Η δημοσιογραφία, σε αντίθεση με τις δημόσιες σχέσεις, προκαλεί αντιδράσεις. Οταν με ένα άρθρο γνώμης (τίτλος: «Το κράτος είμαι εγώ») άσκησα κριτική στη σημερινή πρόεδρο της Βουλής, η απάντηση –περιέργως– δεν ήρθε από την ίδια, αλλά από δύο αρθρογράφους της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας.
Οι συνάδελφοι, στο φύλλο της Παρασκευής (22.5.2015), κάνοντας κατάχρηση του προνομίου να έχουν μόνιμη καθημερινή στήλη στην εφημερίδα, επιτίθενται με απαράδεκτο τρόπο σε ένα συνάδελφό τους, όχι επειδή δεν έκανε καλά τη δουλειά του, αλλά επειδή εξέφρασε τη γνώμη του, κριτικάροντας ένα πρόσωπο της πολιτικής εξουσίας.
Ο ένας με χαρακτηρίζει «νέο, ελαφρόμυαλο και ασεβή» και ο άλλος μιλά για «ακράτεια πνεύματος».
Και οι δύο βέβαια με αποκαλούν όργανο συμφερόντων και κομμάτων, ειδικά δε του Ποταμιού, ενώ ταυτόχρονα εξυμνούν -επί λέξει- τη «Ζωάρα, τη μόνη πολιτικό που στέκεται στο πλάι των εργαζομένων».
Θα ήταν πολύ εύκολο να απαντήσω με έναν αντίστοιχο συκοφαντικό εξυπνακισμό επί προσωπικού, αλλά δεν θα το κάνω και θα επικεντρωθώ στην ουσία της επικίνδυνης αυτής αντίληψης.
Η λογική τους είναι απλή, ή μάλλον απλοϊκή: «Το Ποτάμι κριτικάρει την Κωνσταντοπούλου, ο Ιωάννου κάνει το ίδιο, άρα ο Ιωάννου είναι Ποτάμι».
Με την ίδια ακριβώς λογική, επειδή οι χρυσαυγίτες, όπως και οι αγαπητοί συνάδελφοι, στηρίζουν την πρόεδρο, θα μπορούσα να τους εξισώσω με τους νοσταλγούς του μαύρου ολοκληρωτισμού.
Ευτυχώς, όμως, δεν είμαστε όλοι το ίδιο, ούτε σε αυτή τη ζωή ούτε σε αυτή την εφημερίδα.
Οι δημοσιογράφοι, εκτός από τα ρεπορτάζ, γράφουν και τη γνώμη τους.
Είναι αδιανόητο να επιτίθεσαι σε συναδέλφους σου επειδή διαφωνείς με τη γνώμη τους και να τους βαφτίζεις πουλημένους, αργυρώνητους, προδότες, όργανα κομμάτων ή διαπλοκής ή με οποιονδήποτε άλλο χαρακτηρισμό σού έρθει στο μυαλό.
Αυτά τα κάνει ο Κασιδιάρης, όχι η Αριστερά.
Οι συνάδελφοι, αντί να υποστηρίξουν με επιχειρήματα σε ένα άρθρο γνώμης γιατί είναι λάθος η κριτική στη Ζ. Κωνσταντοπούλου, έγραψαν έναν λίβελο εναντίον εκείνου που, όπως λένε, «δεν δίστασε» να τα βάλει με την αγαπημένη τους εξουσία.
Ολοι κρινόμαστε όμως, ακόμη και εκείνοι που –στα λόγια– κόπτονται για την ανεξάρτητη συνεταιριστική δημοσιογραφία και την αλληλεγγύη. «Να λες ελεύθερα τη γνώμη σου, αρκεί να μη διαφωνώ εγώ» είναι το νόημα για όσους δεν κατάλαβαν.
Μπορώ να φανταστώ τους λόγους που κάποιος αρθρογράφος «λιβανίζει» συνεχώς μια κυβέρνηση ή συγκεκριμένα πρόσωπα, μετατρέποντας τον εαυτό του σε γραφείο Τύπου ή απλώς φερέφωνο μιας εξουσίας. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το γιατί οι «παπαγάλοι» είναι μονίμως κάποιοι άλλοι.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας