Γιορτινές μέρες υποτίθεται ακόμα – ποιος μπορούσε να γιορτάσει; Εκείνος είχε τελειώσει τη δουλειά του και βάδιζε προς το σπίτι του. Εβρεχε. Ηταν από κείνες τις δυνατές μπόρες που δεν μπορεί κάποιος να προστατευθεί. Εστω και αν πήγαινε τοίχο τοίχο, καθώς ο δυνατός αέρας έφερνε τη βροχή στο μέρος του. Δεν πτοήθηκε από τη βροχή. Αντίθετα τη θεωρούσε βολική. «Καλύτερα», σκεφτόταν, «για να μην κυκλοφορούν πολύ στους δρόμους και οι Γερμανοί. Δεν μπορώ να τους βλέπω».
Και πραγματικά ο δρόμος ήταν σχεδόν έρημος. Στον έρημο αυτόν δρόμο διαδραματίστηκε μια σκηνή που είχε παγώσει το αίμα του και δεν μπορούσε να ξεχάσει. Λίγα μέτρα μπροστά του, ένας ψηλός και κοκαλιάρης άντρας, αγνοώντας τη βροχή, έσερνε ένα καροτσάκι απ’ αυτά που κουβαλάνε τσιμέντο στις οικοδομές από όροφο σε όροφο. Μέσα στο καρότσι κοιμόταν ένα κοριτσάκι.
Το ξανθό κεφαλάκι του ακουμπούσε στη μια άκρη του καροτσιού, το κορμάκι του ήταν χωμένο μέσα στο καρότσι και τα καλαμένια πόδια και χέρια του κρέμονταν άχαρα απέξω, καθώς δεν χωρούσαν στο καρότσι. Η βροχή δυνάμωνε και απειλούσε να γεμίσει το καροτσάκι νερό. Συγκλονίστηκε από τη σκηνή και προσωρινά έμεινε αποσβολωμένος. Ηταν και αυτός μούσκεμα, αλλά όρθιος. Φοβήθηκε ότι το κοριτσάκι θα πνιγεί από το νερό που μαζεύεται στο καροτσάκι.
Εσπευσε προς το μέρος που ήταν το καρότσι για να προσφέρει βοήθεια. Ο άντρας, σαν να κουράστηκε, σαν να τον είδε που ερχόταν προς το μέρος του, σταμάτησε. Ακούμπησε το καρότσι κοντά στο πεζοδρόμιο, κάθισε, έβγαλε έναν αναστεναγμό και σκέπασε το πρόσωπό του με τα δυο του χέρια. Εμοιαζε να είναι απελπισμένος. Σαν σκηνή από μια σύγχρονη τραγωδία. Εκείνος προχώρησε και έφτασε δίπλα του, ταραγμένος και αυτός. Σταμάτησε, τον πλησίασε, τον κοίταξε και τον χαιρέτησε, προσποιούμενος τον ψύχραιμο. Ετσι για να μην τον προσβάλει.
«Πατριώτη μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;» Δεν πήρε καμία απάντηση. Ούτε καν κάποιο μορφασμό. Στην τσέπη του είχε κάτι σαν κουλουράκια που τα κουβαλούσε από τη δουλειά. Κάθε τι φαγώσιμο το έπαιρναν και το κρατούσαν, μήπως στερέψουν οι δυνάμεις τους από την πείνα και το χρειαστούν ή το χρειαστεί κάποιος άλλος. Δειλά δειλά πήγε να κάνει την κίνηση.
Δεν πρόλαβε να κάνει την κίνηση και να βγάλει κάτι από την τσέπη του.
«Δεν χρειάζεται τίποτα πια το παιδί μου, πέθανε πριν λίγο από την πείνα. Πάω τώρα να το θάψω κάπου κρυφά, για να μη χάσουμε και το δελτίο για τα τρόφιμα. Αν σου περισσεύει τίποτα, δώσ’ το σε μένα για να σταθώ στα πόδια μου, να καταφέρω να φτάσω στο σπίτι μου. Να καταφέρω να θάψω το παιδί μου».
Εκείνος, συγκλονισμένος, δεν μπορούσε να βγάλει άχνα. Δάκρυσε. Εδωσε ό,τι είχε στις τσέπες του και συνέχισε τον δρόμο του, έχοντας τη μακάβρια εικόνα καρφωμένη στο μυαλό του.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας