Ακούστε όλοι τους εργαζόμενους, πριν να είναι αργά

«Ο πολιτισμός φαίνεται να είναι το επίτευγμα ενός ζωικού είδους που έχει εκλείψει»

(Νicolas Gomez Davila)

Οι μέρες περνάνε (έστω και με άλλους ρυθμούς) και στην κυριολεξία ολόκληρη η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό το σοκ που προκάλεσε το φρικιαστικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ίσως, όσο περνάνε οι μέρες και συνειδητοποιούμε τι ακριβώς έγινε εκεί, η συνείδηση να παλεύει σε έναν «άνισο αγώνα» να βρει την εσωτερική της θερμοκρασία περισσότερο από όσο τις πρώτες ώρες και μέρες. Εδώ όλα τα στοιχεία χορεύουν υπό τους ήχους μίας μακάβριας μουσικής επένδυσης. Παγωμάρα, μεταφυσική, δέος, φόβος, οδύνη, οργή, βουβαμάρα, αναζήτηση ευθυνών, προώθηση στο επίκεντρο του αυτονόητου, και αρκετή υποκρισία.

Για πολλούς επίσης, αν και όχι εξίσου..., συγκλονιστικό με τις εικόνες από τη φρίκη της καταστροφής είναι και το τι έγινε και οδηγηθήκαμε σε αυτό το αποτέλεσμα εκείνο το βράδυ... Βέβαια, υπό αυτές τις συνθήκες, μάλλον δυστυχώς, και ίσως καθόλου ευτυχώς..., η ζωή συνεχίζεται. Και οι όροι του παιχνιδιού είναι συγκεκριμένοι και παγιωμένοι. Διαγωνισμοί θα τρέξουν για την ανάληψη των έργων που θα «αποκαταστήσουν τα ολέθρια κενά», σχετικές πιέσεις κάθε διαλογής προς τους πολιτικούς θα ασκηθούν «κάτω από το τραπέζι» και «πίσω από τις κουρτίνες», εταιρίες θα πάρουν καλές δουλειές επιδιώκοντας με τον πιο άτσαλο και γρήγορο τρόπο το μεγαλύτερο εφικτό κέρδος, και πάνω από τα χώματα που θα σκεπάζουν τους νεκρούς θα συνεχίσουμε όλοι να κάνουμε αυτό που είτε διαλέγουμε, είτε μας υποχρεώνει η ίδια η ζωή και οι όροι της...

Αυτές τις μέρες σύντροφοι όλων των αποχρώσεων κατακεραυνώνουν το κέρδος. Οι θιασώτες του κέρδους κατακεραυνώνουν το σταθμάρχη. Η μία οπτική δεν θα «καλύψει» την άλλη, γιατί έτσι βολεύει τον κάθε εκφραστή. Οι δύο οπτικές αλληλοσυμπληρώνονται και διεκδικούν μεγάλο μερίδιο. Φταίνε και οι ανεπάρκειες του δικτύου (άρα και οι διαχρονικά αρμόδιοι), αλλά και ο απαράδεκτος και εγκληματικός τρόπος με τον οποίο ενέργησε ο σταθμάρχης το κρίσιμο χρονικό διάστημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά την προσωπική μου άποψη, ο ρόλος και οι ευθύνες του σταθμάρχη είναι σημαντική παράμετρος. Το τι (δεν) έκανε έρχεται σιγά σιγά στη δημοσιότητα. Το γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε και τόσο εύκολα... Γιατί εκεί βρίσκεται για μένα το κλειδί της συγκεκριμένης τραγωδίας, δίχως να πάω να βγάλω λάδι τους διάφορους καρεκλοκένταυρους. Τουναντίον. Όμως, άλλο το ένα, άλλο το άλλο... Ορισμένοι πονηροί θα τα ανακατεύουν για καιρό αυτά στο δημόσιο πεδίο, γιατί έχουν τους λόγους τους...

Από εκεί και πέρα, το γεγονός αυτό βάζει για τα καλά, και με πολύ βάναυσο τρόπο, στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης το ζήτημα του κέρδους και κυρίως ΤΩΝ ΤΡΟΠΩΝ με τους οποίους το κυνηγάνε κάποιοι... Γιατί ο παρασιτισμός συχνότατα εδώ στην Ελλάδα μπορεί να έχει και νομική συμβατότητα... Κέρδος, λένε, «για να αυξάνουν τα μερίσματα και οι μισθοί». Κέρδος «για το καλό όλων». Θα έλεγα κάτι τώρα, αλλά σέβομαι το χώρο... «Κέρδος» με μείωση των μισθών, με ελλείψεις στο προσωπικό, με εκπτώσεις στην ασφάλεια των πολλών, δίχως τη δέουσα λειτουργικότητα και τα απαραίτητα χρονικής υφής αντανακλαστικά, δεν υφίσταται. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ...

Όσο ορισμένοι κεφαλαιοκράτες και το επίσημο κράτος επιδιώκουν να μεγιστοποιούν το κέρδος με σχεδόν κάθε μέσο, μη τηρώντας τα βασικά, θα προκαλούν το κοινωνικό-λαϊκό αισθητήριο (λιγότερο ή περισσότερο) και θα πρέπει να βρίσκουν απέναντί τους καταλυτικές αντιστάσεις. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Γιατί όσο δεν βρίσκουν, θα αποθρασύνονται και θα τολμούν ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερα ανοσιουργήματα. Ή συνειδητοποιούμε ΕΓΚΑΙΡΑ τι διακυβεύεται και βάζουμε ένα στοπ, διεκδικώντας και παλεύοντας πολύμορφα, δίνοντας στο μέτρο που μπορεί ο καθένας και η κάθε μία το παρόν στους σύγχρονους κοινωνικούς-λαϊκούς αγώνες ή απλά θα εθιστούμε στο να καταμετράμε απώλειες και συνέπειες που από ένα σημείο και μετά «δίχως αυτές, δεν θα αισθανόμαστε πλήρεις»...

Τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των καιρών μας είναι τα πιο περίεργα και τα πιο επικίνδυνα εδώ και πολλές δεκαετίες.

Εγώ θα ήθελα να προσθέσω και τη δική μου φωνή σε αυτές που συντάσσονται με τους εργαζόμενους κάθε τομέα που έγκαιρα επισημαίνουν τις αβλεψίες, τα λάθη, τις εγκληματικές προτεραιότητες διάφορων διοικήσεων και μετοχικών συνθέσεων. Ακούστε όλοι τους εργαζόμενους, πριν να είναι αργά. Αυτοί είναι ο κινητήριος μοχλός του κοινωνικού παλμού και του παραγόμενου έργου, αυτοί έρχονται πρώτοι σε επαφή με τις παθογένειες και τους πραγματικούς όρους, αυτοί συνήθως πληρώνουν πρώτοι τις συνέπειες. Άρα, ο βαθμός ευαισθησίας τους εκ των πραγμάτων είναι μεγαλύτερος από τους διάφορους ατσαλάκωτους των γραφείων, των παχυλών μισθών και των μεγαλόσχημων ρόλων. Κύριοι και κυρίες, απευθύνω έκκληση, όποια ιδεολογία και αν έχετε σεβαστείτε το δημόσιο όφελος, μην το παρατραβάτε γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και οι ισορροπίες λεπτές... Όλοι χρειαζόμαστε, όλοι μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι. Βάλτε φρένο στην απληστία, γιατί από ένα σημείο και μετά το ποτάμι «δεν γυρίζει πίσω»...

ΥΓ. Ένα από τα πιο υγιή κομμάτια της μεταμοντέρνας κοινωνίας μας, οι οργανωμένοι στα ταξικά συνδικάτα διεκδικητές των σύγχρονων κοινωνικών-λαϊκών αναγκών, δίνουν συνεχώς το παρών τους στο ζυμωτήρι των κοινωνικών αντιστάσεων, σε πείσμα των καιρών και των κυρίαρχων αφηγήσεων. Δίχως να κάμπτονται από τη μειοψηφική τους σε ενεστώτα χρόνο απήχηση, δίχως να τους νοιάζει το παραμικρό που βρίσκεται έστω και μία σπιθαμή πιο πέρα από τα σύνορα της υποτακτικότητας με την αγωνιστικότητα, δίχως να εγκλωβίζονται στις παγίδες του στείρου αστικού κοινοβουλευτισμού... Αν μία μέρα νικήσουμε, θα το χρωστάμε και σε όσους στις δύσκολες εποχές κράταγαν ψηλά τις σημαίες. Γιατί χάρη σε αυτούς, ακόμα και αν η τελική νίκη αργήσει πολύ, είναι σίγουρο πως ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ... Πότε ως οπισθοφύλακες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πότε ως εμπροσθοφυλακές της κοινωνικής προοδευτικότητας, είναι πάντα εδώ για να μας θυμίζουν τις ευθύνες μας...