Μαλακίας εγκώμιο

Καλημέρα και μαλάκας είναι οι πρώτες λέξεις που μαθαίνουν οι ξένοι μόλις πατήσουν το πόδι τους στη χώρα μας. Το καλησπέρα το ανακαλύπτουν αργότερα, κατά το σούρουπο. Πρόκειται για τα κοινότερα σημαίνοντα της Νεοελληνικής. Θεωρώ τη χρήση του μαλάκας πιο γενικευμένη από τους τετριμμένους καθημερινούς χαιρετισμούς. Καταχωνιασμένο στο λεξιλόγιο της αργκό, το λήμμα άρχισε να χρησιμοποιείται από τους νέους πριν από λίγες δεκαετίες. Διάνθιζαν μ' αυτό ορισμένες εκλεπτυσμένες εκφράσεις τους. Καθιερώθηκε πιθανόν επειδή ενοχλούσε απίστευτα τους μεγαλύτερους, μολονότι επιδίδονταν απρόσκοπτα στο σημαινόμενόν του. Ισως ακριβώς γι' αυτό. Είχα έναν συμμαθητή που η φωνή του δεν ξεχώριζε απ' του γέρου του. -«Ελα ρε μαλάκα» τον προσφωνούσαμε στο τηλέφωνο. -«Γιώργο για σένα» απαντούσε με πικρόχολο χιούμορ ο πατέρας, όποτε τύχαινε να το σηκώσει εκείνος. Η απαγορευμένη λέξη ηχούσε σκερτσόζικα και σκανδαλιστικά στα χείλη των εφήβων και σιγά σιγά των ενηλίκων, ακόμα και των παππουδογιαγιάδων. Μπήκε σε ρετιρέ, παραπήγματα και χώρους δουλειάς, νικώντας κατά κράτος τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό του '60 και του '70.

Ο όρος σήμερα σημαίνει τα πάντα και τίποτα. Τον μεταχειριζόμαστε όχι μόνο ως ουσιαστικό, αλλά και ως επίθετο: «μαλακισμένος -η -ο». Σαν επιθετικό προσδιορισμό: «μαλάκας άντρας». Ως απαρέμφατο: «το μαλακίζειν εστί αμπελοφιλοσοφείν». Σαν επιφώνημα: «όπα ρε μαλάκα μου». Ο εν λόγω στέκει κατάπληκτος: «έμεινα μαλάκας», είναι χρηστικός: «η μαλακία σπάει καρύδια», εδώδιμος: «φάε έναν μαλάκα», αποικιακός: «μαλάκας των πέντε ηπείρων», ετοιμοπόλεμος: «μαλάκας με περικεφαλαία», χάι τεκ: «υπερηχητικός μαλάκας», ευρηματικός: «μαλάκας με πατέντα». Παρότι ο κατάλογος με τις μεταμορφώσεις της αποδεικνύεται αστείρευτος, η αποσυνάγωγη λέξη διατηρεί, με σαφήνεια σε όλες τις εκφάνσεις της, το πρωταρχικό νόημα του αυτοαυνανιζόμενου. Ενας τόπος, στον οποίο η «μαλακία πάει σύννεφο», δεν μπορεί παρά να κατοικείται από μαλάκες. Κι αφού οι λαοί εκλέγουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν, οι εκάστοτε πρωθυπουργοί μας κατέχουν επαξίως τον τίτλο. Δεν είναι μεμπτό. Αλλωστε όλοι κρύβουμε έναν μαλάκα μέσα μας και σαν τέτοιος αδυνατεί να καμουφλαριστεί καλά. Στην περίπτωση του ΘΑμαρά, ο περί ου παραδίδεται θριαμβευτής σε δημόσια θέα συχνάκις εσχάτως.

Ντελάλησε αμέσως μετά την ανήκουστη επίθεση στο σατιρικό «Charlie Hebdo» πως ούτε λίγο ούτε πολύ υπαίτιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που «προ(σ)καλεί παράνομους μετανάστες να τους μοιράσει ιθαγένειες». Κι ολόκληρη η υφήλιος... έμεινε μαλάκας από την ευήθεια του Καλαματιανού. Το «L’ Express» του αντιγύρισε πως «είναι σκληρό να σε στηρίζουν μαλάκες», γαλλιστί con, ίδιον των οποίων είναι η άγνοια κινδύνου και η ευκολία με την οποία χαρακτηρίζουν έτσι όλους τους άλλους εκτός απ' τον εαυτό τους. Θίχτηκε ο πατριωτισμός του διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο κόκκινο», Κώστα Αρβανίτη, και δήλωσε την Παρασκευή στη Λαμία: «Είναι πολύ ζόρικο για μένα να λένε τον πρωθυπουργό της χώρας μου μαλάκα. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι το λένε. Είναι ότι είναι». Στη Συγγρού φρύαξαν. Ατομα που μετέρχονται νυχθημερόν την επίμαχη λέξη φόρεσαν το σεμνότυφο κοστούμι τους και αξίωσαν την απόλυση του βλάσφημου. Αυτός διατείνεται πως διώκουν την είδηση και το σχόλιο. Και η κόντρα εξακολουθεί. Οπου κελαηδούν πολλοί μαλάκες, δημιουργώντας προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, όσοι νομίζουν ότι δεν είναι καλύτερα να σωπαίνουν. Διότι, εκτός των άλλων, η μαλακία είναι αήττητη.