Για ποια παιδιά είναι οι γιορτές;

Οι γιορτές είναι για τα παιδιά. Πάρκα πνιγμένα σε προκάτ παραμυθουπόλεις, αδιάφορες εκθέσεις χειροτεχνίας και φτηνιάρικων παιδικών βιβλίων. Πλατείες γεμάτες με κάθε λογής παιχνίδια επί πληρωμή. Φασαριόζικα τρενάκια και συγκρουόμενα αυτοκίνητα στολισμένα με πολύχρωμα λαμπιόνια. Αλογάκια και καρουζέλ, αυτόματα μηχανήματα με αρκουδάκια και κουκλάκια. Φάτνες με ζώα αληθινά, ν’ αναχαράζουν απορημένα την τροφή τους μες στη νύχτα που απ’ τα φώτα έγινε μέρα. Φωνακλάδες αγιοβασίληδες να στήνονται καταμεσής των ζώων για μια φωτογραφία με τους πιτσιρικάδες. Φωταγωγημένα δέντρα, αστέρια ν’ αναβοσβήνουνε στις κορυφές των στύλων κι επιγραφές για «χρόνια πολλά» και «καλή χρονιά», που περιμένανε ολοχρονίς με υπομονή μέσα στις μπόρες και τη σκόνη για να φωτίσουν επιτέλους τις ευχές τους. Κι αδειανά παιδικά βλέμματα παντού.

Οι γιορτές είναι για τα παιδιά. Σκόρπια χαρτιά περιτυλίγματος, σκισμένα μ’ ανυπομονησία και λαχτάρα. Αδεια κουτιά και παραπεταμένα παιχνίδια στις γωνιές του σαλονιού, που μετά την πρώτη δόξα κι αποθέωση διαβήκανε ταχύτατα την οδό της λήθης και της εγκατάλειψης, μιας κι ο καινούργιος τους ιδιοκτήτης δεν βρήκε συντροφιά για να τα παίξει. Σκισμένα εισιτήρια από μια πρόχειρη και ανιαρή παιδική θεατρική παράσταση με βουβούς θεατές. Το πρόγραμμα με τις εκδηλώσεις του δήμου πάνω στο τραπέζι κι ένα μπουκάλι με σαπουνόφουσκες παραδίπλα, δώρο κάποιου κλόουν από μια βαρετή χοροεσπερίδα ενός συλλόγου. Μια τηλεόραση ανοιχτή, ν’ αναμεταδίδει μια ταινία με βίαιους χαρακτήρες από ένα στροβιλιζόμενο dvd και ν’ αποχαυνώνει ένα ζευγάρι μάτια παιδικά, παρκαρισμένα σ’ έναν καναπέ.

Οι γιορτές είναι για τα παιδιά. Τελευταία ψώνια με άγχος και πίεση για ένα παιδικό πάρτι ή για το γιορτινό τραπέζι. «Εχουμε αργήσει, δεν είναι ώρα να κυνηγάς τα περιστέρια, θα λερώσεις το καινούργιο παντελόνι!». Ανταλλαγές επισκέψεων και δώρων, ασπασμοί κι εναγκαλισμοί. Ενθουσιώδεις υποδοχές στους μπόμπιρες της συντροφιάς, τσιμπήματα στα μάγουλα, «βρε κοίτα το πώς ψήλωσε», πριν ξεχαστούν κλεισμένοι σ’ ένα παιδικό δωμάτιο, για να τα πούνε οι μεγάλοι με την ησυχία τους στο σαλόνι. Συζητήσεις γεμάτες στερεότυπα για την κρίση και το ποδόσφαιρο γύρω από τα εδέσματα, συντροφιά μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Φωνές κι οχλαγωγία. Και μια ματιά ενίοτε και στο τραπέζι των παιδιών, να ελεγχθεί αν πάνε όλα όπως πρέπει. Αν έφαγαν, μήπως λερώθηκαν, αν νυστάξανε ή τσακώθηκαν. Κι αν βαρεθήκανε, υπομονή. «θα φύγουμε σε λίγο, γιατί δεν πάτε στο δωμάτιο να παίξετε;».

Οι γιορτές είναι για τα παιδιά. Χάχανα και γέλια από το διπλανό διαμέρισμα, ανήμερα Πρωτοχρονιάς. σημάδι ότι παιχνίδι ζωηρό λαμβάνει χώρα. Περίεργο, οι γείτονες ζορίζονται πολύ από καιρό, δεν έχουν άνεση για ρεβεγιόν και δώρα, τι στο καλό συμβαίνει; Πού βρέθηκε τόση ζωντάνια κι ευτυχία; Καλά καλά δεν στόλισαν το σπίτι φέτος. Μια σακούλα με μπαλόνια το μόνο που μπόρεσε να αγοράσει ο μπαμπάς για τα μικρά παιδιά του. Τα φούσκωνε και τα έδενε, τα πέταγε ψηλά και γέμισε το σπίτι με χρώματα κι αγάπη. Πολλές φορές, αντί να δέσει τα μπαλόνια που είχε φουσκώσει μόλις, τ’ αμολούσε μες στο δωμάτιο κι αυτά χορεύανε τρελά ακολουθώντας ξέφρενη τροχιά, πριν πέσουνε ξεφούσκωτα σε απίθανα σημεία. Κι από πίσω, δυο πιτσιρίκια ευτυχισμένα τα κυνηγούσανε τσιρίζοντας και προσπαθούσαν να τα πιάσουν ή να μαντέψουν πού θα πέσουν. Και στα διαλείμματα, να πνίγονται στα χάδια και στις αγκαλιές των γονιών τους. Οι γιορτές, τελικά, ήταν γι’ αυτά τα παιδιά. Τι κι αν δεν είχαν δώρα πολυάριθμα, καλοντυμένους μουσαφίρηδες και τραπέζι ζηλευτό; Παίξανε με τον μπαμπά τους και τη μαμά τους.