Η Μελόνι δύο χρόνια μετά την άνοδό της στην εξουσία δεν προσαρμόστηκε απλώς και μόνο στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, αλλά προβάλλει ως υπόδειγμα προσαρμογής στην απροσάρμοστη Γαλλία του Μακρόν.
Το σχετικό με το παραπάνω θέμα χθεσινό ρεπορτάζ του Politico δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς απηχεί ένα κλίμα που κυριαρχεί τους τελευταίους μήνες στις Βρυξέλλες και συμπυκνώνεται στη διαπίστωση για ιταλική υπευθυνότητα και γαλλική χαλαρότητα.
Στη Ρώμη, η άνοδος της Ακροδεξιάς στην εξουσία συνέπεσε με την πιο σταθερή κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά το 1994, που θεωρείται η αφετηρία της Δεύτερης Ιταλικής Δημοκρατίας.
Η Ιταλία έχει δεσμευτεί να προσαρμόσει τους δημοσιονομικούς της δείκτες στα πλαφόν του Συμφώνου Σταθερότητας μέχρι το 2026, με την ασθμαίνουσα Γαλλία να διαβεβαιώνει ότι θα έχει ολοκληρώσει τη δική της προσαρμογή μέχρι το 2029.
Το σκηνικό είναι πλέον ξεκάθαρο: όποια κυβέρνηση κατορθώνει να συντηρεί προσδοκίες δημοσιονομικής ευταξίας συμπεριλαμβάνεται στο τόξο μιας νέας ευρωπαϊκής κανονικότητας.
Σε αντάλλαγμα, οι Βρυξέλλες δεν πρόκειται να δημιουργήσουν θέμα αν η συνεργάσιμη Τζόρτζια τιμά τη μνήμη του Μουσολίνι, καλλιεργεί την αναδίπλωση στην ταυτότητα, ταυτίζει τους παράτυπους μετανάστες και πρόσφυγες με τους βαρβάρους και εξάγει τους αιτούντες άσυλο στην Αλβανία του Ράμα.
Αλλωστε το κλίμα εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί στις Βρυξέλλες για την Ιταλία και τον τερματισμό της μόνιμης παραβατικότητάς της, αποτυπώνεται ήδη στην προσπάθεια επιθετικής εξαγοράς της Deutsche Bank από τη Unicredit.
Tι αντίκρισμα έχει η δέσμευση της Μελόνι να μην πυροδοτήσει μια νέα διαμάχη της Ρώμης με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες;
Αυτό που ενδιαφέρει σε μια στιγμή που πληθαίνουν οι χώρες που ζητούν χαλάρωση του «ζουρλομανδύα» του Μάαστριχτ, όπως έχει αποκληθεί, είναι η δήλωση μετανοίας του καθ’ έξιν και καθ’ υποτροπή παραβάτη της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δηλαδή της Ιταλίας.
Την άνοιξη του 1998, η κυβέρνηση Πρόντι έδωσε σκληρή μάχη για να συμπεριληφθεί η Ιταλία στην πρώτη ομάδα χωρών της ευρωζώνης.
Η κυβέρνηση Κολ αναγκάστηκε να άρει τις αντιρρήσεις της, όταν η Γαλλία απείλησε ότι θα θέσει βέτο για την ένταξη στην Ε.Ε. των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.
Αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι ανεξάρτητα από το όποιο της αντίκρισμα, η στάση της Μελόνι έχει πλέον τεράστια επικοινωνιακή σημασία στη διαμόρφωση των ευρωπαϊκών συσχετισμών.
Αλλωστε, οι ανατροπές των ευρωπαϊκών συμμαχιών της Ιταλίας είναι μια παλιά ιστορία.
Το 1885 η Ιταλία συμμάχησε με τη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία και δημιούργησαν την Τριπλή Συμμαχία.
Ομως το 1915 η Ρώμη μπήκε στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, της συμμαχίας Γαλλίας-Βρετανίας-Ρωσίας, δηλαδή του αντίπαλου στρατοπέδου.
Τέλος, ενώ μέχρι το 1943 η Ιταλία και η Γερμανία ήταν σύμμαχοι στο πλαίσιο του Αξονα, η Ιταλία με την πτώση του Μουσολίνι άλλαξε στρατόπεδο εγκαταλείποντας τη Γερμανία και συμμαχώντας με τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας