Αριστερίζουσα εκκρεμότητα

Ανέκαθεν είχα πρόβλημα στο να αυτοπροσδιοριστώ πολιτικά· ένιωθα περιορισμό και ασφυξία μέσα σε χαρακτηρισμούς με βαρύ πολιτικό και κοινωνικό φορτίο. Ως πολιτικό ον απέφυγα συστηματικά να κολλήσω στον εαυτό μου την ταμπέλα του αριστερού, δεξιού ή κεντρώου, λόγου χάρη, ακόμη κι αν ο βίος, οι πεποιθήσεις κι οι πράξεις μου αναπόφευκτα είχαν το στίγμα συγκεκριμένου πολιτικού χώρου· ενδεχομένως αυτή η άρνηση να οφείλεται και σε δισταγμό ή ανασφάλεια.

Ολα αυτά μέχρι που διάβασα το άρθρο της Θεοδώρας Τζάκρη με τίτλο «Από τους μακεδονομάχους στους δωρητές ΑΟΖ» («Εφημερίδα των Συντακτών», 13/8/2020). Στο άρθρο αυτό, η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ αντικρούει αντίστοιχο άρθρο της εσωκομματικής τάσης των 53+ («Για τη συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου», commonality.gr, 9/8/2020), οι οποίοι προτρέπουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει «πολιτική κινητικότητας και ρεαλισμού» στα εξωτερικά θέματα και δη στην υπογραφή ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αποφεύγοντας την «αναβλητικότητα και την παράθεση μαξιμαλιστικών απαιτήσεων».

Στο πιο χαρακτηριστικό παράθεμα του άρθρου τους, εκφράζουν την ανησυχία τους για όσους «δανείζονται στο όνομα της αριστερής αντιπολίτευσης χλαμύδες, ακόντια και περικεφαλαίες, που περίσσεψαν από την περίοδο των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό».

Αντικρούοντας την επιχειρηματολογία των 53+ και υπερασπιζόμενη τη σκληρή και αδιάλλακτη γραμμή στα ελληνοτουρκικά, η κ. Τζάκρη υπενθυμίζει ότι «με αυτές τις θέσεις η μεγάλη προοδευτική παράταξη κυβέρνησε τη χώρα για δεκαετίες προς όφελος του ελληνικού λαού και διαφύλαξε τα εθνικά συμφέροντα».

Προφανώς αρνείται ότι ακριβώς αυτή η στασιμότητα και η απόρριψη οποιουδήποτε ειλικρινούς διαλόγου σε κάθε χαραμάδα ευκαιρίας που παρουσιάστηκε στο παρελθόν οδήγησαν στα σημερινά δυσεπίλυτα αδιέξοδα και στον αυτοεγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε πρακτικές που, εντέλει, αποδεικνύονται επιζήμιες για τα ίδια τα εθνικά συμφέροντα, τα οποία επικαλείται.

Στην κατακλείδα της, η κυρία Τζάκρη προειδοποιεί ότι «[οι 53+] υπολογίζουν δίχως τους προοδευτικούς ψηφοφόρους […] διότι ο προοδευτικός κόσμος έχει και πατρίδα και γνώση και διάθεση να πάει τη χώρα μπροστά». Αρα όσοι δεν συμφωνούν με τη σκληρή και αδιάλλακτη γραμμή, προφανώς κατά την κ. Τζάκρη δεν είναι προοδευτικοί, ούτε έχουν πατρίδα, γνώση και διάθεση για να πάνε τη χώρα μπροστά. Και ξεκαθαρίζει προς πάσα κατεύθυνση και σε απόλυτο τόνο ότι «οι [προοδευτικές, κατά Τζάκρη] δυνάμεις θα κυριαρχήσουν ξανά, είτε το θέλουν είτε όχι οι αριστερίζουσες εκκρεμότητες».

Κάποιοι έχουν κάθε δικαίωμα να οραματίζονται την επανασύσταση του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» εντός του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας μάλιστα και την αντίστοιχη φρασεολογία· έτσι λειτουργούν άλλωστε οι τάσεις μέσα στα πολυπληθή κόμματα. Εναπόκειται στις ίδιες τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλα αυτά, το αν θα επιτραπεί αυτή η απευκταία παλινόρθωση, που θα αποβεί επιζήμια και για το ίδιο το κόμμα αλλά κυρίως για τα εξωτερικά θέματα της χώρας, όπως η ίδια η ιστορία απέδειξε.

Κατά τα λοιπά, σε προσωπικό επίπεδο θα ήθελα να ευχαριστήσω ειλικρινά την κ. Τζάκρη γιατί με βοήθησε να ξεπεράσω τους δισταγμούς και τις ανασφάλειές μου και να αυτοπροσδιοριστώ επιτέλους ως πολιτικό ον, τουλάχιστον σε σχέση με τα εξωτερικά θέματα της χώρας: από σήμερα, λοιπόν, δηλώνω συνειδητά ότι είμαι μια αριστερίζουσα εκκρεμότητα.