Καζάνι που σιγοβράζει

Μετά το σοκ ο πρωθυπουργός είπε «Ξεχάστε το 41%». Λογικό, αφού είχε βάλει στόχο το 33% και έπεσε στο 28%. Ηταν μια καθαρή ήττα, παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοί του δεν ήταν επικίνδυνοι. Αυτοί πάλευαν για τη δεύτερη θέση με ποσοστά που δεν παραπέμπουν σε κόμματα εξουσίας. Δεν περίμεναν όμως στο μέγαρο Μαξίμου τη φυγή των ψηφοφόρων τους προς την αποχή.

Η πρώτη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος που έκαναν ήταν καθησυχαστική. Είμαστε πρώτοι, δεν μας πιέζει κανένας, στις ευρωεκλογές οι πολίτες ψηφίζουν πιο χαλαρά, αφού δεν εκλέγεται κυβέρνηση, να προσέξουμε λίγο τις συμπεριφορές μας για να μη δώσουμε την εντύπωση ότι είμαστε αλαζόνες και να ρίξουμε το βάρος μας εκεί όπου χωλαίνουμε, δηλαδή στον ρυθμό υλοποίησης των πολιτικών μας και στην αποτελεσματικότητα. Να γίνουμε πιο γρήγοροι και πιο αποφασιστικοί. Ως προς την ουσία των επιλογών μας δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα. Αυτές είναι σωστές, δεν υπάρχει εναλλακτική, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν βυθιστεί στον βάλτο της εσωστρέφειας από τον οποίο είναι αμφίβολο αν θα βγουν ποτέ, αλλά ακόμη κι αν καταφέρουν να ξεφύγουν δεν πρόκειται να ενωθούν γιατί τους χωρίζουν πολλά, οπότε δεν συντρέχει λόγος να αλλάξουμε γραμμή.

Θα κάνουμε αυτοκριτική ήπια για να μη δώσουμε θάρρος στους λαϊκιστές πάσης φύσεως που καραδοκούν, θα μοιράσουμε ένα σωρό επιδόματα, θα τρομάξουμε τον κόσμο λέγοντας ότι αν δεν είμαστε συνετοί στη διαχείριση των πόρων θα κλονιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα, ότι η Ευρώπη δεν μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από το πλαίσιο που έχει μπει και βεβαίως θα θυμίσουμε στους ξεχασιάρηδες ότι στο πρόσφατο παρελθόν λόγω της ανερμάτιστης πολιτικής των κυβερνήσεων μπήκαμε σε περιπέτειες και ακόμη δεν έχουμε συνέλθει γιατί από το 2015 μέχρι το 2019 στα πράγματα ήταν οι κατσαπλιάδες. Συνεπώς, φρόνιμα και μετρημένα.

Αυτό όμως που δεν υπολόγισαν οι σχεδιαστές της συγκεκριμένης τακτικής ήταν η αντίδραση του δικού τους κόσμου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν τα υπολογίζουν. Θα πουν, θα πουν, θα πουν, θα ξεθυμάνουν. Ποιος τα ακούει; Δείτε τις δημοσκοπήσεις. Είναι καθηλωμένα στα χαμηλά. Οι ανυπάκουοι συνδικαλιστές δεν δίνουν τον τόνο. Διαμαρτύρονται, σκούζουν, αλλά δεν συνιστούν σοβαρή απειλή. Αν ξεπεράσουν τα όρια έχουμε τον τρόπο να τους επαναφέρουμε στην τάξη με τους μηχανισμούς καταστολής. Αλλωστε ο συνδικαλισμός γενικώς δεν βρίσκεται στα καλύτερά του.

Ωστόσο, το πρόβλημα προέκυψε από κει που δεν το περίμεναν. Ξεσηκώθηκαν οι κοινωνικές ομάδες που είναι οι βασικοί πυλώνες του ακροατηρίου της συντηρητικής παράταξης. Οι ένστολοι όλων των σωμάτων, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι αγρότες και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή του τουρισμού. Οι ανακοινώσεις των σωματείων τους και οι δηλώσεις των εκπροσώπων τους θύμιζαν ως προς την ένταση της κριτικής ακροαριστερές συλλογικότητες σε φάση εξέγερσης. Τα ύστερα του κόσμου με άλλα λόγια.

Πανικός στα επιτελεία του καθεστώτος των αρίστων. Η κάστα που κάνει κουμάντο στον τόπο τα χρειάστηκε. Οι διευκρινίσεις των αρμόδιων υπουργών έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Οι πιο φλύαροι εξ αυτών που έβαζαν πλάτη για να στηρίξουν τον πρωθυπουργό αναδιπλώθηκαν και άρχισαν να μασάνε τα λόγια τους. Ψηφοφόροι τους είναι όλοι αυτοί και δεν γίνεται να τους κοροϊδεύουν συνεχώς πουλώντας τους μπιχλιμπίδια σε τιμές πανάκριβων κοσμημάτων. Ξεκίνησαν, λοιπόν, οι γκρίνιες στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Τα μηνύματα προς το μέγαρο Μαξίμου είναι πολλά και όλα γεμάτα οργή και απαισιοδοξία. Προς το παρόν λίγοι το κάνουν δημοσίως. Οι περισσότεροι κρατάνε τις ισχυρές διαφωνίες τους σε κλειστούς κύκλους. Ως πότε όμως.

Ανάγωγα

Ο Τραμπ κατηγόρησε την Κάμαλα Χάρις στο ντιμπέιτ ότι θέλει να δημεύσει τα όπλα όλων. Αυτή τον διέψευσε και δήλωσε ότι είναι κάτοχος όπλου. Βγήκαν τα εξάσφαιρα. Ας μην ανησυχούν οι οπλοφόροι –μιλάμε για πολλά εκατομμύρια–, δεν πρόκειται να τους ακουμπήσει καμιά κυβέρνηση. Δίνουν πολλά λεφτά οι εταιρείες όπλων και στους Ρεπουμπλικανούς και στους Δημοκρατικούς για τις εκλογικές καμπάνιες τους. Δεν έχει καμιά σημασία που μεγαλώνει ο κατάλογος των θυμάτων.