Ντάλα καλοκαίρι VI

Γαργάλησαν ευαίσθητες χορδές τα αμήχανα κείμενα για το νησί της Καλυψώς. Μηνύματα απ' τις εσχατιές του Λιβυκού με προτρέπουν να συνεχίσω. Κάποιοι μου θύμισαν θερμές αράδες για τις ανεπανάληπτες πανσελήνους της, γραμμένες τον Αύγουστο του '13. Τις αντιγράφω ελαφρώς παραλλαγμένες για να ξαναπιάσω τον ειρμό, καθότι κολλάνε γάντι: Πλείστα ρεύματα ευδοκιμούν στη Γαύδο· όχι όμως το ηλεκτρικό. Οταν η νύχτα σκεπάζει τα πάντα με το σκοτεινό πέπλο της, βγαίνει η Σελήνη ξελογιάστρα σαν «μετέωρο θέλγητρο», που λέει κι ο κολασμένος ποιητής Ρώμος Φιλύρας, «πασίφαη, πλησίφαη, γεμάτη, μισή σα δρεπάνι», και χρωματίζει με το αργυρό της φως τον τόπο και τους ανθρώπους.

Ανατρέπει τους όγκους ο μαγικός προβολέας της, δίνει άλλες διαστάσεις στα σχήματα, νέα προοπτική στις μορφές, αλλόκοτη αληθοφάνεια στις χίμαιρες. Εισχωρώντας στις απόκρυφες πτυχώσεις των σκιών μεγιστοποιεί τις κλίμακες, τροποποιεί τα περιγράμματα, εδραιώνει τα ενδεχόμενα, μεταμφιέζει τις βεβαιότητες. Αλλάζει την αντίληψή μας για το σύμπαν, καταυγάζει τα δύσβατα μονοπάτια της αυτογνωσίας, πλημμυρίζει τις ακτές των αισθήσεων με πολύχρωμα εξωτικά πτηνά που τιτιβίζουν το άσμα ασμάτων της ουτοπίας.

Υποδαυλίζει εξεγέρσεις η ακτινοβολία της. Εκεί, στις απώτατες πραιρίες του Νοτιά, στο Σαρακήνικο, τον Αϊ-Γιάννη, τον Λαυρακά, τον Ποταμό, την Τρυπητή, που απέχουν κοντύτερα στη Μαύρη Ηπειρο απ' την κατάμαυρη ράχη της Αττικής. Μόνιμοι και περιστασιακοί παραθεριστές επαναλαμβάνουν εκστασιασμένοι μαζί με τον ποιητή: «Βεδουίνων, Αφρικάνων θρησκεία/ και λατρεία υψωμένων καρδιών και τραχήλων/ στο ανέσπερο φέγγος που πλέει σα σχεδία/ στα ωκεάνια πλάτη και στα μήκη των θρύλων».

Διατείνονται ορισμένοι ότι σ' αυτές τις αργυρές πανσελήνους οφείλονται οι συχνές σουρεαλιστικές παρεκτροπές του καθημερινού βίου των μυστών της Ωγυγίας. Οποιος φτάσει στο νησί όταν το φεγγάρι γεμίζει προσανατολίζεται εύκολα τα βράδια στο δαιδαλώδες κεδροδάσος του greek corner. Οταν όμως ο ολοστρόγγυλος δίσκος αρχίζει να γίνεται κυρτός, πολλοί δυσκολεύονται να εντοπίσουν ακόμα και τη σκηνή τους. Ακολουθούν τότε φωνές σεληνιασμένων Δροσουλιτών, ακατάληπτοι ψίθυροι που ταξιδεύουν απ' άκρου εις άκρον της μικράς νήσου, οδηγώντας τους σχολαστικά πάντοτε στο λάθος σημείο.

Οι αρχέγονες αλλά και οι πιο πρόσφατες δοξασίες βιώνονται καθημερινά όπως το πρωινό κολύμπι, το δρόσισμα κάτω απ' τις φυλλωσιές τα μεσημέρια που βράζει ο τόπος και τα έξαλλα νυχτοξεφαντώματα στου Νταμουλή, του Σάββα και του Ευτύχη. Ο Γιώργης και ο Μανώλης, ξερακιανοί γέροντες που διέθεταν τα μοναδικά και άκρως ανταγωνιστικά καφενεία των Βατσιανών, μετονομάστηκαν σε Πεπίτο και Μανουελίτο και σε διόρθωναν αργότερα, όταν τους αποκαλούσες με τα βαφτιστικά τους. Αείποτε μακάριοι και μακαρίτες όλοι τους πια.

Στους τουρίστες που αναζητούσαν τις καμήλες του τόπου, έλεγαν ότι σταβλίζονται στις εξοχές. Επέστρεφαν απογοητευμένοι στο Σαρακήνικο αλλά σίγουροι ότι θα τις δουν την επόμενη φορά. Και καμαρώναμε εμείς, οι μόνιμοι αναβάτες τους με αδιάσειστα τεκμήρια ντεμέκ φωτογραφίες από την Αίγυπτο, την Καππαδοκία ή την έρημο Ταρ. Εκλάβετε το ταπεινό τούτο σημείωμα σαν μια μποτίλια στο πέλαγος που το μελτέμι του Ιουλίου ίσως την οδηγήσει στις ακτές του νησιού.