Χαρούμενος αντάμωσα τους φίλους μου και φέτος το καλοκαίρι. Ηταν όλοι τους εκεί: οι κέφαλοι ν’ αλωνίζουν το ποτάμι περιμένοντας τα πρώτα φθινοπωρινά φουσκώματα για να ξεχυθούνε στη θάλασσα. Οι νεροχελώνες να λικνίζουν χορευτικά το καβούκι τους, καθώς ξεπροβάλλουν τα κεφαλάκια τους στην επιφάνεια για να πάρουν ανάσα. Τα καβούρια του γλυκού νερού να παρατηρούνε νωχελικά τον κόσμο με τα μικροσκοπικά τους μάτια και να σεργιανίζουνε στον βυθό με το παράταιρο περπάτημά τους. Τα χέλια να γλιστρούν επιδέξια κι αρχοντικά κόντρα στη ροή του ποταμού. Κι ένα νερόφιδο –καινούργιος φίλος αυτός, δεν τον είχα ξανασυναντήσει τις προηγούμενες χρονιές– να λιάζει το μακρύ κορμί του επάνω σε μια πυρωμένη πέτρα στην ακροποταμιά και να φερμάρει σαν αντιληφθεί τίποτε μικρά ψαράκια να κολυμπούν τριγύρω, μπας κι εξασφαλίσει το γεύμα της ημέρας.
Τυχαία τον ανακάλυψα ετούτο τον παράδεισο πριν από λίγα χρόνια· μια μικρή κοιλάδα πνιγμένη στις καλαμιές, με το ποταμάκι της να εκβάλλει στη θάλασσα. Διακριτή και η ανθρώπινη παρουσία: περβόλια, καλλιέργειες κι οπωρώνες δεν λείπουνε απ’ το τοπίο, όπως και μια ταβερνούλα σιμά στον ποταμό. Δυο- τρία μπαζώματα μες στον βαλτότοπο που πάνω τους χτιστήκανε προκατασκευασμένα εξοχικά αμφιβόλου αισθητικής και νομιμότητας, δεν σταθήκανε προσώρας ικανά ν’ αλλοτριώσουνε το μέρος, παρά το καμπανάκι που χτυπούνε· άλλωστε οι λίγοι φτάνουν για να γίνει η ζημιά και για να δώσουν το κακό παράδειγμα.
Και επιστρέφω κάθε καλοκαίρι με τη λαχτάρα να ξαναβρώ τους ποταμίσιους φίλους μου, αλλά και με την αγωνία μην τους συνέβη κάτι. Δεν θέλει και πολύ να γίνει το κακό: αλόγιστα ραντίσματα, εκχερσώσεις και μπαζώματα είναι η πεπατημένη από χρόνια σ’ αυτήν εδώ τη χώρα και η ελλιπής επίβλεψη κι εφαρμογή του νόμου –για να μην πούμε για την έλλειψη παιδείας– αφήνει το πεδίο ορθάνοιχτο στους επιτήδειους και στους ασυνείδητους να κάνουν τα δικά τους. Φτάνει μονάχα ένας κρίκος να σπάσει για να πληγεί ανεπανόρθωτα το ευαίσθητο οικοσύστημα του (κάθε) υδροβιότοπου.
Χαρούμενος αντάμωσα τους φίλους μου λοιπόν, μα φτάνοντας στο φευγιό του θέρους ήρθε η ώρα να τους αποχαιρετήσω. Μακάρι να ’ναι πάλι εδώ σαν θα ξανάρθω κάποτε και να μην τους έχει βρει ωστόσο καμιά συμφορά, σαν κι αυτές που βρήκανε τόσους και τόσους άλλους επίγειους παραδείσους φέτος το καλοκαίρι.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας