Μακεδονία και χαλκεία

⌦ Μαζική λοβοτομή. Ανήμερα Χριστούγεννα πετυχαίνω στην τηλεόραση συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων για τα παιδιά της Παιδογκολογικής Μονάδας του ΑΧΕΠΑ. Δεν στάθηκα πολύ, αν και έμοιαζε σοβαρή η προσπάθεια –και σίγουρα ιερός ο σκοπός. Σε επόμενο γύρο πετυχαίνω το φινάλε: ορχήστρα, πολυμελής χορωδία, και οι τέσσερις σολίστ, όλοι μαζί παίζουν και τραγουδούν, μεγαλόφωνα και πανηγυρικά, ενώ το κοινό μοιάζει να εκστασιάζεται αποκάτω, το «Μακεδονία ξακουστή»!

Προτού προλάβω να συνέλθω, ακολούθησε, με όρθιο τώρα το κοινό, ο Εθνικός Ύμνος!

Λίγες μέρες πιο πριν, στη Βοστώνη, στον αγώνα μπάσκετ Σέλτικς και Μπακς, ομογενείς με παραδοσιακές στολές χόρεψαν στο ημίχρονο, προς τιμήν του Αντετοκούνμπο, ξεσηκώνοντας όλο το γήπεδο, το «Μακεδονία ξακουστή»!

Λοβοτομημένες γενιές δημιουργούμε. Και το θέμα δεν είναι πια μόνο η ακροδεξιά με τους μπλε και μαύρους κόκκους, όσο η κεντροτάδε δημοκρατία της ΝΔ και η κεντροδείνα δημοκρατία αλλά και ο ταχασοσιαλισμός του ΚΙΝΑΛ.

Μαζί και οι άφωνοι και οι πετρωμένοι της ψήφου «παρών».

⌦ Ψεύτης; Άπαγε! Τέταρτο τώρα Σάββατο, θα απαύδησε ο αναγνώστης, που η στήλη μετράει αντίστροφα τον χρόνο: Από τα τέλη Οκτωβρίου που ο άγιος Πειραιώς είχε τετατέτ με Μητσοτάκη στα κεντρικά της ΝΔ. Κι όταν του έγραψαν για κολιγιές ενόψει, τότε, του συμφώνου εκκλησίας-κράτους, άστραψε και βρόντησε, παλιά του τέχνη, πως είχε πάει να καλέσει την αξιωματική αντιπολίτευση στον αγιασμό των υδάτων τα Θεοφάνια!

Από τότε περιμένουμε να πάει να καλέσει και τον πρωθυπουργό, γιατί δεν διανοούμαστε να πιστέψουμε πως ψεύδεται έτσι ασύστολα ένας άγιος.

⌦ Φέικ νιουζ. Αλλιώς είναι τα πράγματα, μοιραία, με μη αγίους. Ετσι, συγγραφέας που τύλιξε σε μερικές κόλλες χαρτί ολοσούμπιτο τον Καβάφη, απόστολος του πολυτονικού και οχτρός της πολιτικής «κορρεκτίλας», έγραφε στο φέισμπουκ του Κεντρωτή τι κουμάσι είμαι, ο μπήξος και ο δείξος εγώ.

Και μαζί με τα διάφορα γράφει και ότι: «Στον Παναγιώτη Κονδύλη κοκκορεύτηκε (!) κάποτε ότι δεν τελείωσε πανεπιστήμιο. Και το ‘χεις για τίτλο τιμής; του απάντησε εκείνος» (το θαυμαστικό δικό του).

Γιά δες. Και τον Παναγιώτη Κονδύλη δεν τον ήξερα ούτε κατ’ όψιν.

Αλλωστε, όχι δεν τέλειωσα πανεπιστήμιο, αλλά καν λύκειο! Και τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει όντως να κοκορεύομαι.

Σε άλλο σίριαλ, με κάτι «ετυμολογίες» του Κιμούλη, μαζί με τους πλείστους όσους έσπευσαν να του υποβάλουν τα σέβη τους, τσουπ και ο παρουσιαστής σε κρατικό κανάλι Ανδρέας Ροδίτης. Που είχε προβάλει σε εκπομπή του ένα φιλόδοξο «ετυμολογικό» πόνημα.

Που η συγγραφέας του μας δηλώθηκε φοιτήτρια του Τσαρλατανείου «Ελληνική Αγωγή» του Αδωνη, και εξέδωσε το πόνημά της στις εκδόσεις του Πλεύρη και το παρουσίασε σε σειρά με τίτλο «Γνήσιοι Ελληνες». Αυτά τα εύγλωττα ρεάλια μετέφερα, χωρίς άλλον χαρακτηρισμό για την ιδεολογική της ταυτότητα. Πόσο μάλλον του παρουσιαστή.

Που βγήκε ωστόσο κι είπε πως τον είπα χρυσαυγίτη!

Ε, δεν τα λες παραδρομή αυτά. Ψέματα απροκάλυπτα είναι, κοινώς απατεωνιά.

⌦ Πάει και ο Θόδωρος Αντωνίου, από τους διαπρεπέστερους συνθέτες διεθνώς. Πλήρης ημερών, δεν ξέρω· αφού, όσο αποχαιρετούμε ανθρώπους γνωστούς μας από παλιά, απ’ τα εφηβικά μας εν προκειμένω, ακόμα και τα 83 δεν μας φαίνονται πολλά.

Έφυγε έστω πλήρης ημερών, αλλά κυρίως με πλήρη, πλουσιοπάροχη αναγνώριση του έργου του, επάξια τιμημένος.

Γιατί είχε αρχικά αδικηθεί, κατά κάποιον τρόπο, ο Αντωνίου. Οταν είχε κι αυτός να αναμετρηθεί με τον Γιάννη Χρήστου. Που ξεχώριζε ούτως ή άλλως από τον φιλοσοφικό προσανατολισμό της απόλυτα προσωπικής μουσικής του. Και που με τον πρόωρο και άγριο θάνατό του σε τροχαίο το 1970 πέρασε αμετάκλητα στη σφαίρα του θρύλου.

Δούλεψε όμως σκληρά ο Αντωνίου. Και τη βρήκε τη μουσική του. Και κατέκτησε τη θέση που του άξιζε, αφήνοντάς μας και πλουσιότατο σε όγκο έργο. Στο καλό, Θόδωρε.

⌦ Ο κύκλος της ζωής. Ομως πρέπει και να ευχηθούμε Καλή, Καλύτερη Χρονιά. Ή, δεν αντέχω στον πειρασμό: «Ευχόμεθα όλβιον είναι», όπως εύχονται στο Τσαρλατανείο.

Αίσιο και ευτυχές, εν πάση περιπτώσει. Υγεία και γαλήνη.