Προφανώς το σχήμα του τίτλου περικλείει το μοτίβο ενός πολιτικού σίκουελ, τόσο διδακτικού, που κοιμάσαι στο μάθημα. Ενα σημαντικό είναι το θέμα του αυτοπροσδιορισμού. Ολοι εδώ αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί ωσάν το θέμα να περιλαμβάνει τα πάντα, αλλά και τίποτα συγκεκριμένο.
Ανεξάρτητα από το ότι το αριστερόμετρο δεν λέει κάτι, η ιδέα της ταυτότητας σε αυτή τη συγκυρία ίσως δεν είναι η καλύτερη. Ούτε η υπόθεση των «συνιδρυτών» που υποκρύπτει καθεστώς «ιδιοκτητών» ενός κόμματος. Λ.χ. ο Κασσελάκης αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, χωρίς βέβαια να είναι. Η ομάδα με τους αποχωρήσαντες επίσης αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή και ριζοσπαστική, σε αντιδιαστολή με τους πρώην συντρόφους τους στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και σε αντιδιαστολή βέβαια με τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ.
Εν τω μεταξύ, προτάσεις για γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και αποχωρησάντων αλλά και για μεμονωμένες μετακινήσεις στελεχών του παλιού ΣΥΡΙΖΑ προς το ΠΑΣΟΚ υπάρχουν, όπως υπάρχουν και δηλώσεις που διαψεύδουν τέτοια ενδεχόμενα. Το αποτέλεσμα εδώ είναι η μονοκομματική δημοκρατία με κυρίαρχη τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη που κάθε φορά επιβάλλει την ατζέντα, αλλά και αλλάζει την ατζέντα όταν έρχονται οι «στραβές στη βάρδιά της». Και με τον τρόπο αυτό, εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας και της δημοκρατίας και των θεσμών της, επιτυγχάνεται κάτι χειρότερο.
Να μην υπάρχει αντιπολίτευση και η Αριστερά να αδυνατεί να διερευνήσει και να ξεπεράσει τα εμπόδια της συμμετοχής των πολιτών στη δημοκρατική ζωή, πέρα από εκείνα που τίθενται από την κρατική και οικονομική εξουσία - όσο σημαντικά κι αν είναι τα τελευταία. Από το 2014 έως το 2019 δεν έγιναν πράγματα. Λ.χ. χάρη δεν ερευνήθηκε το γιατί ψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και έγινε κυβέρνηση - και μάλιστα κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Προφανώς, δεν υπήρξε κάποια στροφή του σώματος των εκλογέων προς τις ιδέες του χαρούμενου μαρξισμού.
Και το 32% του 2019 δεν ήταν ψήφος εμπιστοσύνης στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, απλά γιατί δεν υπήρχε κάτι τέτοιο, μιας και η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σχετίστηκε με την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, δημιουργώντας το παράδοξο των αντιμνημονιακών που εφάρμοσαν και με το παραπάνω τις μνημονιακές πολιτικές. Ηταν μια ψήφος αντι-μητσοτακική. Η εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν περίπου μια απειλή: «κοιτάξτε τι θα πάθετε αν έρθει στα πράγματα κυβέρνηση Μητσοτάκη» και όχι, ακριβώς, «τι θέλουμε να κάνουμε εμείς ως κυβέρνηση της Αριστεράς».
Ούτε βεβαίως ετέθη ποτέ θέμα στελεχών και πολιτικού προσωπικού, που από κοινού θα έφερναν εις πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα. Η κομματική δεξαμενή δεν είχε πρόσωπα που θα μπορούσαν να στηρίξουν ιδέες ενάντια στον φιλελευθερισμό. Ούτε ο Τσίπρας φρόντισε να βρει και να αναδείξει ένα τέτοιο επαγγελματικό προσωπικό. Δημιουργήθηκαν έτσι πρόσθετοι εγγενείς περιορισμοί.
Οι περιορισμοί αυτοί σχετίζονταν με δύο θέματα. Αφενός με την αμήχανη παραδοχή της άμεσης σχέσης κράτους και εξουσίας με το οικονομικό και το πολιτικό πεδίο (ακόμα και στο πλαίσιο της σχετικής αυτονομίας του κράτους). Αφετέρου με τα πρόσωπα τα οποία στην πορεία έδειχναν άκαμπτα, δογματικά, αδιάβαστα, κενολόγα, αναποτελεσματικά και, με μια κουβέντα, ακαλημέριστα. Ο συνδυασμός αυτός, μαζί με την ύπαρξη πολλών τάσεων μέσα στο ίδιο κόμμα, οδήγησε στο παράδοξο στελεχών να καταπιάνονται σε δημόσια θέα και φόρουμ που δεν διαμορφώνουν «πολιτική» -στα τηλεπαράθυρα- με πράγματα που ούτε τα ήθελαν ούτε τα ήξεραν. Και οι κάλπες του 2023 έδειξαν τα αποτελέσματα - που θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενα από τους ενδιαφερόμενους.
Αν παρακολουθήσει κάποιος το ιστορικό από την παραίτηση Τσίπρα έως σήμερα θα διαπιστώσει -εκτός από τη ρευστοποίηση της Αριστεράς στην Ελλάδα- πολλά λογικά κενά που προσπαθεί να καλύψει μια ατελής ρητορική. Δεν υπήρξε αλλαγή κόμματος. Υπήρξε αλλαγή ηγεσίας. Και η ηγεσία δεν άλλαξε μαγικά. Αλλαξε σε δημόσια θέα μέσα από ευχέρειες που έδινε το ίδιο το κόμμα. Θέλω να πω ότι όσοι αποχωρούν σήμερα, ήταν υπεύθυνοι για το κόμμα τους. Οσο υπεύθυνη είναι η νέα ηγεσία που επιτάχυνε την κατάρρευση.
Είναι θλιβερό να βλέπεις τον εαυτό σου σαν να είσαι ένας άλλος που ζει κάπου αλλού. Εγγενώς, οι αποχωρήσαντες δεν είναι «Μια σελίδα που γυρίζει» ούτε «ένα νέο κεφάλαιο». Είναι ένας κύκλος φθοράς μιας αφήγησης -πάντως όχι αριστερής- που δεν κατάλαβε ότι πρωταγωνιστεί στο έργο που κανονικά θα έπρεπε να σηκώνει την τρίχα: στο «τέλος της πολιτικής». Και όπως σωστά λέχθηκε, η άλλη πλευρά, «το φαινόμενο Κασσελάκη», είναι υπόθεση «εκείνου που θέλει να γίνει βασιλιάς» με αδιαμεσολάβητη σχέση με τον «λαό». Δεν πρόκειται για κάποια «πληθυντική έκφραση». Ούτε καν για την περίπτωση του γάιδαρου του Μπουριντάν που ψόφησε από πείνα επειδή δεν μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα σε δυο σωρούς σανό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας