Οι Δίδυμοι Πύργοι της Μυτιλήνης και το αντικλείδι της Ιστορίας

Θα σας εξομολογηθώ κάτι: βαριέμαι φριχτά τις επετείους. Ολες τις επετείους - και τις προσωπικές και τις ιστορικές. Η ζωή τρέχει, εξελίσσεται, ρέει πάντα μπροστά, αδιαφορώντας για τα τεχνητά ορόσημα των «ειδικών»: η Ιστορία είναι χρήσιμη μόνο για να ερμηνεύει τα τρέχοντα και να σκιαγραφεί τα μελλούμενα, όχι αφ’ εαυτής.

Να, ας πούμε το κομμάτι της περασμένης εβδομάδας για τον Αλιέντε δεν θα το έγραφα ποτέ από μόνος μου: χρειάστηκε ο «δάκτυλος» του καλού συναδέλφου, αλλά διαπιστωμένου... επετειολάγνου Τάσου Παππά, που με κυνήγαγε δυο μέρες με την αγαπησιάρικη παραίνεση «γράψε κάτι ρε μαλάκα για τη Χιλή»!

Από την άλλη, παραδέχομαι πως οι επέτειοι είναι καμιά φορά χρήσιμες για να ζωντανεύουν, σαν τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες των παλιών άλμπουμ, τις ξεχασμένες αναμνήσεις.

Για παράδειγμα, χτες ήταν η 14η επέτειος από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και το Πεντάγωνο, που στοίχισαν τη ζωή σε 3.000 ανθρώπους και -το κυριότερο- προσέφεραν στην αμερικανική ελίτ το πρόσχημα που χρειαζόταν (το «νέο Περλ Χάρμπορ», όπως αναφερόταν στο περιβόητο νεοσυντηρητικό «Σχέδιο για έναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα») για να κηρύξει τον πρώτο πραγματικά μεταμοντέρνο πόλεμο στην Ιστορία: τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Εναν πόλεμο χωρίς συγκεκριμένο εχθρό, χωρίς αρχή και τέλος, που «πηδάει» από χώρα σε χώρα, σαν δασική πυρκαγιά ανάλογα με τα κέφια (δηλαδή τα γεωστρατηγικά και οικονομικά-επιχειρηματικά συμφέροντα) του αενάως επιτιθέμενου ιμπέριουμ.

Η τραγωδία των Δίδυμων Πύργων ήταν το αντικλείδι της Ιστορίας. Σαν τον Χίτλερ στον «Μεγάλο Δικτάτορα» του Τσάπλιν, το μόνο που χρειάζεται στα γεράκια της Ουάσινγκτον είναι μια μεγάλη υδρόγειος σφαίρα για να εστιάζουν τον επόμενο στόχο επιλογής: από το Αφγανιστάν ώς το Ιράκ, από το Σουδάν ώς τη Λιβύη, από τη Συρία ώς την Υεμένη...

Ο «άξονας του κακού» του αξέχαστου Τζορτζ Μπους δεν κάνει διακρίσεις, έχει θέση για όλους: αρκεί να βαπτιστεί κάποιος ηγέτης κράτους ή οργάνωσης «φιλοτρομοκράτης», για να ισοπεδωθούν ολόκληρες χώρες, να σκοτωθούν εκατοντάδες χιλιάδες και να εκτοπιστούν εκατομμύρια. Μια λεπτή, αδιόρατη γραμμή αίματος συνδέει τη Νέα Υόρκη με τη Δαμασκό, τη Βαγδάτη και τη Σαναά, με τη Λέσβο, την Ειδομένη και τη Βουδαπέστη.

Με την ανείπωτη τραγωδία της Υεμένης δεν ασχολείται σχεδόν κανείς. Είναι ο «άγνωστος πόλεμος» των ημερών μας- ένα ιμπεριαλιστικό έγκλημα σε βάρος ενός πάμφτωχου λαού 21 εκατομμυρίων ανθρώπων, που είχε την ατυχία να μπει στο στόχαστρο των ισχυρών γειτόνων του, επειδή τόλμησε να εκδιώξει –σχεδόν αναίμακτα– τον εκλεκτό των ξένων δικτάτορα Αμπντ Μανσούρ αλ-Χάντι, που φυσικά βρήκε καταφύγιο στο Ριάντ.

Τα τελευταία 24ωρα, χιλιάδες στρατιώτες της αραβικής «συμμαχίας των προθύμων» υπό σαουδαραβική ηγεσία –και με τις «πλάτες» των ΗΠΑ και της Ευρώπης- εισβάλλουν μαζικά στην Υεμένη, σε μια προσπάθεια να καθυποτάξουν τους σιίτες αντάρτες Χούθι, που διαθέτουν τη στήριξη όχι μόνον του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, αλλά και του ομόδοξού τους Ιράν.

Αυτή ακριβώς την (εκ του μακρόθεν και εν πολλοίς συμβολική) στήριξη της Τεχεράνης είναι που πληρώνουν σήμερα οι Υεμενίτες: έξι μήνες βομβάρδιζαν τις πόλεις και τα χωριά τους από αέρα, ξηρά και θάλασσα οι «σύμμαχοι», σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους και καταδικάζοντας μυριάδες άλλους σε αργό θάνατο από την πείνα και τις κακουχίες- αλλά οι Χούθι δεν συνθηκολόγησαν.

Οι πρώτες χερσαίες επιχειρήσεις που ξεκίνησαν στις αρχές του περασμένου Αυγούστου οι στρατοί του Μπαχρέιν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων απέτυχαν παταγωδώς: την περασμένη Παρασκευή μετά από επίθεση των Χούθι σκοτώθηκαν πάνω από 45 στρατιώτες των Εμιράτων, πέντε στρατιώτες από το Μπαχρέιν και άλλοι 10 Σαουδάραβες στρατιωτικοί «σύμβουλοι».

Κι έτσι, χερσαίες δυνάμεις των πλέον «προθύμων» από τις διεφθαρμένες μοναρχίες του Κόλπου –τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ- και φυσικά την Αίγυπτο του δικτάτορα αλ-Σίσι- αποβιβάζονται τις τελευταίες μέρες στην Υεμένη, με στόχο την «ανακατάληψη» της πρωτεύουσας Σαναά από τους... κατοίκους της, και φυσικά την επανενθρόνιση του εκδιωχθέντος «προέδρου» Αλ Χάντι!

Περισσότεροι από 4.500 άνθρωποι έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους από τις μάχες και τις αεροπορικές επιδρομές, ενώ το 80% του πληθυσμού της Υεμένης βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού. Τι κάνει ο ΟΗΕ και η επιλεκτικά ευαίσθητη διεθνής κοινότητα γι’ αυτό; Ο,τι κάνουν συνήθως – τα στραβά μάτια!

Ενώ οι άνθρωποι σκοτώνονται σαν τις μύγες, και η UNICEF βεβαιώνει πως στην Υεμένη πεθαίνουν κατά μέσον όρο οκτώ παιδιά κάθε ημέρα, ο ειδικός απεσταλμένος του Οργανισμού στην περιοχή ανακοίνωσε ότι θα καλέσει τα εμπλεκόμενα μέρη να προσέλθουν «με καλή πίστη» στον νέο γύρο συνομιλιών που ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα στο Ομάν. Οσο για τα μεγάλα ΜΜΕ, σφυρίζουν αδιάφορα...

Και βέβαια υπάρχουν γεωστρατηγικοί λόγοι πίσω από αυτή την ντροπιαστική εθελοτυφλία της Δύσης: ελέγχοντας (για να μην πούμε προσαρτώντας...) την Υεμένη, και ιδιαίτερα τις ανατολικές επαρχίες της, τη θρυλική Χαντραμαούτ, οι πετρελαιάδες του Κόλπου -κατά γενική ομολογία τα πιο σκοταδιστικά, μεσαιωνικά και διεφθαρμένα καθεστώτα του πλανήτη- μπορούν να κατασκευάσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα αγωγούς που θα παρακάμπτουν εντελώς την ανάγκη διέλευσης των δυτικών τάνκερ από τον Περσικό και τα Στενά του Ορμούζ, στερώντας έτσι το ισχυρότερο διπλωματικό και οικονομικό μέσο πίεσης του Ιράν, που απειλεί συστηματικά τη Δύση ότι θα τα κλείσει, αν δεχτεί επίθεση.

Είναι προφανές άλλωστε πως η πρόσφατη ιστορική συμφωνία της Τεχεράνης για το πυρηνικό της πρόγραμμα με το «σεξτέτο» των ισχυρών έχει κατατρομάξει τους Αραβες φεουδάρχες, που επιθυμούν να διατηρήσουν με κάθε τρόπο το στάτους κβο της στρατηγικής και οικονομικής απομόνωσης των Ιρανών.

Το ίδιο, φυσικά, θέλουν και οι Αμερικανοί. Πριν από λίγες μέρες συναντήθηκαν στον Λευκό Οίκο ο Μπαράκ Ομπάμα με τον Σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ. Τι να συζήτησαν άραγε;

Μήπως τις βαρύτατες ευθύνες της σαουδαραβικής ελίτ στην προετοιμασία και την εκτέλεση των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, τις οποίες έφεραν σε πέρας -αν φυσικά πιστέψουμε τη (διάτρητη) επίσημη εκδοχή- 15 Σαουδάραβες αεροπειρατές, σε σύνολο 19;

Μήπως τα αμέτρητα δισεκατομμύρια με τα οποία οι Σαουδάραβες πρίγκιπες και παρατρεχάμενοι χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν ισλαμιστές τρομοκράτες εδώ και τριάντα χρόνια;

Οχι βέβαια! Τίποτε δεν μπορεί να εκτροχιάσει τη στενή φιλία (sic) που συνδέει τους «δημοκράτες» της Ουάσινγκτον με τους φανατικούς ουαχαμπίτες του Ριαντ.

Αλλο συζήτησαν οι δύο σύμμαχοι: το νέο ντιλ, ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων για την αναπλήρωση του οπλοστασίου πυραύλων αέρος - εδάφους των Σαουδαράβων, ώστε να μπορέσουν τα F-15 της βασιλικής αεροπορίας να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο του βομβαρδισμού της Υεμένης, και βέβαια την περαιτέρω ενίσχυση του ναυτικού αποκλεισμού της, που ευθύνεται για τη λιμοκτονία του λαού της - στο όνομα, φυσικά του ανθρωπισμού...