Τα πονήματά μας φιλοξενούνται στο τελευταίο έδρανο της «Εφ.Συν.» εδώ και δύο χρόνια. Κάθε Τετάρτη κάτω απ' τα δικά μου αμφιρρεπή και μετέωρα σημειώματα περί καιρού διαβάζετε τις δικές της καίριες επισημάνσεις για τη συλλογική πληγή των μνημονίων. Η αλλαγή στο lay out της εφημερίδας μετατόπισε κομμάτι τα πόστα μας, αλλά παραμένουμε συνταξιδιώτες στο πρυμναίο κατάστρωμα μιας πρωτόγνωρης περιπέτειας στα πελάγη του Τύπου. Καίτοι συγκάτοικοι, δεν έτυχε να γνωριστούμε εκ του σύνεγγυς, κάτι που ουδόλως με εμποδίζει να θαυμάζω από πιτσιρικάς το εμβληματικό κορίτσι που είχε το σθένος να μείνει κολλημένο στην καγκελόπορτα της Πατησίων, την άγρια νύχτα του Νοέμβρη 1973, μέχρι την ύστατη στιγμή που παραβιάστηκε από το τανκ.
Από τις πρώτες ώρες της κατάληψης του Πολυτεχνείου η πτυχιούχος του Χημικού και άρτι μετεγγραφείσα στη Νομική Καλλιόπη Ρηγοπούλου, διότι πράγματι περί της Πέπης πρόκειται, συμμετείχε ψυχή τε και σώματι. «Ζούσα μια ελευθερία που δεν είχα ξαναζήσει. Μια αίσθηση αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης, μια αίσθηση κοινού σκοπού. (...) Την πρώτη μέρα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο εκτός από το να είμαι εκεί. (...) Τη δεύτερη ότι έτσι θα ήθελα να ζω. Είχα βρει την κοινότητα που ονειρευόμουνα. Και την τρίτη κατάλαβα ότι μπορώ να μη φοβάμαι». Κάπως έτσι περιγράφει η ίδια την εμπειρία της στο βιβλίο «Θάλαμος Ανανήψεως», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις «Ταξιδευτής».
Νομίζω πως η συνέχεια είναι γνωστή. Οι ερπύστριες τσάκισαν και τα δυο της πόδια. Σώθηκε χάρη στην αυτοθυσία δύο αγνώστων της που τη μετέφεραν στο ιατρείο που λειτουργούσε στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής εκείνες τις μέρες κι από εκεί στο «Ιπποκράτειο» κι αργότερα στο ΚΑΤ. Επειτα από πολλαπλές εγχειρήσεις και πολύμηνη παραμονή σε θαλάμους ανανήψεως, κατόρθωσε να ξαναπερπατήσει. Δεν εξαργύρωσε ποτέ τον εξεγερμένο εαυτό της στο χρηματιστήριο της εξουσίας. Δεν μίλησε ποτέ δημοσίως για όλα τούτα. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο Παρίσι και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με την παλιά σεμνότητα και το πείσμα της. Υπήρξε η αγαπημένη καθηγήτρια προσφιλούς μου προσώπου, που μου μιλούσε με τις ώρες γι' αυτήν.
Κοιτάζοντας στις πρόσφατες ευρωεκλογές ένα φυλλάδιο με τα βιογραφικά των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στάθηκα στο κειμενάκι κάτω απ' τη φωτογραφία της. Δεν ανέφερε απολύτως τίποτα περί Πολυτεχνείου. Δεκάδες συνυποψήφιοί της, αντιθέτως, με μηδαμινή συνεισφορά σε σχέση μ' εκείνη, πρόβαλαν στομφωδώς τη συμβολή τους στον αντιδικτατορικό αγώνα. Την ψήφισα μόνο και μόνο γι' αυτό. Το βιβλίο της είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Λόγος απλός και συνάμα χειμαρρώδης. Εξομολογητικός. Καταπιάνεται με τις μεγάλες απώλειες. Της Μικρασίας όπως την ένιωσε απ' τις διηγήσεις των γιαγιάδων και των παππούδων της. Της Κύπρου. Των μνημονίων. Η ίδια παρέμεινε επί μήνες σ' ένα θάλαμο ανανήψεως, παλεύοντας να απεγκλωβιστεί απ' τον βυθό του και να ξαναζήσει. Κι επειδή βιώνουμε μια παρόμοια κατάσταση ως λαός, πιθανόν η ατομική της περίπτωση να μας αφορά όλους. Καλοτάξιδη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας