Οι δύο όψεις της παρακμής στη ΓΣΕΕ

Το περασμένο Σάββατο δημοσιεύτηκαν στην «Εφ.Συν.» οι απόψεις όλων σχεδόν των βασικών παραγόντων της ΓΣΕΕ σχετικά με το αναμενόμενο συνέδριό της. Στις τρεις από αυτές (Παναγόπουλος, Κιουτσούκης, Πέρρος) φάνηκε ανάγλυφα η υλική και ιδεολογική βάση της παρακμής και των αδιεξόδων της ΓΣΕΕ, της αντιπαλότητας που δημιουργείται πάνω στο επιφαινόμενο, ενώ υπάρχει μια βαθύτερη ταύτιση πρακτικών και απόψεων σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Αναδείχτηκε δηλαδή αυτό που αποτελεί απόλυτη πεποίθησή μας, ότι οι βασικές πλευρές που αντιμάχονται στην πλάτη των εργαζομένων έχουν τους ίδιους πολιτικούς στόχους, χρησιμοποιούν τα ίδια λίγο ως πολύ μέσα και οδηγούν σε αδιέξοδο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα για να συντηρείται έτσι η ύπαρξή τους. Και για να είμαι πιο συγκεκριμμένος:

Ο Παναγόπουλος, που στο τελευταίο διάστημα παρουσιάζεται ως ακομμάτιστος παράγων του συνδικαλισμού, έχει μετατρέψει τη ΓΣΕΕ σε λάφυρο για άθλιες συναλλαγές με τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Προσφέρει την ισχνή (ως φύλλο συκής) αντίδραση της ΓΣΕΕ στις αντεργατικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, με αντάλλαγμα την παρουσία των ΜΑΤ για να γίνει το συνέδριο, υπό το πρόσχημα της προστασίας του πρωθυπουργού που θα πάει να μιλήσει στους εργαζόμενους, σε αυτούς που έχει καταδικάσει με τις πολιτικές του στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Ζητούσε και παλαιότερα τα ΜΑΤ για το συνέδριο σε Καλαμάτα και Ρόδο και όταν δεν τα εξασφάλισε από εμάς, μας κατήγγειλε. Τώρα βρήκε ανοιχτή την πόρτα για συναλλαγή. Θα μείνει στην Ιστορία, γιατί αποχωρεί έτσι και αλλιώς, ως ο πιο έντονα αποδοκιμαζόμενος πρόεδρος της ΓΣΕΕ των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Το μόρφωμα που μαζί με τον έτερο (Κιουτσούκης) έχουν δημιουργήσει αποτελείται από ένα σύστημα αναπαραγωγής αιωνόβιων στελεχών, τα οποία εργάζονται ως συνδικαλιστές. Με ένα πολλαπλό σύστημα για να εκλέγονται από διάφορες ομοσπονδίες όταν κάτι πάει στραβά στη δική τους οργάνωση. Για παράδειγμα η πέτρα του σκανδάλου, ο εργοδότης, μέχρι τον 12ο του ’18, Καραγεωργόπουλος, όταν εμποδίστηκε η εκλογή του για το συνέδριο της ΓΣΕΕ από την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, πήγε και εκλέχτηκε από την Ομοσπονδία των Εργαζόμενων στα Καζίνο. Από την άλλη και ο επικεφαλής της ΔΑΚΕ εξελέγη με μαγειρέματα των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ από τον ΟΣΕ (τόση εμβέλεια φαίνεται πως έχει).

Οι εξαρτήσεις στον συνδικαλιστικό χώρο ελέω της ηγεσίας της ΓΣΕΕ «πρέπει να ελέγχονται» και έτσι πρέπει να ελέγχονται και οι θέσεις σε φορείς που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Ετσι στο Δ.Σ. του ΟΑΕΔ, που επιδοτεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, εκ μέρους του χώρου του... Παναγόπουλου συμμετέχει ένας συνδικαλιστής (δεν είναι πια εργαζόμενος) συγγενής του. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και σε άλλους φορείς.

Από την άλλη, το ΠΑΜΕ, διασπά το ενιαίο του συνδικαλιστικού κινήματος και ελέγχει με αδιαφανή και κομματικό τρόπο χώρους, που όταν γίνονται μαζικές συνελεύσεις αποτελεί την μειοψηφία. Χαρακτηριστικό τα τρόφιμα που με συκοφαντικό τρόπο και κατηγορίες περί δήθεν εργοδοτικού, απέκλεισαν το εκεί σωματείο της Αττικής επειδή, λόγω της παρέμβασης της κυβέρνησής μας που έσωσε 12.000 θέσεις εργασίας στην υπόθεση Μαρινόπουλος - Σκλαβενίτης (την οποία σαμποτάρισε όσο μπόρεσε σε σύμπνοια με πολυεθνικές αλυσίδες, αλλά απέτυχε), οι εργαζόμενοι κατευθύνονται σε αυτούς που πράγματι ενδιαφέρθηκαν για τη δουλειά τους. Μόνο έτσι κατάφερε το ΠΑΜΕ να βγει πρώτη δύναμη στο Ε.Κ.Αθήνας. Τα δικά του σωματεία πέρασαν χωρίς έλεγχο.

Αυτός ο αδιαφανής ολοκληρωτισμός νοθεύει τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτός ο φορέας δεν μπορεί να εξηγήσει, μετά τη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων της Ν.Δ., τι εννοούσε με το προεκλογικό του σύνθημα «τι Τσίπρας, τι Μητσοτάκης», πράγμα που δεν μπορεί να κάνει, γι’ αυτό και θα συνεχίσει να φυλλορροεί όσα μέτρα αποκλεισμών και αν πάρει.

Τελικά και οι δύο, αντί να κάνουν μέτωπο απέναντι στον νόμο Βρούτση για το ασφαλιστικό, κάνουν μέτωπο για τον νόμο 4387 (ν. Κατρούγκαλου) διευκολύνοντας ιδεολογικά την πάλη της Ν.Δ. για να χτυπήσει τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Φαίνεται πως έχουν μόνο έναν κοινό εχθρό. Τον ΣΥΡΙΖΑ και όλες τις δημοκρατικές, ριζοσπαστικές και ταξικές δυνάμεις του συνδικαλισμού που βρίσκονται γύρω από αυτόν και απέναντί τους.

Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο να διατυπωθεί ένα συγκεκριμένο, ιεραρχημένο και προγραμματισμένο πλαίσιο ανασυγκρότησης και ανασύστασης της ΓΣΕΕ και του συνδικαλιστικού κινήματος.

Να εργαστούμε όλοι μαζί για να εφαρμοστεί στην ολότητά του ο Ν.1264.

Να δημιουργήσει ΜΟΝΟ του τα συνδικαλιστικά του μητρώα, να αποκτήσουν όλοι οι εργαζόμενοι το ατομικό τους εκλογικό βιβλιάριο.

Μόνο έτσι θα σταματήσει το συνδικαλιστικό κίνημα είτε να γίνεται λάφυρο σε συναλλαγές παραγόντων για την αναπαραγωγή τους ή εργαλείο για το κόμμα.

Τότε θα είχε νόημα να γίνει το συνέδριο, να τελειώνει αυτό το δράμα της παρακμής και να πάμε μπροστά για μια νέα μέρα. Ενα συνέδριο αναπαραγωγής, χωρίς αυτοκριτική διάθεση, χωρίς βάσεις για μια νέα αρχή, δεν θα προσφέρει τίποτα. Θα γίνει για να γίνει, για να υλοποιηθεί η συναλλαγή Παναγόπουλου - Μητσοτάκη - ΜΑΤ, ντροπιαστικό και χωρίς καμμία προοπτική.

Ακόμα όμως κι αν πραγματοποιηθεί το συνέδριο αυτό, πρέπει να πάρει μια γενναία απόφαση: να διοργανώσει άμεσα ένα νέο προγραμματικό συνέδριο, βασισμένο στους συσχετισμούς τού σήμερα, με το βλέμμα στην ήττα του παραγοντισμού και του αφόρητου κομματισμού/απολυταρχισμού και στη νίκη της ταξικής εγρήγορσης, της μαζικοποίησης και της καθημερινής πάλης, για να αντιμετωπιστεί τόσο η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της Ν.Δ. όσο και το μέλλον της εργασίας στην 4η βιομηχανική επανάσταση.

*τ. γεν. γραμματέας του υπουργείου Εργασίας