Φωτογράφε, πω πω χάλια, μ’ έβγαλες με δυο κεφάλια. Οι σατιρικοί στίχοι του Κώστα Βίρβου, μελοποιημένοι από τον Μίμη Πλέσσα και τραγουδισμένοι από τον εξπέρ του είδους Θέμη Ανδρεάδη στα 1971 αποδίδουν επακριβώς το ηθικό δίδαγμα του προχθεσινού ντιμπέιτ. Τι το 'θελαν να δείχνουν ταυτοχρόνως την εικόνα και των δυο μονομάχων; Με καράφλα απέξω κι από μέσα ο ένας, με μουστάκα πρόσβαρη, παλαιική και με γραβατιά στα χρώματα της παράταξης και της Εθνικής, καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι.
Ακαπίστρωτος ο άλλος στο γυαλί, με μαλλί και παντελόνι Lee, που λέει ο λόγος, νεότερος και ωραιότερος, χασκογελούσε αμήχανα και κορδωνόταν σαν γαμπρός της Ευτυχίας. Θύμιζε όμως περισσότερο τον Βασίλη Αυλωνίτη, αδελφό της πολύφερνης νύφης στην ομώνυμη σπαρταριστή κωμωδία, όστις απέφευγε τεχνηέντως να αναφερθεί στα κάλλη και την ομορφιά της υποψηφίας. «Ποιες είναι οι προτάσεις σας για το Ασφαλιστικό;» τον ψάρευαν. «Καφέ θες;» απαντούσε. «Με τι πόρους θα ασκήσετε φιλολαϊκή πολιτική;» τον ρωτούσαν. «Θες ένα περγαμόντο;» αποκρινόταν.
Βατά θέματα, τα πιο SOS, τους έβαζε η εξεταστική επιτροπή των τηλεαστέρων κι εκείνοι έδιναν τις αναμενόμενες απαντήσεις. Μηρύκαζαν πά' να πει την κασέτα με το γνωστό ρεπερτόριο. Τα τέσσερα πέμπτα του προγράμματός τους, ούτως ή άλλως, περιορίζονται στην αυστηρή εφαρμογή του Μνημονίου που ψήφισαν παρεΐτσα. Οταν ένας εκβιασμός αποδίδει, επαναλαμβάνεται, επισημαίνει μια ψυχή κατά Βρυξέλλες μεριά. Το κουαρτέτο δεν απαρτίζεται από κορόιδα. Θα αποφασίζει και για ασήμαντες λεπτομέρειες. Τον τρόπο τον ξέρει καλά.
Οπότε το κοινό ογδόντα τοις εκατό γίνεται αβασάνιστα ενενήντα πέντε. Οσο κι αν προσπαθούσαν δεν κρυβόταν η ανάρμοστη σύμπλευση. Παρά φύσιν την αποκαλούσε ο Τσίπρας, αλλά ο Μεϊμάρ δεν φαινόταν να πολυσκοτίζεται. Παρά τις φαινομενικές διαφορές στα χαρακτηριστικά του προσώπου και τη γλώσσα του σώματος, οι ομοιότητες ήταν εξόφθαλμες. Από κάποιο σημείο και μετά νόμιζες πως βλέπεις την ίδια φάτσα. Φωτογράφε, πω πω χάλια, μ’ έβγαλες με δυο κεφάλια λοιπόν.
Ρόιδο τα 'κανε ο παπαράτσι κι ο Βίρβος σπεύδει να διορθώσει το λάθος του στο ρεφρέν: Μη σε νοιάζει αυτό εσένα θα σου κόψω εγώ το ένα. Δεν αρκεί, κυρ Κώστα μου, δεν αρκεί. Κόψ' τα και τα δυο να γλιτώσουμε μια και καλή. Ο Βαγγέλας διαμαρτυρήθηκε επειδή ο σκηνοθέτης έδειχνε ψηλότερο τον αντίπαλό του. Τον βάζουν στη θέση του ο Χατζηνάσιος, η Τηλιακού και η Μαρινέλλα με το άσμα του 1970. Εδώ κομμάτι διασκευασμένο: Κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά/ κρίμα το μπόι σου καλέ/ άντρας δυο μέτρα, σαν το κουκλί/ να ζητιανεύεις το κουκί./ Μια καρέκλα σε φέρνει βόλτα/ και σ’ έχει κάνει να κλαις./ Κάνε πέρα, καρέκλες θα 'βρεις/ για να καθίσεις πολλές.
Ιδιοφυής και διαχρονική η διαπίστωση του Νίκου Γκάτσου στο «Μάνα μου Ελλάς», που ερμήνευσε το 1983 ο Νίκος Δημητράτος πάνω σε μαγικές νότες του Σταύρου Ξαρχάκου: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα/ μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα. Πιστοί στο κλίμα της τηλεμαχίας και οι Μάκης Αλατζάς, Τάκης Σούκας, Στράτος Διονυσίου με το: Υποκρίνεσαι, το ξέρω, υποκρίνεσαι/ και χαλί να σε πατήσω τάχα γίνεσαι,/ υποκρίνεσαι μαζί μου από συνήθεια,/ για έναν ψήφο λες χιλιάδες παραμύθια.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας