τη μαγεία του ενώ ο χώρος το κλειδώνει σε προγράμματα και όρια, το μετατρέπουν σε ψευδαίσθηση αναζήτησης μιας τελεσίδικα χαμένης παιδικής αθωότητας.
Οι πολιτικοί λ.χ., αντί να κομπάζουν και να καυχησιολογούν στις εν τηλοψία «μάχες» τους, περιφρονώντας κάθε έννοια αισθητικής, ακόμη και τον κοινό νου (που δεν είναι, διάβολε, κενός, μήτε όμως και καινός), θα μπορούσαν να επιδίδονται σε ανταγωνιστικές στιχομυθίες που θα βασίζονταν στη γνώση, την ευφυΐα, την οξυδέρκεια και όχι στο να δείξουν ποιος είναι ο πιο γελοίος... Ετσι θα φαινόταν η πραγματική τους Παιδεία: με λογοπαίγνια, υπαινιγμούς, ξαφνικές σπινθηροβόλες ιδέες θα διακρινόταν ο οξύνους αυτοσχεδιασμός (και αυτοσαρκασμός), η διδακτικότητα, η αμεσότητα του λόγου· και πολλά ακόμη που ανυψώνουν και δικαιώνουν ταυτόχρονα το απαιτητικό πνεύμα.
Αντ’ αυτού καταναλίσκονται σε κάποια άκρατη εντυπωσιοθηρία, σε φτηνές ειρωνείες κατά του «αντιπάλου», σε προσπάθειες ηθικής εκμηδένισής του· σε αδολεσχικές ρητορείες (αρλούμπες δηλαδή) και σε επίδειξη εθνικοφροσύνης (οι περισσότεροι αυτοαποκαλούνται σωτήρες του έθνους, τρομάρα τους...).
Στην ουσία εκείνο που με λύσσα υπερασπίζονται, τα πραγματικά τους κίνητρα δηλαδή, είναι ο πόθος για εξουσία και όχι τα υλικά συμφέροντα της κοινωνίας, η ματαιοδοξία και η επιθυμία του γοήτρου και του μεγαλείου της υπεροχής. Τόσο θλιβερά απλά είναι και ας λέει ό,τι θέλει η ορθολογική θεωρία για οικονομικούς αριθμούς και δυνάμεις, για πολιτική δυναμική και οτιδήποτε κατεβάζει η μεταμοντέρνα νοησιαρχία πολλών εξ ημών.
Το παιχνίδι απαιτεί βούληση για συμμετοχή και σεβασμό στον αντίπαλο· μόνο αν είναι καλός ο αντίπαλος έχουν υψηλές αποδόσεις η χαρά και η γνώση, μόνο τότε εκδηλώνεται η βαθύτερη ψυχοδιανοητική ύπαρξη, εμφανίζονται η αρμονία και όλα τα δώρα της αντίληψης. Εντάξει, ψιλά γράμματα για τους σύγχρονους πολιτικούς, τα λέμε όμως για τους ευαίσθητους αριστερούς πολιτικούς... Το παιχνίδι προϋποθέτει την ελευθερία και την ανιδιοτέλεια, είναι ένα διάλειμμα, ένα σπάνιο πολιτισμικό φαινόμενο, μια πνευματική (ανα)δημιουργία και ταυτόχρονα είναι μια επανάληψη που διδάσκει την τάξη, τη χαλιναγώγηση του εγώ. Μετά την έξαρση και τη δράση επέρχεται η χαλάρωση, η γαλήνη, οι παίκτες είναι σε ανώτερη βαθμίδα συνείδησης.
Δεν λέω να ξαναβρούμε την αριστοτελική σχόλη, κάπως καλύτερους όμως θα μας έκανε η ιδέα του παιχνιδιού να ενυλωθεί στην πραγματικότητα.
ΥΓ. Πίσω από την ιλαρότητα των ημερών, μια θλίψη επλανάτο, ντροπαλή, δακρυρροούσα, αιματόβλητη σχεδόν από την ανύπαρκτη επικοινωνία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας