Είναι περίεργες οι στροφές που παίρνει η Ιστορία. Σαν στροφιλίκια σε ακριτικό νησί, που ξεκινάς με τριαξονικό το οποίο απαιτεί ειδικές ικανότητες και δύναμη, μετά γίνεσαι τζιπάτος και γαμάτος σε βαρέα και ανθυγιεινά για αντοχές και συνειδήσεις μονοπάτια, περνάς σε χιλιάρι μεταχειρισμένο Suzuki βαρυγκομώντας στις προσπεράσεις και, τέλος, βρίσκεσαι σε βέσπα με τρικάβαλο, ενώ κάνεις τον σταυρό σου να πιάσουν τα φρένα σε κάθε κατηφόρι.
Σε μια τέτοια στροφή η Ιστορία σκόνταψε πάνω στην τεμπελιά. Εκεί κάπου στα 1880 ο γαμπρός του Μαρξ έγραψε το υπέρτατο «Δικαίωμα στην τεμπελιά» (γαμπρός να σου τύχει!) και έως σήμερα ακόμα δεν λέμε να το καταλάβουμε. Πόσο μάλλον να το διεκδικήσουμε (το δικαίωμα, όχι τον γαμπρό). Κάνοντας όπισθεν (στην Ιστορία οι «όπισθεν» γίνονται πάντα με Φεράρι) διαπιστώνουμε πως εκείνη την εποχή των μεγάλων διανοητών και επαναστατών σε όλα τα πεδία (Καρλ Μαρξ, Κάρολος Δαρβίνος, Τζέιμς Μάξγουελ, Πολ Λαφάργκ κ.ά.), παρ' όλη την πρωτοπορία της, κρυβόταν ακόμη πίσω της ο «παλιός κόσμος».
Ηταν η εποχή που η αστική τάξη, καθώς όλο και δυνάμωνε, ένιωθε την ανάγκη να βασίσει την ύπαρξή της σε τρία πράγματα: τη δράση ως συνώνυμο της προόδου, την εργασία ως προϋπόθεση της καταξίωσης και τη σκέψη ως αποτέλεσμα του θετικισμού. Μαζί με όλα τούτα ο «παλαιός κόσμος» παρέδωσε στην τότε νέα εποχή τα χούγια και τις συνήθειες της Αυλής και των Σαλονιών (σιγά που δεν!). Ετσι επανεμφανίστηκαν διάφορες εκκεντρικότητες ως τάσεις απομονωτισμού, φυγής, άσκοπης περιπλάνησης, ανίας και αργοσχολίας.
Το «η κυρία απουσιάζει, γιατί ρεμβάζει» είχε γίνει τρόπος ζωής για συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις και κάπου εκεί το δικαίωμα στην τεμπελιά έλαβε χαρακτηριστικά πολιτικού ακτιβισμού. Ωστόσο η καθεστηκυία τάξη (τόσο του τότε, πόσο μάλλον του σήμερα) ποτέ δεν κατάλαβε -ούτε θέλησε, μήτε μπόρεσε- πως η λεγόμενη «αργοσχολία» ή «φυγοπονία» δεν συνίσταται στην απραξία, αλλά σε μια ιδιάζουσα ενεργητικότητα πολύ πιο οικεία στην ανθρώπινη φύση και αξιοπρέπεια.
Ναι, μπορεί να θίχτηκε ο Αλέξανδρος από την προφανή αδιαφορία του Διογένη, ναι, μπορεί ο βάρβαρος Αλάριχος να εισέβαλε με φωνές, κακό και αναταραχή στη Ρώμη και ξαφνικά να είδε τους Πατρίκιους στη Σύγκλητο εν πλήρει ασυγκινησία για το «επίτευγμά» του, ε και όσο να πεις κάπως του την έσπασε αυτή τη αδιάφορη αντιμετώπιση, ωστόσο... τυχερά είν' αυτά! Είναι πικρό το ποτήρι του μόχθου δίχως την ανάλογη ανταπόκριση –το καταλαβαίνω. Ν' ανέβεις, τώρα, το πιο απόκρημνο βουνό, με δίχαλο μες το καρκαΐλι, σε κάτι κακοτράχαλα ανηφόρια και αφού το καταφέρεις, να μη χειροκροτήσει κανένας. Ε όχι –πώς είναι δυνατόν η ανθρωπότητα να αδιαφορεί για το επίτευγμά σου;
Σήμερα βέβαια έχουμε ξεπεράσει αυτούς τους σκοπέλους, διότι είμεθα πολύ... πολύ και ακόμα πιο πολύ ως πολλοί και μπορεί οι πιο πολλοί απλά να έχουν πάρει το κουραδόκαστρο, ωστόσο η αναλογία αναγνώρισης - επιτεύγματος είναι απολύτως ανάλογη και έτσι δέχονται και επευφημίες και μνείες και οχτώ αστακούς!
Καλοκαίρι 2024, νησί στο Ιόνιο: άντρας μετρίου αναστήματος μα υψηλοτάτου αριστερού φρονήματος μαθαίνει για τον γάμο του προέδρου του κόμματός του, που λατρεύει! Διαβάζει πως στο μενού του γαμήλιου δείπνου θα υπάρχει «ψητός αστακός Νορβηγίας, με πουρέ παστινάκι, σπαράγγια, emulsion μυδιών, συνοδευμένα με μαριναρισμένα αυγά χελιδονόψαρου» (και όχι, δεν το έβγαλα από το μυαλό μου. Δεν είμαι τόσο διεστραμμένη). Θέλοντας να χαρεί με τη χαρά του προέδρου ο εν λόγω αγοράζει οχτώ αστακούς φρέσκους, που τους βρήκε με μεγάλη δυσκολία! Και τους χώνει -ζωντανούς φυσικά- στο ψυγείο. Μα έως να βρει τα παστινάκια, τα emulsion και τις φωλιές χελιδονόψαρου για να τους πάρει τ' αυγά, η γυναίκα του έπαθε νευρική κρίση, καθώς κάθε που άνοιγε να πάρει νερό απ' το ψυγείο οι αστακοί τη χαιρετούσαν λυπητερά.
Βρόμισαν οι αστακοί, σχόλασε ο γάμος. Στο καφενείο ο εν λόγω, μόνος και απογοητευμένος από σύζυγο, πρόεδρο και αστακό, μου λέει: «Η Ιστορία προχωρά μπροστά με ερπυστριοφόρα, παιδί μου. Το θέμα είναι αν θα 'σαι πάνω ή από καταή τους. Το δεύτερο κάπως παλεύεται. Το πρώτο είναι να μη σου τύχει!».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας